20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1973... «ΝΑ ΝΤΥΘΟΥΜΕ ΣΤΑ ΜΑΥΡΑ»

 

20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1973... «ΝΑ ΝΤΥΘΟΥΜΕ ΣΤΑ ΜΑΥΡΑ»

Το βιβλίο της ιστορίας, λέγεται πως γράφεται από τους νικητές, όμως στην πραγματικότητα οι μόνες σελίδες που παραμένουν ανεξίτηλες στο βιβλίο αυτό είναι εκείνες που είναι γραμμένες με το αίμα των νεκρών ηρώων. Αυτές τις σελίδες δεν μπορεί να τις σβήσει ούτε ο χρόνος ούτε η αμφισβήτηση γιατί το αίμα έχει μιλιά και δεν φιμώνεται. Με αυτό ακριβώς τον τρόπο έχουν γραφτεί στο βιβλίο της ιστορίας και τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Η καλύτερη απόδειξη για την ιστορική αλήθεια είναι η αντίδραση του απλού κόσμου ακριβώς μετά τα γεγονότα. Ο πρώτος θυμός και η παρόρμηση οδηγούν εκείνη ακριβώς την στιγμή σε πράξεις που έχουν ιδιαίτερη σημασία. Στο βιβλίο: «Από το Γυμνάσιο Θηλέων στο 3^ο Λύκειο Ηρακλείου 1931-2011-Από τον Ναό του Σωτήρος-Βαλιδέ Τζαμί στην Λεωφόρο Δημοκρατίας 12» που έχει επιμεληθεί η φιλόλογος Γωγώ Κουγιουμουτζάκη, υπάρχει  το παρακάτω απόσπασμα που αναφέρεται στην αντίδραση των μαθητριών του Γυμνασίου στα γεγονότα του Πολυτεχνείου το 1973.

Γεγονότα Πολυτεχνείου 1973

Το παρακάτω περιστατικό συνέβη στο χώρο του Α΄ Γυμνασίου Θηλέων, λίγες μέρες μετά τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο (Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 1973) και αποτελεί μοναδική πράξη αντίστασης στο Ηράκλειο από μαθητές της Στ΄ Γυμνασίου, πήγαν στο σχολείο ντυμένες στα μαύρα σε ένδειξη πένθους για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου. Η Ασφάλεια Ηρακλείου, μετά από καταγγελία, άρχισε ανακρίσεις για να βρει τους υποκινητές της πράξης αυτής. Ο αείμνηστος Γυμνασιάρχης τσακίρης Ευστράτιος, ο οποίος βρέθηκε σε δύσκολη θέση, προσπάθησε και βοήθησε να εκτονωθεί η κατάσταση. Η Ασφάλεια ανέκρινε καθηγητές και μαθήτριες και η κατηγορούμενη μαθήτρια Κωνιού Μαρία τιμωρήθηκε με αποβολή.

Ποινή

...αποβολή 8 ημερών, διότι ως απεδείχθη εξ ανακρίσεων η μαθήτρια Κωνιού Μαρία ενεπνεύσθη την ιδέαν, όπως αι μαθήτριαι ενδυθώσι μαύρην ενδυμασίαν εις ένδειξιν πένθους δια τους φονευθέντας κατά τας προσφάτους αναρχικάς εκδηλώσεις των φοιτητών των Αθηνών, μετέδωσε δε ταύτην και εις άλλας μαθητρίας και εν σοβαρόν ποσοστόν αυτών (των δύο τελευταίων τάξεων) συνεμορφώθη εις την υπόδειξιν της και ενεδύθη μαύρας μπλούζας κατά την 20^η Νοεμβρίου 1973, ημέραν Τρίτη.

Η μαρτυρία είναι της μαθήτριας Σπυριδούλας Τουτουδάκη...

20 Νοεμβρίου 1973

Τρεις μέρες μετά το Πολυτεχνείο. έχουμε πάει στο σχολείο. Όλες μουδιασμένες, κατηφείς. Μάθημα δεν γίνεται, οι καθηγητές μας ψευτοαπασχολούν στις τάξεις. Παρέες-παρέες κουβεντιάζουν χαμηλόφωνα. Το «πουλί» της δικτατορίας άνοιξε τα φτερά του και σκέπασε τον ήλιο. Πρώτη επαφή με το φόβο, την τρομοκράτηση και τη βία. Μέχρι τώρα μέσα στην αθωότητα και την άγνοια.

