"Ο ΔΑΦΝΙΑΝΟΣ" ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΛΑΛΟ

ΤΟ ΠΑΘΗΜΑ ΤΗΣ ΞΕΜΑΤΙΑΣΤΡΑΣ Ψηλή και τετράπαχη η Κατίνα με μακρύ μαλλί, δεμένο πάντα σε χοντρή πλεξούδα. Είχε σμιχτά φρύδια, τα μάτια της μεγάλα κι ολοστρόγγυλα και το πρόσωπό της έβγαζε μια κακία, που σαν περνούσες δίπλα της, σχεδόν ένοιωθες τη στυφάδα στο στόμα σου. Ζούσε σ’ ένα μικρό χωριό της Πεδιάδας με τον άντρα της που ήταν άβουλος και τεμπέλης, ολημερίς κοιμόταν και το βράδυ ξημερωνόταν στο καφενείο. Κοπέλια δεν είχαν κι όταν η Κατίνα παραπονιόταν, ο άντρας της με βαριεστημένο ύφος της έλεγε: « Τα κοπέλια είναι φασαρία, μόνο γύρευγε τη δουλειά σου». Φτωχοί ήταν και για να τα βγάζουν πέρα η Κατίνα έκανε την ξεματιάστρα , με το αζημίωτο βέβαια. Έλυνε μάγια, έφτιαχνε φυλακτά, γιάτρευε ανθρώπους και οζά με γηθειές και το όνομά της έγινε γνωστό στα γύρω χωριά. Έτσι η Κατίνα ήταν υπερήφανη για τον εαυτό της γιατί κατάφερνε και να καλύπτει την μεγάλη της λαιμαργία και να την εκτιμάει το χωριό.   ...Έλυνε μάγια, έφτιαχνε φυλακτά... Κάποια στιγμή όμως οι δουλειές δεν πήγαι...

Η ΞΟΜΠΛΙΑΣΤΗ ΒΟΥΡΓΙΑ, Ο ΑΡΑΓΟΣ, Ο ΓΑΜΠΑΣ Αρχέγονο επάγγελμα, αυτό του βοσκού και ενώ είναι δύσκολο, κοπιαστικό και όχι ιδιαίτερα προσοδοφόρο, συνεχίζει ως τις μέρες μας να αποτελεί ένα από τα πιο διαδεδομένα επαγγέλματα της υπαίθρου. Ίσως η αιτία της συνεχούς ύπαρξης του βοσκού στην Ελλάδα να κρύβεται στην επαφή του επαγγέλματος αυτού με τη φύση . Ο βοσκός, κατά τη γνώμη μου, νοιώθει ότι με το επάγγελμα αυτό εξουσιάζει με ένα τρόπο τη φύση και αισθάνεται κυρίαρχος έστω και σε ένα μικρό κομμάτι της. Μπορεί βέβαια το μυστικό της αγάπης του ανθρώπου για το επάγγελμα αυτό να κρύβεται στα κύτταρά μας , χαραγμένο με πρωτόγονα εργαλεία και σε άγνωστη γλώσσα που μόνο το υποσυνείδητό μας κατανοεί.        Στις μέρες μας   η "βοσκική" παραμένει ένα δύσκολο επάγγελμα αν και υπάρχουν οπωσδήποτε περισσότερες ανέσεις και ευκολίες σε σχέση με παλαιότερες εποχές, στις οποίες ο βοσκός έπρεπε να αντιμετωπίσει τα στοιχεία της φύσης και τις δυσκολίες της δουλει...

