ΚΡΑΤΗΣΤΕ ΤΗ ΦΛΟΓΑ ΖΩΝΤΑΝΗ

 

ΚΡΑΤΗΣΤΕ ΤΗ ΦΛΟΓΑ ΖΩΝΤΑΝΗ

Σε τούτους τους χαλεπούς καιρούς που ζούμε τίποτα πια δεν είναι δεδομένο. Όλα αυτά που γνωρίζουμε μπορεί αύριο να μην είναι τα ίδια. Δεν σηκώνει συζήτηση ότι το υπέρτατο αγαθό και η μέγιστη ευθύνη μας απέναντι στη κοινωνία είναι η υγεία, όμως όχι μόνο η σωματική, το ίδιο σημαντική είναι και η ψυχική υγεία, της οποίας οι μεγαλύτεροι εχθροί είναι αυτά ακριβώς που δεν πρέπει να αφήσουμε σήμερα να επικρατήσουν, ο φόβος και η απελπισία.

Πάντα ο άνθρωπος κατηγοριοποιεί τις ανάγκες του, όμως όταν η επιβίωση γίνεται η μοναδική του έγνοια, τότε η ζωή μοιάζει με το αγριολούλουδο που δεν μυρίζει και που ο ανθός του μαραίνεται γρήγορα. Πολλές φορές ο λαός μας βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να παλεύει για την επιβίωσή του κι αυτό που τον κράτησε όρθιο ήταν το πείσμα και το θάρρος του, αυτά τα δύο βαστούν και μας όρθιους σήμερα. Πάντα όμως υπήρχε και συνεχίζει να υπάρχει το μεγάλο οικοδόμημα στο οποίο ο άνθρωπος στεγάζει τις ελπίδες του, τις ανάγκες του, την ίδια του την ύπαρξη και αυτό είναι η κοινωνική συνοχή. Τα τετραθέμελα αυτού του οικοδομήματος είναι η γλώσσα, η πίστη, η παράδοση και η Ιστορία. Αυτά είναι τα κοινά στοιχεία του λαού μας, αυτά που μας ενώνουν με το παρελθόν και το μέλλον. Κατά καιρούς σείονται τα θεμέλια αυτά, ραγίζουν και δοκιμάζονται οι αντοχές τους, μα βαστούν γιατί οι αρχιμάστορες που τα στέλειωσαν ζουν ακόμα ανάμεσά μας. Σήμερα λοιπόν τρίζουν πάλι αυτά τα θεμέλια και κυρίως αυτό της παράδοσης.

 

Οι τωρινές, ιδιαίτερες συνθήκες, που φαίνεται πως θα έχουν και διάρκεια, φοβάμαι πως θα προκαλέσουν μεγάλη ζημιά στη παράδοσή μας, στο ολομέταξο, ψιλόκλωστο αυτό πουκάμισο που πολλοί το έχουν φορέσει μα λίγοι το έχουν σεβαστεί. Τα ήθη και τα έθιμα τούτου του τόπου ξεπετάχτηκαν μέσα από τα παραμύθια της γιαγιάς και τις ιστορίες του παππού. Γεννήθηκαν μέσα σε αγκαλιές και σε κυκλωτικούς χορούς, μέσα σε λυγμούς και γέλια, σε φωνές και σε μοιρολόγια, ανάμεσα σε ασπασμούς αγγέλων και ανθρώπων. Δίχως την ανθρώπινη επαφή, το άγγιγμα, την αγκαλιά, δύσκολα θα επιβιώσει η παράδοση, αυτά τη θρέφουν, αυτά τη γιγαντώνουν. Ο φόβος μου για την επιβίωση της παράδοσης πηγάζει από την πεποίθηση μου για το αίσθημα ευθύνης του Έλληνα απέναντι στην κοινωνία. Ο λαός μας έχει αποδείξει πολλές φορές πως όταν έρθει η ώρα να κάνει το χρέος του απέναντι στην πατρίδα ή στην κοινωνία, θα το κάνει θυσιάζοντας τα πάντα. Εδώ ακριβώς θέλει προσοχή σήμερα γιατί δεν μπορείς να προστατέψεις μια κοινωνία αν δεν διατηρήσεις άθικτα τα θεμέλια πάνω στα οποία έχει δομηθεί.

Καθήκον μας ύψιστο η προστασία της ζωής των συνανθρώπων μας, πρέπει όμως να μην λησμονούμε πως κουβαλούμε στη ράχη μας τα ιερά και τα όσια που μας άφησαν οι πρόγονοί μας. Αυτοί τα σηκώσανε ψηλά και τα προστάτεψαν σε μεγαλύτερες φουρτούνες από την τωρινή και οφείλουμε κι εμείς να τα διαφυλάξουμε για τα κοπέλια μας. Κρατήστε λοιπόν τη φλόγα της παράδοσης ζωντανή κι αν κάποια στιγμή μοιάζει σβησμένη, φτάνει μια μικρή σπίθα για να γίνει πάλι πυρκαγιά. Φυλάξτε όλες εκείνες τις στιγμές που ζήσαμε στις παρέες, στα γλέντια, στις γιορτές και πολύ γρήγορα θα ξαναπιαστούμε σφιχτά από το χέρι να συνεχίσουμε το χοροστάσι από εκεί που το αφήσαμε. Θα ξαναγκαλιαστούμε μεθυσμένοι από κρασί κι από έρωτα, τραγουδώντας και βλαστημώντας τον Χάρο. Θα χτυπήσουμε ξανά τα χέρια μας στον αέρα και τα πόδια μας στη γη, να ξεσηκώσουμε τους προγόνους που κείτουνται στο χώμα και στα νέφαλα. Θα ξαναδούμε τον ήλιο να προβάλει με τον Βυζαντινό ήχο της λύρας στ’ αυτιά μας και τα πουλιά της αυγής να βαστούν ισοκράτημα. Μέχρι όμως να διώξει ο βοριάς την κατσιφάρα, μέχρι να φύγει η σκοτεινιά και η κρυγιότη, κρατήστε τη φλόγα ζωντανή.

(Ευχαριστώ τον φίλο Δημήτρη Θεοδωρίκα για τον πολύ όμορφο πίνακα).