ΣΤΟΝ ΠΥΡΓΟ ΤΟΥ ΞΩΠΑΤΕΡΑ

 

ΚΡΗΤΕΣ ΗΜΙΘΕΟΙ, ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ

 

ΣΤΟΝ ΠΥΡΓΟ ΤΟΥ ΞΩΠΑΤΕΡΑ

Αφηνιασμένος ο Σαΐτ πασάς διατάζει σώμα από 800 διαλεκτούς Αλβανούς και Τούρκους, με αρχηγό τους τον Συλκιτάρ Μεραμέτ Αλή, να προχωρήσουν και να καθαρίσουν τον Κόφινα από τους χαΐνηδες. Κόρακας, Αστρινός, Τσακίρης, Κορνάρος, Σκουντής, παπά-Μιχάλης Σιβιανός, όλοι λημεριάζουν γύρω από το Μοναστήρι της Οδηγήτριας κι έχουν ρημάξει τα Τουρκοχώρια της Μεσσάρας. Μαζί τους κι ο Ιωάσαφ Ξωπατέρας, που καιρό τώρα έχει στεμένο πύργο μέσα στο Μοναστήρι για κονάκι και λημέρι του. Ο Ξωπατέρας, ο φόβος τση Τουρκιάς, είχε ταχθεί κάτω από τη σημαία του Μιχαήλ Κουρμούλη γράφοντας ιστορία με την ανδρεία του και στην Κρήτη μα και στην ηπειρωτική Ελλάδα. Τώρα χαΐνεψε πάλι και κόβει κεφάλια Τούρκων στη Μεσσαρά.

 

Οι αδερφοχτοί ειδοποιούν τον Ξωπατέρα να φύγει γιατί ο Μεραμέτ Αλής θέλει να κάψει τη Μονή, μα είναι ήδη αργά κι από το δώμα του πύργου θωρεί το ασκέρι με τις κόκκινες σημαίες να σιμώνει. Σφίγγει το σπαθί που ‘χει ζωσμένο στη μέση του και μονολογεί: «Ε, σκύλοι και θαρρείτε πως θα αφήσω το Μοναστήρι να πέσει στα χέρια σας δίχως μάχη, όσους μπορώ θα πάρω μαζί μου στο θάνατο».  Μέσα στο Μοναστήρι είναι ο Νικολής Βλατάκης, ο Κωστής Τρουλλινός, πέντε καλογέροι και η αδερφή του Ξωπατέρα. Τους μαζώνει και τους λέει ότι αυτός θα κάτσει να πολεμήσει μα αυτοί σαν θέλουν να φύγουν να σωθούν. Κανείς δεν δέχεται, όλοι ορκίζονται να πέσουν μαζί του. Ταμπουρώνονται, προετοιμάζονται για μάχη και πριν σταυρώσει η μέρα οι Τούρκοι έχουν κυκλώσει το Μοναστήρι.

Ξεκινά άγρια μάχη και οι πολιορκημένοι από τα δώματα της Μονής δεν αφήνουν Τούρκο να σιμώσει. Κανένα βόλι δεν πάει χαμένο, όλα βρίσκουν το στόχο τους κι Μεραμέτης λυσά που βλέπει πολλούς από το ασκέρι του σκοτωμένους και πληγωμένους. Ως το απόγευμα οι πέντε καλογέροι έχουν σκοτωθεί ηρωικά μαχόμενοι. Οι Τούρκοι έχουν ζυγώσει για τα καλά. Ο Ξωπατέρας με τους υπόλοιπους κλείνονται στον πύργο, εκεί θα δώσουν την ύστατη μάχη. Πέφτει το σκοτάδι κι οι Τούρκοι είναι πια μέσα στο Μοναστήρι, μα δεν τολμούν να ριχτούν στον πύργο, ξέρουν πως όποιος σιμώσει τον περιμένει σίγουρος θάνατος. Μέσα στον πύργο η αδερφή του Ξωπατέρα δεν σταματά να γεμίζει τα όπλα των τριών αντρών. Όλη τη νύχτα συνεχίζεται η μάχη και το ξημέρωμα, τρεις Τούρκοι καταφέρνουν και χώνονται μέσα στην κουφάλα μιας θεόρατης ελιάς κοντά στον πύργο μα ο Ξωπατέρας τους αντιλαμβάνεται και τους σκοτώνει. Σιμώνουν κι άλλοι, προσπαθούν να βάλουν φωτιά στον πύργο μα δεν τα καταφέρνουν, ο θάνατος που σκορπούν τα όπλα των ηρώων του πύργου προκαλεί τρόμο στο ασκέρι. Εκείνη την ώρα ο Τρουλλινός βγαίνει στο δώμα του πύργου όπου υπήρχαν δέκα κυψέλες για τις ανάγκες της Μονής. Τις ρίχνει όλες στους Τούρκους και οι αγριεμένες μέλισσες τους κρατούν μακριά μέχρι που πέφτει ο ήλιος.

Λίγο πριν να φέξει σκοτώνεται ο Τρουλλινός κι ύστερα ο Βλατάκης. Ο Ξωπατέρας μόνος πια με την αδερφή του, έχοντας λιγοστά βόλια θωρεί τον θάνατο να σιμώνει κι ο θυμός βράζει στο μπέτη του. Οι Τούρκοι έχουν βάλει φωτιά στον πύργο κι ο καπνός αρχίζει να μπαίνει μέσα. Ο Ξωπατἐρας στέκεται πίσω από τη βαριά σιδερένια πόρτα του πύργου και κάνει τον σταυρό του. Έχει πάρει πια την απόφασή του. Πιάνει στο ένα χέρι τη μπιστόλα, στο άλλο το σπαθί κι ανοίγει την πόρτα. Ορμά, αδειάζει τη μπιστόλα, την πετάει στη φωτιά μαζί με το χαϊμαλί του και με το σπαθί στο χέρι πέφτει στους Τούρκους μουγκρίζοντας.

Μετά από λίγο το σώμα του σταυραετού της Μεσσαράς κείτεται ματωμένο στον περίβολο του Μοναστηριού, μα η ψυχή του, καβάλα σε μαύρο άτι, ανηφορίζει περήφανη για το πάνθεον των ηρώων.