Η ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

 

Η ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

Σαν βρεθείς εκεί που δεν έχει φτάσει ακόμα η χέρα τ’ ανθρώπου, εκεί που η φύση ανεμπόδιστη χορεύει το χορό των μυριάδων πέπλων, καταλαβαίνεις πόσο μικροί είμαστε, πως ζούμε μονάχα μια στιγμή. Όσο κι αν προσπαθήσουμε, όσα σκαλιά πνευματικά κι αν ανέβουμε, τη σοφία της φύσης ποτέ δεν θα την αγγίξουμε. Βαροφορτωμένος ο άνθρωπος με περίσσα ξόμπλια κι όλο ξανοίγει να φορέσει κι άλλα, κι άλλα. Εκείνη όμως αν και είναι πάντα ομορφοστολισμένη, φροντίζει τίποτα απάνω της να μην περισσεύει, όλα να έχουν νόημα και ουσία.

Τα χιλιάδες διαφορετικά χρώματα, οι απίθανες μυρωδιές και όλα τα τερτίπια της φύσης μόνο ένα σκοπό έχουν, την επιβίωση και την αναγέννησή της. Σαν ξεπροβάλει απ’ τη σχισμάδα του χαρακιού η άγρια, αορίτικη βιόλα, φορά εκείνη ακριβώς τη φορεσά και βάνει το άρωμα που πρέπει για να τη δουν και να τη μυρίσουν οι ακούραστες εργάτριες της φύσης, οι μέλισσες. Σιμώνουν αυτές σαγηνεμένες κι αφού πέσουν στην αγκαλιά της, την επόμενη κιόλας μέρα ξεψυχά ευτυχισμένη γιατί κατέχει πως έκαμε το χρέος της και το βουνό θα γεμίσει βιόλες.

 

Η αορίτικη βιόλα 

Στον κάμπο, το αγριοράδικο έχει απλώσει τα οδοντωτά του φύλλα στη γη και τα κατακίτρινα λουλούδια του ξανοίγουν τον ουρανό. Η φύση το έχει τοποθετήσει στο πιο ακριβό ράφι, εκεί που φυλά τα θαυματουργά της βοτάνια. Καιρό τώρα κρύβει στα σπλάχνα του σπόρους που στον καθένα έχει φαμένα πιτήδεια φτερά, ανάρια, μεταξένια. Τώρα ήρθε η ώρα να δουν το φως του ήλιου. Βγαίνουν όλοι μαζί κουλουριασμένοι κι ο βοριάς που στέκει από πάνω περιμένοντας, παίζει δυνατή φυσά και τους σκορπά. Ο κάθε σπόρος φτεροκοπά και κάνει το δικό του ταξίδι για να βρει τον πιο καλό τόπο να φυτρώσει, έτσι δεν θα χαθεί ποτέ η γενιά τους.

 

       

Οι σπόροι του αγριοράδικου τυλιγμένοι με τα ανάρια φτερά τους

 

Κυρίαρχη είναι η φύση κι όσο κι αν το ξεχνά ο άνθρωπος αυτή είναι η μάνα μας. Μια μάνα που δεν επιβάλλεται, ούτε τιμωρεί τα κοπέλια της. Μια μάνα που διδάσκει τον σεβασμό, την συνεργασία και τον τρόπο που πρέπει να ζούμε όλοι αρμονικά. Μια μάνα που θέλει το κονάκι της πάντα καθαρό και που θα το προστατεύει αιώνια, πάση θυσία. Εμείς είμαστε το πιο έξυπνο κοπέλι της, το πιο προκομμένο. Μας έχει μεγάλη αδυναμία και μας έχει κακομάθει. Εδά που μεγαλώσαμε γίναμε αλαζόνες και την ‘ποξεχάσαμε. Θεωρούμε τον εαυτό μας ανώτερο από κάθε τι, μα σαν γεννηθήκαμε, όπως όλα τα θηλαστικά, το πρώτο που γυρέψαμε ήταν βυζί για να φάμε κι αυτή απλόχερα μας το ‘δωσε. Το ξεχάσαμε κι αυτό μα η μάνα μας δεν μας το χτυπά τώρα που την παραπετάξαμε γιατί μας αγαπά περίσσα.

Μόνο σαν αξιοθέατο την αντιμετωπίζουμε πια τη φύση, έτσι με το μιγόμι της ματαιοδοξίας στη ράχη μας, σκαλώνουμε ξεγλωσσισμένοι στα έβγορα για να τη θαυμάσουμε δίχως ν’ ακούμε τα μηνύματα που μας πέμπει, μήτε τους θρήνους της που τους παίρνει ο βοριάς και τους στροβιλίζει γύρω μας. Ας ανοίξουμε λοιπόν τ’ αυτιά μας, έστω και τώρα.

 

(Ευχαριστώ τον Νίκο Νικολάου για τις υπέροχες φωτογραφίες του)