ΠΑΝΑΓΙΑ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΣ...ΜΕΓΑΛΗ ΜΗΤΕΡΑ

 

ΠΑΝΑΓΙΑ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΣ...ΜΕΓΑΛΗ ΜΗΤΕΡΑ

Πλησιάζουμε το λεγόμενο «Πάσχα του καλοκαιριού», ολόκληρος ο Αύγουστος έχει ορόσημο μία ημερομηνία, δεκαπενταύγουστος λέμε κι ο νους μας ταξιδεύει σε εκκλησιές στολισμένες, σε ψαλμούς, σε πανηγύρια μα και στη μορφή της Παναγίας μιας και είναι η γιορτή της, η Κοίμηση της Θεοτόκου. Μεγάλη λατρεία έχουν οι Έλληνες στην Παναγία, η πλειοψηφία των ναών είναι αφιερωμένοι στη χάρη της και οι πιστοί έχουν διαρκώς στα χείλη τους τα μυριάδες ονόματά της.

Από τις απαρχές της ανθρωπότητας, μετά την θεοποίηση των ουράνιων σωμάτων (ήλιος, σελήνη κλπ.) ακολούθησε αυτή του θαύματος της μητρότητας και της γέννησης. Μεγάλη Μητέρα Θεά ονομάστηκε και συμβόλιζε τη φύση που διαρκώς κυοφορεί και γεννά. Ακολούθησαν κι άλλες θεότητες, σε όλες τις θρησκείες ανά τον πλανήτη που κάλυπταν την ανάγκη των ανθρώπων να τιμήσουν τη μάνα, τη σύζυγο και όλα τα σπουδαία που προέρχονται από την ευλογημένη φύση της γυναίκας.

Στον Χριστιανισμό η ανάγκη αυτή των πιστών εκφράστηκε στο πρόσωπο της μητέρας του Χριστού, της Παναγίας. Η μάνα, η τροφός, η προστάτιδα του Χριστού έγινε μάνα, τροφός και προστάτιδα των πιστών. Θεμέλιος λίθος του οικοδομήματος της χριστιανικής θρησκείας η Παναγία γιατί είναι ο συνδετικός κρίκος του θεϊκού με το ανθρώπινο μα κυρίως γιατί στο πρόσωπό της συμβολίζεται η μεγάλη δύναμη της ανθρώπινης ύπαρξης, το θαύμα της αγάπης και της αγνότητας.

Η Θεοτόκος, έργο της αγιογράφου Ειρήνης Ζαχαράκη-Λουκαδάκη

Έγινε λοιπόν η Παναγία, μάνα που μας κουβαλά στα σπλάχνα της και αιώνια κοιλοπονά με το γλυκό χαμόγελό της να μην σβήνει ποτέ. Μας τάισε το γάλα της ελπίδας σταγόνα-σταγόνα, τα χείλη της φίλησαν το μέτωπό μας χιλιάδες φορές και η φωνή της μας νανούρισε σαν γέρναμε στο λίκνο της μοίρας. Μας πήρε από το χέρι και βαδίσαμε μαζί στο κακοτράχαλο μονοπάτι της ζήσης μας. Όταν χάσαμε το δρόμο έγινε οδηγός μας κι όταν κουραστήκαμε και απελπιστήκαμε από τις δυσκολίες της στράτας, μας πήρε στους ώμους της μέχρι που σταθήκαμε πάλι στα πόδια μας και ξαναρχίσαμε να βαδίζουμε χαρούμενοι. Έγινε όμως και ακοίμητος φρουρός, προστάτιδα, υπέρμαχος στρατηγός, όταν το ματωμένο χέρι του πολέμου χτυπούσε την πύλη των τειχών με βία. Την είδαμε να βαστά σπαθί στους προμαχώνες του γένους και να μάχεται με αιμοβόρα θεριά. Την είδαμε να βαστά δαδί αναμμένο και να βάνει φωτιά στην πυριτιδαποθήκη της λευτεριάς. Την είδαμε μαυροφορεμένη να κλαίει βαστώντας άψυχο στα πόδια της τον τελευταίο υπερασπιστή των τειχών.

Πόσες προσευχές έχει ακούσει κι ακόμη πόσες δεν βρίσκονται στην άκρη των πικραμένων χειλιών μας. Πόσα δάκρυά μας δεν έχουν βρέξει το πολύπτυχο, αστροστόλιστο φόρεμα της και πόσες φορές τα δικά της δάκρυα δεν έχουν ποτίσει τις διψασμένες ψυχές μας.

Για όλα αυτά που συμβολίζει, για όλη την ελπίδα που απλόχερα σκορπά σε αυτούς που το πηγάδι των ματιών τους έχει στερέψει, στέκομαι μπρος στην εικόνα της, κλίνω το γόνυ και με χαμηλωμένα τα μάτια αναφωνώ : «Χαίρε Παναγία, αειπάρθενε... Μεγάλη Μητέρα».