Ο ΚΥΚΛΩΠΑΣ ΚΑΙ Η ΓΟΡΓΟΝΑ Σ’ ένα ψαροχώρι, απ’ αυτά που μάχονται αιώνια με τα κύματα, ζούσε ο Μάνθος. Κύκλωπα τον λέγανε οι χωριανοί γιατί ήταν θεόρατος και η μιλιά του σαν μουγκρητό. Είχε πατήσει τα σαράντα, δούλευε σαν το σκυλί μα ήταν λίγο αγαθός κι αλαφροΐσκιωτος. Μόνη του διασκέδαση, το ψάρεμα, από μικρό παιδί που τον έχανες, που τον έβρισκες, στη θάλασσα να δολώνει και να ψαρεύει. Ήταν απάντρευτος κι όταν τον ρωτούσαν γιατί δεν παίρνει μια γυναίκα, απαντούσε: « Ντα ίντα, δεν έχω τάξε γυναίκα, να τηνε» και έδειχνε με τη χερούκλα του το απέραντο πέλαγο . Τελευταίες μέρες του Απρίλη κι ήταν καιρός που ψαρεύουν τα μαγιάτικα, τα μεγάλα και πεντανόστιμα αυτά ψάρια. Ξεκίνησε λοιπόν ο Μάνθος αποδιαφώτιστα, με τα σύνεργα του ψαρέματος τακτοποιημένα σ’ ένα μεγάλο σάκο και μ’ ένα κουβά στο χέρι. Αρκετά μακριά από το χωριό ήταν μια μικρή απόμερη παραλία, εκεί έφτασε ο Κύκλωπας κι έβγαλε απ’ το σάκο του το πολυάγκιστρο κι ένα ψωμί. Αφού το έβρεξε λίγο στη θάλασσα, το έβαλε με μαεστρία στα...

ΔΕΣΠΟΙΝΙΣ ΜΑΡΙΚΑ ΧΟΡΕΥΤΑΚΙ Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΔΑΣΚΑΛΑ Μου αρέσει να ξαναγυρνάω στα αγαπημένα μου βιβλία όπως ξαναγυρίζουν την άνοιξη τα χελιδόνια στις ίδιες φωλιές. Διαβάζοντας λοιπόν για άλλη μία φορά το βιβλίο του φιλολόγου   Κωστή Ι. Βασιλάκη    « ΜΑΘΗΤΑΙ-ΚΑΘΗΓΗΤΑΙ-Β΄ΑΡΡΕΝΩΝ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ 1961-1967: Μα-θητεία στη διδασκαλία της Ιστορίας 1961-2016», που αναφέρεται με αφηγηματική μαεστρία στη σχολική ζωή περασμένων εποχών, στάθηκα σε ένα απόσπασμα το οποίο περιγράφει μια καθηγήτρια που κατά τη γνώμη μου αποτελεί το σύμβολο του δασκάλου που η σημαντικότητά του παραμένει αναλλοίωτη στο χώρο και στο χρόνο και που αντιλαμβάνεται πολύ καλά πόσο καίριος είναι ο ρόλος ενός εκπαιδευτικού. Σας δίνω αυτούσιο το απόσπασμα:   ... Η εκ Καστελλίου Κισσάμου ορμώμενη, δεσποινίς Μαρίκα Χορευτάκι ήταν η φιλόλογος μας στη Γ’ Γυμνασίου... Η δεσποινίς Μαρίκα εξαρχής «ενέσπειρεν πλείστα όσα καινά δαιμόνια» για να δαμάσει 61 εφήβους. Ήταν η εποχή που ο περονόσπορος κατέστρεφε τα αμπέλ...

  Η ΠΕΡΑΣΑ ΤΟΥ ΦΑΡΑΓΓΑ   Είχα τάξει στον γαμπρό μου, Μανώλη και το φίλο του Νίκο, να περάσομε το Φαράγγι της Σαμαριάς , φέτος λοιπόν που έκαμε πολλά νερά και χιόνια πήρα την απόφαση να πάω.   Επήγα και ξώμεινα στης αδερφής μου στο Ρέθυμνο και το πρωί της Παρασκευής,   εκκινήσαμε οι τρεις οδοιπόροι με το αμάξι του Μανώλη για το ΚΤΕΛ των Χανίων.   Εφτάξαμε λοιπόν στα πολύβουα Χανιά και αφού αφήσαμε το αμάξι σε ένα στενό, περπατήσαμε λίγο μέχρι το ΚΤΕΛ.   Στις 7:50 ξεκινήσαμε μαζί με πολλούς τουρίστες για το οροπέδιο του Ομαλού .       Εντακάραμε και ανεβαίναμε τον οφιδωτό, στενό δρόμο κι αφού χορτάσαμε γκρεμνά και δεντρά στις 8:50 μπήκαμε στο οροπέδιο και σταματήσαμε στην εμπασά του Φάραγγα , όπως τον λένε οι ντόπιοι. Το μέρος σου κόβει την ανάσα, θεόρατα βουνά χιονισμένα στις κορφές, κυπαρίσσα, έλατα και από κάτω ο Φάραγγας να χάσκει. Η θέα από την είσοδο του "Φάραγγα"        Αφού βγάλαμε μερικ...