Ο ΚΑΠΕΤΑΝ ΚΑΖΑΝΗΣ

 

ΚΡΗΤΕΣ ΗΜΙΘΕΟΙ, ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ

Ο ΚΑΠΕΤΑΝ ΚΑΖΑΝΗΣ

Πολλοί Τούρκοι κατοικούσαν στα χωριά του Μεραμπέλλου κι οι χριστιανοί τραβούσαν πολλά δεινά. Καταπίεση, αγγαρείες, φονικά, ήταν πια καθημερινότητα κι ο φόβος πλάκωνε τα φτωχικά χωριά της περιοχής. Στο Χουμεριάκο ζούσε ένας Τούρκος, Αληδάκο τον λέγαν, που ήταν μακρύς κι ασκημομούρης μα χεροδύναμος και αιμοβόρος. Σε θεό δεν πίστευε, δεν πατούσε ποτέ τα πόδια του σε τζαμί και τρωγόπινε σαν δαιμονισμένος. Εκάτεχε να μουνουχίζει οζά που ήταν τέχνη καλή κι εγυρνούσε τα χωριά με τα εργαλεία του και πάντα αρματωμένος.

Μια ταχινή  του μηνυτέψανε να βγει στο Λασίθι να μουνουχίσει κάποια ζώα, έτσι έφτασε στο Μαρμακέτο κι έπιασε δουλειά. Το μεσημέρι έκατσε σ’ ένα καφενείο κι άρχισε να προκαλεί τους χριστιανούς: «ποιος είναι μρε άντρας να παλέψομε, ε; Κιανείς δεν τολμά; Αντέστε δυο-δυο μα πάλι δεν με καταφέρνετε», φώναζε ο Αληδάκος κι όσο δεν σίμωνε κανείς τόσο έσκαγε από τα γέλια.

Το απόγευμα πήγε στο σπίτι του Γιώργη του Ροβίθη να μουνουχίσει ένα οζό μα επειδή ο Γιώργης ήταν πολύ φτωχός συμφωνήσανε αντί για πλερωμή να του κάνει το τραπέζι. Σαν τελείωσε τη δουλειά, έκατσε στο φτωχικό τραπέζι, έφαγε, ήπιε κι ήθελε πάλι να κάμει το χούι του, να παλέψει. Κοίταξε τον Γιώργη, ήταν κακοτερένιος και φοβητσιάρης, μετά είδε τον γιο του, τον Μανώλη. Ήταν στα δεκαεφτά μα ψηλός, ανοιχτοκούταλος κι άφοβος, στο χωριό ήδη τονε λέγανε Καζάνη σαν τον παππού του τον αντάρτη. Γυρίζει λοιπόν ο Αληδάκος και λέει του Μανώλη:

                                          Ο Καπετάν Καζάνης

 

-Μρε τσούμαρε, έλα έπαε να δούμε ανε μπορείς να με βάλεις κάτω.

-Εγώ είμαι κοπέλι και δεν παλεύγω.

Του είπε ο Μανώλης με σταθερή φωνή μα ο Τούρκος ξεζώστηκε τα άρματα και τον έπιασε από τη χέρα να τον ρίξει κάτω. Ο Μανώλης στάθηκε σαν βράχος και δεν κουνούσε όσο και αν πάλευε ο Αληδάκος. Κάποια στιγμή ο νέος αγκάλιασε τον Τούρκο, τον σήκωσε ψηλά και τον έριξε χάμω σαν σακί. Σαν είδε ο κύρης του τον Αληδάκο κάτω, φώναξε: «φύγε Μανώλη και θα σε σκοτώσει». Πράγματι ο Τούρκος αφρισμένος σηκώθηκε, έπιασε τη πιστόλα του μα ο Μανώλης είχε χαθεί και το μόνο που κατάφερε ήταν να παίξει στον αέρα. Από την ντροπή του ο Αληδάκος αμίλητος έφυγε για το χωριό του.

Μετά από κάμποσο καιρό φόρτωσε ο Γιώργης το μουλάρι με μήλα και πήγε στο Χουμεριάκο να τα πουλήσει. Τον είδε ο Αληδάκος και λύσαξε: «στάσου σκύλε και θα τη πλερώσεις εσύ για τον άτιμο τον γιο σου», σήκωσε τη βέργα του κι έκαμε μαύρο στο ξύλο τον Γιώργη. Έπειτα σκόρπισε τα μήλα στη στράτα κι έκοψε τα αυτιά και την ουρά του μουλαριού. Ο Γιώργης με ζόρε εκατάφερε να φτάσει στο σπίτι και σαν  τον είδε ο Μανώλης κι άκουσε τι εγίνηκε δεν εμίλησε μα ο νους του θόλωσε.

Λίγες μέρες πέρασαν κι ο Αληδάκος, περασμένα μεσάνυχτα βγήκε από τον καφενέ του χωριού του. Σαν έφτασε στη πόρτα του σπιτιού του, ένοιωσε μια χέρα να τον πιάνει από τον λαιμό και να τον σφίγγει: «βγάλε διαολόπιστε τα άρματά σου, δώσε μου τα και μην βγάλεις αχνιά». Ο Τούρκος φοβισμένος υπάκουσε και σαν πήρε τα άρματα ο Μανώλης του λέει: «λάλιε δα να πάμε να βρούμε τον κύρη μου που σου χρωστά κάτι βεργιές».

Ξημερώματα χτυπά η πόρτα στο σπίτι του Γιώργη και ξαφνιασμένος σηκώνεται, ανοίγει και θωρεί τον Αληδάκο ολομάτωτο από το ξύλο που έτρωγε στο δρόμο: «φέρε πατέρα τη πρινένια μου βέργα κι έλα να ξεχρώσεις τον Αληδάκο». Γέλασε  ο Γιώργης:

-Μανώλη άστονε παιδί μου μην μπλέξομε.

-Άμε να φέρεις σου λέω τη βέργα γιατί θα τονε σκοτώσω ίδια έπαε στο κατώφλι.

Τρομαγμένος ο Αληδάκος ψέλισε: «άμε κουμπάρε Γιώργη να κάμεις ότι σου λέει ο γιο σου». Πήγε ο Γιώργης κι αφού ξυλοφόρτωσε τον Τούρκο γυρίζει ο Μανώλης και του λέει: «πάρε δα το μουλάρι μας που το κακοπόδοκες κι άμε στο καλό, μόνο το νου σου, ανε μάθω ότι σήκωσες χέρα σε χριστιανό, μαύρη μοίρα σου». Έφυγε ο Τούρκος και δεν ξαναπείραξε χριστιανό.

Ο Μανώλης από τότε χαΐνεψε, βγήκε στο βουνό και δεν άφηνε Τούρκο σε ησυχία. Γίνηκε οπλαρχηγός, καπετάν Καζάνη τον φωνάζανε τα παλικάρια του κι έκαμε τον τόπο του περήφανο.