Εκεί μέσα στα χαμηλόφωνα μουρμουρητά ξεπήδησε η ιδέα μιας σιωπηρής αντίδρασης. Για να καταδείξουμε την αντίθεσή μας, την οργή μας, τη θλίψη μας. «ΝΑ ΝΤΥΘΟΥΜΕ ΣΤΑ ΜΑΥΡΑ». Ξεκίνησε από μια μικρή παρέα και σαν πυρκαγιά διαδόθηκε σ’ όλα τα τμήματα 5^ης και 6^ης Γυμνασίου.

Την άλλη μέρα ήρθαμε όλες μαυροντυμένες. Μα κάθε μια χωρίς συνεννόηση, οδηγούμενη μόνο από ένα ενθουσιώδη και αυθόρμητο συντονισμό, κρατούσε μερικά ακόμη μαύρα ρούχα στην τσάντα της. Έτσι, εν ριπή οφθαλμού όλο τα σχολείο είχε μαυροντυθεί.

Παρατεταγμένες στην αυλή, ένα σιωπηρό μαύρο κύμα. Μια εικόνα συγκλονιστική. Μια σιωπή εκκωφαντική! Οι καθηγητές τα ‘χασαν. Μια καθηγήτρια ξέσπασε σε κλάματα (πράγμα που αργότερα το πλήρωσε με δυσμενή μετάθεση). Ο κόσμος που περνούσε στέκονταν έξω από τα κάγκελα του σχολείου άφωνος και συγκλονισμένος.

Η ασφάλεια ήρθε γρήγορα. άρχισαν οι ανακρίσεις στην Ασφάλεια που κράτησαν καιρό. Απειλές, τρομοκράτηση «Κρίμα που είσαι άριστη μαθήτρια και να μην μπεις στο πανεπιστήμιο». Προσπάθεια να εντοπίσουν την «ΜΙΑ» απ’ όπου ξεκίνησαν όλα. Τον «δάκτυλο» που μας έσπρωξε σε μια τέτοια ενέργεια. δεν μπορεί εμείς από μόνες μας! Καλά κορίτσια, καλές μαθήτριες...

Εν τω μεταξύ το είχαν μεταδώσει «Η φωνή της αλήθειας» και άλλα ραδιοφωνικά δίκτυα του εξωτερικού.

Δεν είχαμε να υποδείξουμε κανένα. Επαναλαμβάναμε όλες με πείσμα πως ήταν μια δική μας αυθόρμητη αντίδραση. «Ποια είπε την πρώτη λέξη;» «Δεν θυμάμαι», «Ποια το είπε σε σένα», «Δεν θυμάμαι», «Δεν μπορεί, κάποια προσπαθείτε να καλύψετε».

Ξανά και ξανά και ξανά και τότε ήρθε μια μαθήτρια, δεν αναφέρω το όνομά της, το κρατώ μόνο μέσα στην καρδιά μου. Μας είπε: πέστε πως την αρχική ιδέα την είχα εγώ. Δεν σκοπεύω να πάω Πανεπιστήμιο και η οικογένειά μου είναι «χαρακτηρισμένη» εδώ και καιρό. Πέστε πως εγώ το είπα πρώτη αλλιώς δεν θα τελειώσει ποτέ αυτή η ιστορία.

Αυτή η κοπέλα... Δεν ξέρω καν αν ήταν στις πρώτες παρέες που το ξεκίνησαν όμως τώρα μπήκε μπροστά. Δήλωσε “εγώ ήμουν αυτή που ψάχνετε”. Εμείς επιστρέψαμε στην ηρεμία μας. Εκείνη έμεινε μετεξεταστέα σε όλα τα μαθήματα «με εντολή άνωθεν». Ξέρω για κείνη μόνο ότι το Σεπτέμβρη, μετά την μεταπολίτευση, τα πέρασε όλα με μιας. σας διηγήθηκα μια ιστορία της εφηβείας μου. Μια εμπειρία ξεχωριστή στη ζωή μου, αλλά και στην ιστορική μνήμη της πόλης μας. ( Σελίδες 174 και 178).