ΠΡΙΝ ΑΠΟ 80 ΧΡΟΝΙΑ... «ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΚΙ ΑΝΤΡΟΠΙΑΣΤΟΙ ΝΑ ΓΙΑΓΕΙΡΕΤΕ»

 

ΠΡΙΝ ΑΠΟ 80 ΧΡΟΝΙΑ... «ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΚΙ ΑΝΤΡΟΠΙΑΣΤΟΙ ΝΑ ΓΙΑΓΕΙΡΕΤΕ»

Δεν κατέχω πως φρονείτε του λόγου σας, μα εγώ είμαι περήφανος για τη ράτσα μου και πιο πολύ για τους ανθρώπους του τόπου μου. Τους ανθρώπους αυτούς που προσκυνούν με την ίδια λατρεία τις παμπάλαιες εικόνες των αγίων και τους ματωμένους γκράδες των προγόνων. Τους ανθρώπους που στην ειρήνη ποτίζουν το χώμα με τον ιδρώτα τους και στον πόλεμο με το αίμα τους. Όλη η Ελλάδα είναι σπαρμένη με κόκκαλα Κρητών ηρώων. Σε όλες τις μάχες, σε όλους τους αγώνες για τη λευτεριά η Κρήτη ορμά πάντα μπροστάρισσα, και σαν κοπάσει η αφούρα του πολέμου, με τα χιλιοφόρετα μαύρα της ρούχα, με δάφνινο στεφάνι στα μαλλιά, γονατίζει μπρος τα νεκρά παλικάρια της και μοιρολογάται με φωνή που ραγίζει τις πέτρες.

Μέσα στους αιώνες των μαχών και των επαναστάσεων ο πόλεμος τρύπωσε στα κύτταρα των Κρητών, ρίζωσε βαθιά μέσα στα σωθικά τους. Έτσι όταν η μάνα όλων των ηρώων, η λευτεριά, ζητά απεγνωσμένα βοήθεια, ο Κρητικός είναι πάντα έτοιμος κι αρματωμένος. Αυτό ακριβώς συνέβη και πριν από 80 χρόνια στον Ελληνοιταλικό πόλεμο, στο δικαίως επονομαζόμενο «έπος του ‘40». Πάνω από 18.000 ετοιμοπόλεμα, ανήμερα θεριά, η περίφημη 5^η Μεραρχία Κρητών, έφυγαν για τα Ελληνοαλβανικά σύνορα και χιλιάδες μάνες τούς αποχαιρέτησαν όπως οι αρχαίες  Σπαρτιάτισσες, δίχως δάκρυα μόνο φωνάζοντας: «στο καλό κι αντρόπιαστοι να γιαγείρετε». Μα κι όσοι έμειναν πίσω ήταν έτοιμοι να υπηρετήσουν την πατρίδα, όπου κι όταν χρειαστεί. Μάλιστα το απέδειξαν πολύ γρήγορα όταν το κράτος, λίγο καιρό μετά την επιστράτευση, τους ζήτησε να παραδώσουν ότι όπλα είχαν για να εξοπλιστεί ο στρατός. Φαντάζομαι δεν ήταν καθόλου εύκολο για τον Κρητικό να παραδώσει τα όπλα του, μα το έκανε γιατί η πατρίδα βρίσκεται πάνω από όλα. Μαζεύτηκαν 60.000 όπλα τα οποία μάλιστα περιέργως δεν έφτασαν ποτέ στο Μέτωπο. Αναρωτιέμαι βέβαια ποιά θα μπορούσε να ήταν αργότερα η έκβαση στην Μάχη της Κρήτης αν οι Γερμανοί έβρισκαν απέναντί τους 60.000 αρματωμένους Κρητικούς.

Τα παλικάρια μας λοιπόν αντιμετώπισαν στα βουνά της Αλβανίας πρωτόγνωρες συνθήκες για νησιώτες. Χιόνια και πολικές θερμοκρασίες ήταν το σκηνικό του πολέμου και παρόλα αυτά η 5^η Μεραρχία έγραψε για άλλη μια φορά το όνομά της στο βιβλίο της ιστορίας με χρυσά γράμματα. Το πείσμα, η μαχητικότητα και ο ηρωισμός των Κρητικών ήταν αυτά που καθόρισαν το νικηφόρο αποτέλεσμα σε πολλές μάχες.  Από τον Γενάρη του ’41 μέχρι τον Απρίλη του ’41 οι Κρητικοί έπεφταν συνέχεια μέσα στη φωτιά του πολέμου κι όπως ήταν φυσικό πλήρωσαν βαρύ φόρο αίματος. 1141 λεβέντες σκοτώθηκαν στο Αλβανικό Μέτωπο και πολλοί από αυτούς βρίσκονται ακόμα εκεί θαμμένοι, μα όχι λησμονημένοι.

 

Έλληνες στρατιώτες κατά την διάρκεια της υποχώρησης.

Μετά την συνθηκολόγηση ακολούθησε η τραγική πορεία των Κρητών στρατιωτών μέχρι την Πελοπόννησο, όπου γύρευαν απεγνωσμένα τρόπο να γυρίσουν στο νησί για να πολεμήσουν στη Μάχη της Κρήτης. Αυτό βέβαια δεν θα το επέτρεπαν ποτέ, ούτε οι Γερμανοί ούτε η δωσίλογη κυβέρνηση του Τσολάκογλου ο οποίος υπήρξε στρατιωτικός διοικητής Κρήτης και γνώριζε καλά τα θεριά εκείνα. Η κατάληξη των Κρητών είναι γνωστή και τραγική. Για μήνες περιφέρονταν στην Πελοπόννησο και στην Αθήνα, άλλοι στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, άλλοι πέθαναν από τις κακουχίες και οι υπόλοιποι κατάφεραν με δυσκολία να φτάσουν στη Γερμανοκρατούμενη Κρήτη για να συνεχίσουν τον αγώνα ενάντια στον εχθρό, ο καθένας από το δικό του μετερίζι.

Όλος ο κόσμος γνωρίζει την ιστορία και την κουζουλάδα τούτου του τόπου, φίλοι κι εχθροί. Για τους φίλους ανοίγουμε την καρδιά μας και τα σπίτια μας, μα για τους εχθρούς έχουμε μόνο φωτιά κι ατσάλι. Βράζει το αίμα μας, χοχλακά κι είμαστε έτοιμοι, ακόμα κι αύριο, να διαφυλάξουμε τα ιερά και τα όσια τούτης της πολύπαθης γης.

(Ευχαριστώ τον Μανώλη Φασουλά για την παραχώρηση της αδημοσίευτης φωτογραφίας από το αρχείο του)