ΤΟΥΤΑ Τ' ΑΡΜΟΔΕΜΈΝΑ ΠΕΛΕΚΙΑ

 

Τούτα τ’ αρμοδεμένα πελέκια

Κάποιος με λυπήθηκε και χαλάρωσε τις αλυσίδες που με βαστούν δεμένο στ’ αλώνι του χρόνου. Ζαλισμένος θωρώ δυο κόσμους να στριφογυρίζουν ομπρός μου. Ο σημερινός φτιασιδωμένος με αδιάφορα φώτα κι ο χθεσινός φωτισμένος μονάχα με το αχνό φως της πρεπιάς. Δίχως σκέψη διαλέγω τον χθεσινό. Όχι για την ξεγνοιασιά του, ούτε για την αγνότητά του, μα για τον ανεκτίμητο κοινωνικό πλούτο που κρυβόταν σε κάθε κονάκι. Το αληθινό νοιάξιμο, την αλληλεγγύη που ξεχείλιζε απ’ τα μάτια των ανθρώπων.

Πάνω στην αλληλεγγύη χτίστηκε η κοινωνία όπως την ξέρουμε σήμερα. Τούτα τα πελέκια που πατούμε, μας τα παραδώσανε οι προγόνοι μας αρμοδεμένα και θεμελιωμένα γερά. Η λάσπη που τα κρατά ακλόνητα στο χρόνο είναι μαλαγμένη με το πιο δυνατό χαμόγελο. Το χαμόγελο που στάζει θεϊκό φως. Το χαμόγελο της προσφοράς.

    Πηγή: διαδίκτυο

Άψυχη σάρκα ήταν ο άνθρωπος, μέχρι που τον άγγιξε το θαυματουργό χέρι της αδερφοσύνης. Θεριό ανήμερο ήταν μέχρι που το πρώτο ξένο δάκρυ κύλησε στ’ αγκάθινο μάγουλό του. Γδυμνός ήταν στον χιονιά της μοίρας μέχρι που τον σκέπασε η βαριά προβιά της συμπόνιας. Τότε μόνο έκοψε τον ομφάλιο λώρο με την ανυπαρξία. Τότε μόνο άνοιξε τα μάτια και κοίταξε ψηλά. Τότε μόνο έγινε άνθρωπος.

Τούτα τ’ αρμοδεμένα πελέκια για να μην ξεστελιωθούν , πρέπει να έχεις τη δύναμη να δίνεις και το τελευταίο κομματάκι της ψυχής σου. Να ‘χεις πάντα την πόρτα σου ανοιχτή και την τάβλα σου στρωμένη για τον ξένο πόνο. Να νιώθεις βάρος μεγάλο όταν το πιάτο σου είναι γεμάτο και του διπλανού σου είναι αδειανό. Να δίνεις απλόχερα το δροσερό νερό της συμπόνιας και το γλυκό κρασί της προσφοράς μέχρι να αδειάσουν τα λαΐνια της καρδιάς σου. Να θες για πληρωμή μονάχα μια καθαρή ματιά κι όταν την παίρνεις, τότε μόνο να χορταίνεις το ψωμί. Ν’ αποζητάς για αντίδωρο μονάχα ένα αληθινό χαμόγελο κι όταν το παίρνεις, τότε μόνο να χορταίνεις τον ύπνο.

Μην λες «κανένα δεν μπορώ να βοηθήσω», να λες «θα απλώσω το χέρι μου κι εκεί που δεν φτάνει». Μην λες «κανείς δεν με έχει ανάγκη», να λες «όλος ο κόσμος κρέμεται απάνω μου». Μην αφήσεις το άγριο κύμα της αδιαφορίας να καταλύσει τούτα τα πελέκια. Μην αφήσεις το βάρβαρο χέρι του «εγώ» να τα ξεστελιώσει. Μην αφήσεις την δαιμονισμένη ανεμική του φθόνου να χαλάσει τις αρμοδεσές. Μην λες «δεν φταίω εγώ», μονάχα εσύ έχεις την ευθύνη.