ΧΑΤΖΗ ΝΕΟΦΥΤΟΣ ΠΕΔΙΩΤΗΣ

 

ΚΡΗΤΕΣ ΗΜΙΘΕΟΙ, ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ

ΧΑΤΖΗ ΝΕΟΦΥΤΟΣ ΠΕΔΙΩΤΗΣ

Ο ήλιος του απομεσήμερου καίει πάνω από το κατάφυτο μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονα στο Φόδελε. Σε ένα μικρό κελί βρίσκεται ξαπλωμένος ο Ηγούμενος της Μονής, ο γέροντας Χατζή Νεόφυτος Πεδιώτης. Με κλειστά τα μάτια προσεύχεται υπομένοντας τους πόνους του ταλαιπωρημένου κορμιού του. Ακούει βήματα, φασαρία κι ύστερα χτύπημα πόρτας. Αναστενάζει:

 

-Αφήστε με ευλογημένοι να προσευχηθώ.

-Άγιε Ηγούμενε, κάποιος θέλει να σα δει, πρέπει να περάσουμε.

-Ε, αφού πρέπει παιδί μου, να περάσετε.

 

Ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα ένας ψηλός άντρας, με μουστάκι περιποιημένο και στρατιωτική στολή αξιωματικού. Ένας Μοναχός μπαίνει πίσω από τον άντρα και λέει με σιγανή φωνή: «Άγιε Ηγούμενε, ο πρίγκηπας Γεώργιος έμαθε για σας και ήρθε στη Μονή να σας δει, να δει τον ήρωά μας». Όνειρο θωρώ, σκέφτηκε ο γέροντας και πέταξε ο νους του πίσω στη μάχη του Σερβιλή.

 

(Φωτογραφικό αρχείο ΕΛΙΑ-ΜΙΕΤ)

                 Σεπτέμβρης του ’66 ήταν και μετά από σκληρές μάχες, πολλοί οπλαρχηγοί είχαν στρατοπεδεύσει στον Γαζανό κάμπο. Σερβιλή λέγανε το μέρος οι Τούρκοι γιατί είχε πολλά κυπαρίσσια αφού σερβί στα τούρκικα είναι το κυπαρίσσι. Ήταν λοιπόν εκεί ο Κόρακας με τους οπλαρχηγούς της Μεσαράς, ο Ζουδιανός από τις Δαφνές, ο Μιχάλης Σκουλάς με τους Ανωγειανούς, ο Παυλής Ντεντιδάκης με τους Μαλεβιζιώτες, ο Μιχάλης Μελισσιώτης από το Φόδελε και άλλοι. Ο Χατζή Νεόφυτος Πεδιώτης ήταν 6-7 χρόνια Ηγούμενος της Μονής, δραστήριος, θερμός πατριώτης και γενναίος αγωνιστής. Δίχως να το καλοσκεφτεί, αρματώθηκε και μαζί με τους καλόγερους της Μονής κατέβηκαν στον Γαζανό κάμπο να βοηθήσουν το αγώνα.

         Μια χαραυγή κίνησε λεφούσι Τούρκικο από το Μεγάλο Κάστρο, 500 καβαλάρηδες και 2000 άταχτοι, για να καθαρίσουν τον κάμπο. Το σχέδιό τους ήταν να κυκλώσουν τους Κρητικούς μα οι διασκορπισμένες δυνάμεις και η γενναιότητά τους δυσκόλευαν το εγχείρημα. Η μάχη άρχισε, παντού ακούγονταν φωνές και μπαλοθιές. Σκληροί οι Τούρκοι, θεριά οι Κρητικοί, έφτασε το μεσημέρι και το αίμα έρεε άφθονο στον Αλμυρό ποταμό όπου εξελισσόταν η ακμή της μάχης.

Ο Χατζή Νεόφυτος εκείνη την ώρα πολεμούσε μαζί με τον Αρχιδιάκονο της Μητρόπολης Ευμένιο Βουρεξάκη, τον Καπετάν Σταυρουλή Ντουλάκη και τον Καπετάν Μιχάλη Σταματάκη. Τους πίεζαν οι Τούρκοι, οπισθοχώρησαν προς τα στενά του Αλμυρού κι εκεί άρχισε η μάχη σώμα με σώμα. Ο γενναίος Ηγούμενος είχε πάρει ήδη δυο σπαθιές στο κεφάλι μα και το δικό του σπαθί ήταν βαμμένο από το αίμα των Τούρκων. Με το πρόσωπο μέσα στα αίματα συνέχισε να μάχεται, ώσπου σε μια μονομαχία με έναν Τούρκο, εξαντλημένος έπεσε. Την ώρα που θα τον αποτελείωνε ο Αγάς, ένα βόλι χτύπησε τον Τούρκο και τον σκότωσε. Ο Ηγούμενος βαριά πληγωμένος κατάφερε να συρθεί μέσα στο φαράγγι του Αλμυρού κι από κει τον πήγαν στην τοποθεσία «Ανερατζιές» όπου κάτω από μια χαρουπιά του έδεσαν τις πληγές. Έζησε, αγωνίστηκε με όλες του τις δυνάμεις και είδε επιτέλους τον λευτερωμό της Κρήτης.

           Βυθισμένος στις αναμνήσεις ο γέροντας, ξαπλωμένος στο κελί του αναστέναζε, ώσπου άκουσε πάλι μια φωνή: «Άγιε Ηγούμενε ανοίξτε τα μάτια σας, ο πρίγκηπας είναι εδώ». Άνοιξε τα μάτια ο Ηγούμενος, είδε τον επισκέπτη και προσπάθησε να σηκωθεί. Ο πρίγκηπας όμως δεν τον άφησε και του είπε: «Μπροστά στους γενναίους σαν κι εσένα γονατίζουν οι βασιλιάδες και οι πρίγκιπες», έπειτα έσκυψε και του φίλησε τις σπαθιές της κεφαλής του. Ο Ηγούμενος βουρκωμένος κοίταξε τον πρίγκηπα, ύστερα σήκωσε το βλέμμα του και ψιθύρισε: «Νυν απολύεις τον δούλο σου, Δέσποτα».