ΤΟ ΑΕΝΑΟ ΧΟΡΟΣΤΑΣΙ

ΤΟ ΑΕΝΑΟ ΧΟΡΟΣΤΑΣΙ

    Από μικρός θυμούμαι όταν βρισκόμουν σε γλέντια, στεκόμουν και με τα μάτια γουρλωμένα θωρούσα τους χορευτές και τους θαύμαζα. Ένοιωθα την καρδιά μου να φτερουγίζει όταν ο μπροστάρης του χορού βροντούσε τα πόδια του στη γη και έπαιρνε στροφές στο ρυθμό του σκοπού. Ζήλευα κι έλεγα: «Κάμε θεέ μου να γενώ κι εγώ έτσα καλός χορευτής», μα δεν μου την έκανε ο θεός την χάρη. Όσο κι αν προσπαθώ, τα πόδια μου δεν κλουθούνε, το καθένα έχει την δική του γνώμη κι έχουν αμάχη μεταξύ τους σαν τους κακούς γειτόνους, έτσι συνεχίζω ακόμα, με γουρλωμένα μάτια, να στέκω και να θαυμάζω τους μερακλήδες και τις μερακλίνες που βαστούν τα χέρια τους και βαροπατούν τα ίδια ζάλα που αιώνες τώρα αντηχούν στα σπλάχνα της Κρητικής γης.

   Γιατί όμως χτυπάει τόσο δυνατά η καρδιά μου σαν θωρώ καλούς χορευτές; Ο χορός είναι η δροσερή πηγή που η αιώνια διψασμένη ψυχή του ανθρώπου σκύβει κι αχόρταγα πίνει να ξεδιψάσει. Γι’ αυτό χτυπά η καρδιά μου, διψά κι αυτή και θέλει να πιει από αυτό το νερό που θωρεί μπροστά της να τρέχει γάργαρο.

   Τι είναι αυτό που με κάνει και ανατριχιώ και θαρρώ πως θα βγάλω φτερούγες στη ράχη μου; Ο χορός ενώνει τα σώματα και τις ψυχές των ανθρώπων. Ο κύκλος του χορού λειτουργεί σαν ένα σώμα, μια ψυχή. Γι’ αυτό ανατριχιώ γιατί το σώμα μου θέλει να γίνει μέρος αυτής της ένωσης, γι’ αυτό η ψυχή μου βγάνει φτερά, γιατί θέλει να σμίξει με τις άλλες ψυχές.

   Τίνος είναι αυτή η φωνή που ακούω μέσα μου να μουγκρίζει και να μου λέει: «Σήκω μωρέ! Μπες στο κύκλο! Χόρεψε, βρόντα τα πόδια σου, χόρεψε μωρέ!».  Ο χορός συνοδεύει την ανθρωπότητα από τα πρώτα της βήματα και συνδέεται με οικογενειακούς, κοινωνικούς και ιστορικούς δεσμούς με τον άνθρωπο. Πρόγονοι είναι αυτοί που φωνάζουν μέσα μου, πρόγονοι χαΐνηδες του έρωτα και των αρμάτων με καλούν να πιάσω το χορό μαζί τους.

   Τόσο σπουδαίο πράγμα είναι ο χορός σε τούτο τον τόπο που οι άριστοι χορευτές έχουν μείνει αθάνατοι και το όνομά τους έχει χαραχτεί στην μνήμη των ανθρώπων σαν τους ήρωες των μαχών, σαν  τους Αγίους. Μα και οι ιδιαιτερότητες κάθε τόπου στο χορό φυλάσσονται σαν ιερό κειμήλιο το οποίο παραδίδεται από γενιά σε γενιά και οι άνθρωποι είναι πολύ υπερήφανοι για «το χορό τους», όπως συνηθίζουν να λένε και λάμπουν τα μάτια τους.

     Θωρώ στα χοροστάσια γερόντους και γράδες που με το ζόρι περπατούν, που τα μάτια τους είναι θολά σαν το νερό της λίμνης, που το πρόσωπό τους το ‘χει χαράξει ο χρόνος όπως το χιόνι χαράζει τους βράχους στις κορφές, μα σαν περάσει η ώρα και ξυπνήσει μέσα τους το αθάνατο θεριό, το μερακλίκι, σηκώνονται, ξεχνούν πόνους κι ανημποριά, μπαίνουν στο χορό και ξανανιώνουν. Φεύγει από πάνω τους το μαύρο πέπλο του χρόνου, πιάνουν μπροστάρηδες, αρχίζουν τα τσαλίμια και για εκείνες τις λίγες στιγμές ξυπνά και φουντώνει στα στήθια τους η ναρκωμένη ορμή της νεότητας. Το πάθος φυσά στη σβησμένη αθούβαλη της καρδιάς τους και σπίθες ξεχασμένες λαμπιρίζουν. Τώρα πια τα πόδια τους πετάνε, σφίγγουν γερά το χέρι του διπλανού τους και ακούγεται η φωνή τους σαν να βγαίνει βαθιά από τη γη: «Όφου! Όφου».

   Αυτή είναι η μεγάλη δύναμη του χορού, αυτή είναι η θαυματουργή του δύναμη. Μιλά στην ψυχή μας και κείνη με χαρά αρχίζει να κελαηδά σαν το αηδόνι στην ακροποταμιά. Μιλά στο σώμα μας και κείνο ξεχύνεται σαν τον αετό που απλώνει τα φτερά του και πετά περήφανος κόντρα στον αέρα. Έτσι χαρούμενοι και περήφανοι πιανόμαστε από το χέρι και κυκλωτικά χτυπούμε τα πόδια μας στο αέναο χοροστάσι της ζήσης μας.

  (Ευχαριστώ την Αντιγόνη Μεταξάκη για την υπέροχη φωτογραφία της μερακλίνας)