ΛΕΥΤΕΡΑ ΖΑΛΑ

 

Λεύτερα ζάλα

Λευτεριά (φόβος). Μην αφήνεις τον φόβο ν’ απλώσει μέσα σου τις μαύρες ρίζες του. Να ‘χεις τα παραθύρια σου ανοιχτά μα να μην τολμά να χωθεί μέσα ο αρρωστιάρης άνεμος του τρόμου. Μην αφήνεις τη δειλία που σου χτυπά την πόρτα, να περάσει το κατώφλι της καρδιάς σου. Να ‘χεις τον κίνδυνο ορτάκι σου κι αγκαλιασμένοι να μεθάτε καθ’ αργά μέχρι να ξαναγεννηθεί ο ήλιος. Χόρευε μ’ απλωμένα τα χέρια στο ακρόφρυδο του θανάτου.

 

             Να ‘χεις τον κίνδυνο ορτάκι σου…(Φωτογραφία Ανυφαντάκης Γεώργιος)

Λευτεριά (εμπόδια). Να μάχεσαι με τον βοριά που λυσσομανά κόντρα στα ζάλα σου. Μίλιε, δεν μπορούν τα χέρια με τα γαμψά νύχια να σου κλείσουν το στόμα. Γροίκα τις λέξεις που δεν κάθονται φρόνιμες μόνο ατζοπηδούνε και το σκάνε από τ’ αραχνιασμένα βιβλία. Άνοιξε τα μάτια σου στο σκοτάδι για να δεις το τρεμάμενο φως της ελπίδας. Να μην κλείνεις ποτέ τα φτερά της σκέψης σου κι ας είναι κρουσταλλιασμένα. Να θες τον ουρανό σου βαμμένο με το χρώμα που εσύ διάλεξες.  

Λευτεριά (ψεύτικα λόγια). Κλείσε τ’ αυτιά σου στα ψεύτικα λόγια που τρυπώνουν απ’ τις χαραμάδες της απάθειας. Να τσαλοπατάς το κεφάλι των μεγαλόστομων λέξεων που σέρνονται ύπουλα για να χύσουν το δηλητήριό τους μέσα σου. Κολύμπα ανέγνοιος στην αγριεμένη θάλασσα των ψεύτικων διλημμάτων. Να μην σαλεύεις ποτέ στο καλοστρωμένο μονοπάτι της βόλεψης, μόνο να προτιμάς πάντα τη στενή κι επικίνδυνη στράτα της θυσίας. Σκίσε το βαρύ πανωφόρι της αδιαφορίας, κομμάτιασε την ξομπλιαστή μάσκα της καλοπέρασης και θα βρεις από κάτω το κρυμμένο πρόσωπο της σκλαβιάς.

Λευτεριά (δεσμά). Να μην ανέχεσαι ό,τι σε κρατά δεμένο στη γη. Μην δέχεσαι ό,τι σε σπρώχνει με το ζόρι να πετάξεις στον ουρανό. Να βρίσκεις και να χαλάς τις χωσμένες ξόβεργες της ανθρώπινης απληστίας. Να θωρείς και να σπας τα αόρατα δεσμά της ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Λύσε τη θηλιά από το λαιμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Να πατάς στην πηχτή λάσπη της ανέχειας μα τα χνάρια σου να μην βρομίζουν ποτέ.

Λευτεριά (ευθύνη). Γροίκα τα προγονικά κόκκαλα που κουρταλούνε σε κάθε πάτημά σου. Βάστα γερά τα μυριάδες αγέννητα κοπέλια που κρέμονται από το λαιμό σου. Νοιώσε στη ράχη σου μια-μια τις βαθιές μαχαιριές της προδοσίας. Τρέχει το αίμα των ηρώων σταγόνα-σταγόνα από τα μάτια σου. Σκαλισμένα έχεις στο μπέτη σου όλα τα πύρινα μοιρολόγια των θυσιασμένων. Στα χέρια σου σηκώνεις  όλο τον θόλο του ουρανού. Φωλεύουν στους ώμους σου όλα τα γεράκια. Τρώνε από τα χέρια σου όλα τα έχνη.

Λευτεριά. Βρύση με αθάνατο νερό. Άραγε, σε δοκίμασαν ποτέ τ’ ανθρώπινα χείλη;