ΔΥΟ ΑΓΓΕΛΟΙ ΑΠ’ ΤΗ ΣΠΙΝΑΛΟΓΚΑ

 

Δυο άγγελοι απ' τη Σπιναλόγκα

Κάτω από το λιγοστό φως του μισοφέγγαρου, δυο σκιές βαδίζουν αθόρυβα στα σοκάκια του χωριού. Κανείς δεν είναι ξύπνιος τέτοια ώρα. Οι δυο σκιές ακολουθούν τη στράτα που οδηγεί στην εκκλησία κι ύστερα παίρνουν την ανηφόρα που βγάζει στο ερημωμένο αρχοντόσπιτο του Χαλεπογιώργη. Φτάνουν έξω από την πόρτα του σπιτιού και κοιτάζονται. Είναι μια πανέμορφη κοπέλα με κατάμαυρα μαλλιά, με μεγάλα καστανά μάτια κι ένας λεβέντης με αγγελικό πρόσωπο. Αγκαλιάζονται σφιχτά και ξεσπούν σε κλάματα.

Ο νεαρός σηκώνει μια μεγάλη πέτρα δίπλα από την πόρτα και βρίσκει ένα σκουριασμένο κλειδί. Με δυσκολία ανοίγει την πόρτα και μπαίνουν στο αραχνιασμένο σπίτι. Εγκαταλελειμμένο για 30 χρόνια, μα όλα είναι στη θέση τους. Τα έπιπλα, τα κατσαρολικά, οι λύχνοι, όλα είναι εκεί καλυμμένα με τη σκόνη του χρόνου και της λήθης. Τίποτα δεν είναι γνώριμο για τους δύο νέους, μονάχα ένας ξεθωριασμένος πίνακας με ένα χαμογελαστό ζευγάρι κάτι τους θυμίζει. Είναι οι γονείς τους.

Η Σπιναλόγκα το 1940 (blogs.editions-anacharsis.com)

Κυριακή πρωί. Η καμπάνα της εκκλησίας έχει ήδη χτυπήσει μια φορά και όλοι οι χωριανοί καταφθάνουν για να λειτουργηθούν. Ο παπά Νικολής, γέροντας σεβάσμιος, ψάλει σήμερα πιο δυνατά από κάθε άλλη φορά. Σαν τελείωσε η λειτουργία, βγήκε για το καθιερωμένο κήρυγμα. Ξεκίνησε με το απόσπασμα από το ευαγγέλιο του Λουκά που διηγείται το θαύμα του Χριστού με τους δέκα λεπρούς. Μόλις τελείωσε την ανάγνωση, έμεινε για λίγο σιωπηλός, κοίταξε τους συγχωριανούς του και είπε: «Αγαπητά μου παιδιά, δεν ξεκίνησα τυχαία με τούτο το θαύμα του Χριστού μας. Οψές τα μεσάνυχτα μου χτύπησαν την πόρτα δυο βασανισμένες ψυχές. Τα παιδιά αυτά κατάγονται από το χωριό μας,  γεννήθηκαν αλλού, μα τώρα γύρισαν και θέλουν να ζήσουν στα πατρογονικά τους. Είναι τα κοπέλια του Χαλεπογιώργη».

Μόλις άκουσαν οι χωριανοί το όνομα, αναστατώθηκαν και σηκώθηκαν απάνω φωνάζοντας: «να μας κάψεις θες παπά, τους μεσκίνηδες θα μασε κουβαλήσεις; Όξω από το χωριό το μεσκινόσογο, μακριά». Άστραψε και βρόντηξε ο παπά Νικολής: «Καθίστε όλοι κάτω, εδώ δεν είναι καφενείο, εδώ είναι ο οίκος του θεού. Θα ακούσετε αυτά που θα σασε πω, θέλετε δεν θέλετε. Πριν 30 χρόνια έφυγε λεπρός ο Χαλεπογιώργης μαζί με τη γυναίκα του και πήγε στη Σπιναλόγκα. Τα κοπέλια του εκεί γεννηθήκαν μα δεν αρρώστησαν ποτέ, μου έδειξαν τα χαρτιά ντος, επίσημα με σφραγίδες. Εδά έκλεισε το λεπροκομείο και τα έδιωξαν τα κοπέλια, δεν έχουν που να πάνε, δεν έχουν κιανένα στον κόσμο. Ξεχνάτε μωρέ τι είχε καωμένο για το χωριό ο Χαλεπογιώργης; Τούτη την εκκλησία ποιός την έχτισε; Το σχολειό; Το μεγάλο πηγάδι αυτός δεν το άνοιξε, απου δεν είχαμε σταλιά νερό; Εσύ Μαθιό δεν έχεις τα αμπέλια του Χαλεπογιώργη τόσα χρόνια; Εζήτηξέ σου πράμα; Εσύ Αντρέα δεν έχεις τις μάντρες του; Το ξέρετε μωρέ πως μέσα στην Κατοχή μου έπεμπε λεφτά για τα κοπέλια σας;

Έχω εδώ ένα γράμμα από τον παπά Χρύσανθο που ήταν στην Σπιναλόγκα. Μου διηγείται τα βάσανα των ανθρώπων εκεί και πόσο βοήθησε ο Χαλεπογιώργης να γίνει η ζωή τους μια ολιά πια εύκολη. Βάλετε με τον νου σας τι πόνο έχουν αυτά τα κοπέλια, τι έχουν δει τα μάθια ντος και εσείς θέλετε να τα διώξετε. Που ‘ναι μωρέ η ανθρωπιά σας; Μόνο τον εαυτό σας σκέφτεστε; Δυο άγγελοι σασε χτυπούν την πόρτα κι εσείς τσοι βλαστημάτε. Όποιος κακομιλήσει στα κοπέλια αυτά, δεν έχει καμία θέση στην εκκλησία, εδώ μόνο η αγάπη χωρεί».

Κατέβασαν το κεφάλι από ντροπή οι χωριανοί κι έφυγαν από την εκκλησία σκεφτικοί, μα το σκουλήκι του φόβου τους κατάτρωγε. Ο παπά Νικολής στάθηκε μπρος από την εικόνα της Παναγίας και δακρυσμένος ψέλλισε: «Παναγία μου, πάρε στη ζεστή σου αγκάλη τούτα τα παιδιά και δώσε τους υπομονή γιατί τους περιμένει μεγάλος Γολγοθάς».