ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ

 

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ

Χριστούγεννα. Μυρωδιά καβουρντισμένου αμύγδαλου και ψημένης ζύμης ξυπνούν τον ναρκωμένο μου νου. Γροικώ φωνή λησμονημένη μα γνώριμη. Μια χέρα μου χαϊδεύει την κεφαλή κι όλα μέσα μου μικραίνουν, όλα γύρω μου μεγαλώνουν. Διώχνω από τα μάθια μου το βαρύ νέφαλο του σήμερα κι ο λαμπερός ήλιος του χθες ξεπροβάλει. Κοπέλι ξαναγίνηκα. Η καρδιά δεν χωρά τη χαρά μου, φουσκώνει στο μπέτη μου και χοροπηδά μέχρι τον λαιμό μου. Δεν βαστώ, φωνάζω «χρόνια πολλά» και δυο μάθια πικραμένα μου χαμογελούν, δυο χείλη δακρύβρεχτα με φιλούν σταυρωτά.

Θωρώ τα δάχτυλά μου γεμάτα άχνη ζάχαρη. Το στόμα μου κολλά από τη γλύκα του μελιού κι ο νους μου λιγώνεται από τη γλύκα της αγάπης. Κόσμος πολύς γύρω μου. Πρόσωπα αγαπημένα φωτίζουν τα πιο σκοτεινά υπόγεια της ψυχής μου. Χέρια και καρδιές μ’ αγκαλιάζουν σφιχτά. Γροικώ γέλια πολύχρωμα, φωνές ολόδροσες και τραγούδια ανθισμένα. Με τυλίγουν μυρωδιές. Κύμινο, κανέλα, ξύδι και ξεροψημένο χοιρινό. Στρώνεται το μεγάλο μας τραπέζι. Γεμίζει με ήχους και χρώματα. Καθόμαστε. Πώς χωράνε αλήθεια τόσες ψυχές μέσα στη λέξη «αγάπη». Σηκώνουμε τα ποτήρια. Έξω ο καιρός ανταριασμένος, μα δε γροικάται ούτε η βροντή ούτε ο σαλεμένος βοριάς. Μονάχα οι φωνές μας αντηχούν και τα ποτήρια μας που βροντούν το ένα τ’ άλλο. Έξω όλα παγωμένα μα εδώ μέσα, κάψα του μεσοκαλόκαιρου. Οι ψυχές μας πυρωμένα μαγκάλια, ζεσταίνουν η μια την άλλη.

          Η γέννηση του Χριστού - 1546 μ.Χ. - Mονή Σταυρονικήτα, Άγιον Όρος (Κρητική σχολή, Θεοφάνης) 

Μες στις φωνές και τα γέλια ακούγονται ψαλμωδίες. Όλοι σωπαίνουμε: «Η Γέννησίς Σου, Χριστέ ο Θεός ημών, ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως». Γυρίζω με απορία και θωρώ τον μικρό Χριστό στη φάτνη κάτω από το στολισμένο δέντρο. «Η Παρθένος σήμερον τον υπερούσιο τίκτει και η γη το σπήλαιον τω απροσίτω προσάγει». Γυρίζω πάλι και θωρώ την Παναγία στη φάτνη πάνω από το νεογέννητο να χαμογελά. «Ο αχώρητος παντί πώς εχωρήθη εν γαστρί; Ο εν κόλποις του Πατρός, πώς εν αγκάλαις της μητρός;». Δεν καταλαβαίνω τίποτα και ρωτώ:

-Έτονα το μικιό κοπέλι είναι ο Θεός ημών;

-Βεβαίως.

-Και ετούτηνε η  μαντιλοδεμένη Κυρία είναι η Παναγία Παρθένος;

-Ναι.

-Και γιάντα εγεννήθηκε σε στάβλο ολόκληρος Βασιλεύς των πάντων;

-Γιατί έτσα μόνο θα καταλαβαίναμε τι είναι θεός. Μόνο αν γεννιόταν σαν εμάς θα μπορούσε ο νους μας να τον χωρέσει. Μια σταλιά είναι η κεφαλή μας, σαν το πετραμύγδαλο και χωρά μικρό καρπό μέσα.

-Τα γενέθλιά του δηλαδή γιορτάζομε σήμερο;

-Βεβαίως.

-Και γιάντα δα το ‘καμε έτονα, ολόκληρος θεός;

-Είμαστε τα αγαπημένα του κοπέλια.

-Ε, τα παντέρμα κοπέλια, οι πια πολλοί μαγαρίζομε.

-Όλους μας αγαπά, καλούς και κακούς.

-Δεν καταλαβαίνω γιάντα να μας αγαπά.

-Όταν σε αγαπούνε να μην ρωτάς γιάντα. Δώρο είναι η αγάπη, μόνο που πρέπει κι εσύ να τη δίδεις δίχως να σου το ζητούνε.

-Μάλιστα. Ε, χρόνια μας πολλά λοιπόν.