"Ο ΔΑΦΝΙΑΝΟΣ" ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΛΑΛΟ

  20/10/25 Ηράκλειο Στο Περβόλι της Παναγιάς Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας, στο Ακρόφρυδο της Σιωπής. Δόκιμος, αδέξιος προσκυνητής, με τη βούργια μου βαριά φορτωμένη και την περιέργεια καλά σακιασμένη, μην ξεχειλίσει και φανεί ο μιαρός μου νους. Στον Βυζαντινό λιμένα της Ουρανούπολης στάθηκα, ανάμεσα στις φωτεινές επιγραφές με τα κυριλλικά γράμματα και στον μεσαιωνικό πύργο με τις πατουχιές του Παλαιολόγου ακόμα φρέσκιες, περιμένοντας με λαχτάρα την «Παναγιά Εγγυήτρια», να χωθώ στον κόρφο της πριν λύσει τους κάβους. Με γουρλωμένα τα μάθια, σκαλωμένος στη ράχη του πελάγου, ξάμωνα με το δαχτύλι μου τους τρούλους και τα καμπαναριά που ξεφύτρωναν ανάμεσα σε δέντρα και κύματα, εκεί απέναντι, στο Περβόλι της Παναγιάς , στον τόπο που με οδηγούσαν τα αβέβαια ζάλα μου. Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας Πήρα το κακοτράχαλο μονοπάτι, το σκαμμένο μέσα σε δάση απροσπέλαστα, σε γκρεμνά αγιοβάδιστα, και βγήκα εκεί που ο γέρο-Ασκητής άκουσε τρεις φορές τη φωνή της Κερά-...

  Ηράκλειο 22/7/25 Η πια μεγάλη μου εχταγή Από τα γεννοφάσκια μου εγάπουνα τη μουσική, εκυλούσε ως φαίνεται στις φλέγες μου, ήθελα άρον-άρον να μάθω να παίζω κάποιο όργανο κι είχα φαωμένα τ’ αυτιά των γονέων μου να με γράψουν στο ωδείο. Η συγχωρεμένη η γιαγιά μου η Άννα, του κυρού μου η μάνα, εγροίκουνε τον γαμπρό τζη το Γιώργη να παίζει με το βιολί του τσι Σητειακές κοντυλιές και τση ‘ρεσε πολύ, έτσα εσκέφτηκε να με γράψει κι εμένα στο βιολί αφού ήθελα σαν τον κουζουλό να μάθω να παίζω μουσική. Έξε χρόνια επήγα κι ήμαθα να παίζω καλά, μα το βιολί δεν ήγγιξε την ψυχή μου, το παραίτησα λοιπόν κι ήπιασα ένα ακορντεόν που εμάθαινε η αμπλά μου και δεν του ‘χε και πολύ όρεξη. Έμαθά το μια ολιά μοναχός μου, ήπαιζα μια δεκαρά λαϊκά τραγούδια τση παρέας κι αφού ήμουνε μπροτζομούρης, εντάκαρα να τα παίζω για να τραγουδούν οι αθρώποι στσι μαζώξεις που εκάνανε οι γονέοι μου στο σπίτι μας. Ήκανα παρέες και καντάδες πολλές με έκειανα τα δέκα τραγούδια που ‘παιζα στο ακορ...

  Ηράκλειο 31/7/25 Η λουχούνα Σε κλίνη δαντελόστρωτη και πλουμοδεξιμάτη κείτεται κόρη όμορφη καρναδομαγουλάτη. Στα κουρασμένα μάθια τζη χαμόγελο ανατέλει γιατ’ ίδια ‘δα εγέννησε το πρώτο τζη κοπέλι. Μήνες εννιά βλεπούντανε μη σκύψει, μη σηκώσει, μη βαροστεναχωρεθεί, σε ξόδι μη σιμώσει, να χώνει τα βλαψίδια τζη, να μη βαρυγκωμίζει, τσι Κυριακές να μην κεντά, τσι νύχτες μη πορίζει, λαγού μεζέ να μη γευτεί, χοχλιό να μη λιγώνει, να πίνει κόκκινο κρασί κάθε που ξημερώνει. Εφόριε λιόκουρνο σταυρό που καλογρά ‘χε σάσει, κακό αμάτι μην τη δει, φταρμός να μην την πιάσει και στ’ απομεσοφόρι τζη ραμμένο ‘χε κορδόνι μ’ ασημοκόκκινη κλωστή ‘πο την Αγία Ζώνη. Με προσευχή, με υπομονή πέρασε τη φουρτούνα και με του Θιού τη δύναμη εδά ‘ναι μπλιό λουχούνα. Η φασκιά του κυρού μου, γεννημένος το 1940 *** Σταυροκοπιέται ως θωρεί τη γρα-μαμή ‘δρωμένη το γιο τζη με χαμόγελο να ‘μορφοκαταστένει, με ζόρε ΄νεσηκώνεται, τσοι πόνους καταπίνει και με τρ...

  Ηράκλειο 26/7/25 Στα χνάρια των λέξεων Τσακώνικα-Κρητικά Λάθος έκαμα πάλι γιατί εθάρρουνα πως είχα αγγίξει όλες τις ελληνογενείς διαλέκτους, γυρεύοντας να βρω κοινές λέξεις με τα Κρητικά, μα σαν αντιλήφθηκα πως είχα ξεχάσει την τσακώνικη διάλεκτο , κατάλαβα ότι είχα ακόμα πολλές στράτες να διαβώ και πολλές λέξεις να παντίξω. Η αλήθεια είναι πως η τσακώνικη είναι από τις πιο δυσνόητες διαλέκτους κι όποιος την ακούσει για πρώτη φορά θα καταλάβει λίγες λέξεις, στην πραγματικότητα όμως θεωρείται ότι κατάγεται από την νεολακωνική, την αρχαία δωρική διάλεκτο της Λακωνίας και έχει ίσως τα περισσότερα αρχαϊκά και δωρικά στοιχεία από οποιαδήποτε άλλη διάλεκτο. Σήμερα τα Τσακώνικα μιλιούνται στην περιοχή της νότιας Κυνουρίας, στην Πελοπόννησο, με κέντρο το Λεωνίδιο, όπου βέβαια, όπως όλες οι «χωριάτικες» λαλιές, σιγά-σιγά λησμονιέται. Ευτυχώς υπάρχουν κι εκεί πεισματάρηδες κουζουλοί που επιμένουν να μιλούν, να τραγουδούν και να διηγούνται στη γλώσσα των παππουδολαλ...

  Ηράκλειο 24/8/25 Στη πια ψηλή κορφή της Μαδάρας Δεν γατέχω ίντα ζυγώνουνε οι αθρώποι και σκαλώνουνε στα όρη, στσι πια ψηλές κορφές. Άλλοι θένε να φύγουνε μακριά από το βρούχος τση κάθα μέρας, άλλοι γυρεύγουνε να σιμώσουνε στο Θεό ντως, άλλοι ξανοίγουνε να βρούνε ίσαμε που φτάνουνε τα νέκαρά ντως. Εγώ είμαι από ‘κειουσάς που πολεμούνε να φτάξουνε όπου ο άθρωπος δεν εκατάφερε να βάλει τη μολεμένη του χέρα, έκεια που γροικάς μόνο τσοι τέσσερις ανέμους και τον λιμασμένο πετρογέρακα. Αφού λοιπόν αξιώθηκα και βγήκα πέντε-έξε φορές, στη στέγη τση Κρήτης, στον Τίμιο Σταυρό του Ψηλορείτη (2456 μέτρα), ώρα ήτονε να πατήσω τον ατσούμπαλο πόδα μου στη δεύτερη πια ψηλή κορφή του νησιού, στσι Πάχνες της Χανιώτικης Μαδάρας (2453 μέτρα). Επήρα δυο ‘σόψυχους φίλους, τον Γιώργη και τον Χαραλάμπη που μαζί ντου είχε και το Γιωργιό, τον δεκατριάχρονο γιο του, το ανήμερο θεριό που μας ήκανε να καταλάβουμε πως είμαστε μπλιο γερόντοι. Ο πια εύκολος τρόπος για ν’ ανέβεις στσι Πάχνες ε...