ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΟΝ ΣΤΡΟΥΜΠΟΥΛΑ

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΟΝ ΣΤΡΟΥΜΠΟΥΛΑ

          Από μικρό κοπέλι ξάνοιγα το περίεργο, μυτερό βουνό στα δυτικά του Ηρακλείου, τον Στρούμπουλα, που μοιάζει σαν πυραμίδα, σαν ηφαίστειο, μα θαρρώ πως έτσι πήρε το όνομά του, αφού Στρόμπολι στην Ιταλία είναι, λέει, ένα νησάκι με ηφαίστειο και μάλλον όταν ήτονε έπαε οι Λατίνοι το ονομάσανε έτσι. Το ξάνοιγα λοιπόν και μου 'ρεσε κι έλεγα πότε θα πάω, να ανέβω, να δω τη Χώρα από εκεί απάνω. Σήμερα λοιπόν, μετά από πολλά χρόνια, ήρθε επιτέλους η ώρα να το κάμω πράξη.

Κανονίσαμε τρεις Νικολήδες, φίλοι και συνάδελφοι να κινήσουμε το πρωί, να ανέβουμε στην κορφή αυτού του γίγαντα που φρουρεί το μεγάλο Κάστρο, εγώ, ο Μεταξάκης και ο Κουκής με τον οποίο ήμασταν και συμμαθητές.

           Σμίξαμε στις 8:30 το πρωί στο Γάζι και μπήκαμε στο αμάξι του Κουκή, μα είχαμε κι άλλο συνοδοιπόρο μαζί μας, το κουλούκι του Μεταξάκη, που από το ζόρε του για βόλτα, τονε βαστούσε το αφεντικό του να μην πεταχτεί έξω από το αμάξι. Επήραμε το δρόμο για Τύλισο και μετά από λίγα χιλιόμετρα στρίψαμε δεξιά και μπήκαμε στον παλιό δρόμο που ‘βγαζε στο Ρέθυμνο, αυτόν που πάει στο χωριό Μάραθος.

           Κάποια στιγμή φτάσαμε στο περίφημο Βουλισμένο αλώνι, μα θα πούμε για αυτό αργότερα. Λίγο πιο πάνω μπήκαμε αριστερά σε ένα χωματόδρομο κι αρχίσαμε να ανεβαίνομε προς το οροπέδιο του Στρούμπουλα. Κάποια στιγμή στην άκρη της στράτας καθόταν τρεις σκάρες, σταματήσαμε να τις δούμε. Θεόρατα πουλιά, παράξενα, μα μόλις μας είδανε ανοίξανε τα τεράστια φτερά τους και με δυο χτύπους πετάξανε μακριά μας. Χαρούμενοι που συναντήσαμε αυτά τα θεριά του ουρανού συνεχίσαμε το δρόμο μας.

        Μετά από λίγο φτάσαμε σε ένα ξοκλήσσι, τον Άη Γιώργη, σταματήσαμε λίγο πιο πάνω και κατεβήκαμε από το αμάξι. Από πάνω μας ο Στρούμπουλας, άγριος, ψηλός μας περίμενε. Γύρω-γύρω το οροπέδιο γυμνό, μόνο θάμνους θωρείς και λίγους πρίνους μαζωμένους σαν παρεάκια, πέντε έξι εδώ και δυο τρεις πιο κάτω.

Ο Στρούμπουλας μας περιμένει, το ίδιο και ο κούλουκας του Μεταξάκη.

         Αρχίσαμε  να ανηφορίζομε και λίγο πιο πάνω μπήκαμε στο μονοπάτι που βγάζει στην κορφή, στον Τίμιο Σταυρό. Ζόρικο το μονοπάτι, ανηφορικό, βαδίζαμε ανάμεσα σε βράχους και σε σκίνους. Αρχίσαμε να λαχανιάζομε, εγώ και ο Κουκής δηλαδή γιατί ο Μεταξάκης και πιο μικιός ήτονε και πιο γυμνασμένος, εμείς η πιο δύσκολη γυμναστική που κάνομε είναι να σηκώσομε την ταχινή το κορμί μας από την κλίνη. Σε ένα πλάι είδαμε δυο αίγες, το κουλούκι του Μεταξάκη σήκωσε τα αυτιά του, μα ο Νικολής κατεχάρης του φώναξε και τον έδεσε να τονε σέρνει για να μην μας βάλει σε μπελάδες.

    Φτάσαμε στα μισά της διαδρομής, πρωτόδαμε τη θάλασσα και στα αριστερά μας το Μάραθο. Συνεχίσαμε και όσο ανεβαίναμε μεγάλωνε ομπρός μας ή θάλασσα. Μετά από τρία τέταρτα ‘σοπατήσαμε στην κορφή. Εκεί, φραμένο γύρω-γύρω το εκκλησάκι του Τιμίου Σταυρού μας καλοδέχτηκε. Ποχασκωμένοι θωρούσαμε την  θέα και έπαιζε χτύπους η καρδιά μας από την χαρά. Ο Ψηλορείτης απ’ την μια, τα Λασιθιώτικα από την άλλη, ο Γιούχτας, το Ηράκλειο θεσμένο να λιάζεται δίπλα στη θάλασσα και στο απέραντο Κρητικό πέλαγο η Ντία, σαν την γοργόνα, να κολυμπά ανέμελη. Βγάλαμε φωτογραφίες και κάτσαμε λίγο να ξαποστάσομε.

Η απίστευτη θέα από τον Στρούμπουλα

Εκτός από την εκκλησία έχει και κάτι χαλάσματα εκεί που θαρρώ πως ήτονε Γερμανικό φυλάκιο. Αφού εχορτάσαμε θέα και καθαρό αέρα, αρχίσαμε να κατεβαίνομε κουβεντιάζοντας και γελώντας. Εφτάξαμε στο αμάξι και ξανοίξαμε την κορφή από πάνω μας, εγώ είπα από μέσα μου ότι θα ξανάρθω, μα θαρρώ το ίδιο είπαν κι οι άλλοι.

Στο γιαγερμό είπαμε να σταματήσομε στο Βουλισμένο Αλώνι. Από τον Στρούμπουλα που το ξάνοιγα μου φάνηκε πραγματικά σαν θεόρατο αλώνι. Οι μορφομένοι τάξε λένε πως ήτονε σπήλαιο που γκρεμίστηκε και επόμεινε η τρύπα σαν αλώνι, μα ο λαός έχει καλύτερη εξήγηση. Ήτονε λέει ένας γεωργός που είχε το χωράφι του έκεια, το είχε σπαρμένο λοιπόν και επειδή είχε ζόρε, αποφάσισε την ημέρα του Προφήτη Ηλία να πάει να το θερίσει, επήγε λοιπόν μαζί με την γυναίκα και την κόρη του να θερίσουν κι ας ήταν τέτοια μεγάλη σκόλη. Κάποια στιγμή ακούστηκε ένας θόρυβος, η γη άρχισε να τρέμει και τους κατάπιε, ως τιμωρία που δεν σεβάστηκαν τον Άγιο. Έτσι λέει ο μύθος πως δημιουργήθηκε το Βουλισμένο Αλώνι.

 

            

Το Βουλισμένο Αλώνι από μέσα

 Τέλος πάντων, κατεβήκαμε μόνο για να το δούμε. Έχει μια πενηνταρά μέτρα βάθος και μέσα φωλιάζουν ένα σωρό πουλιά, από πάνω μας πετούσαν σκάρες και ένας πετρίτης, αξίζει κάνεις να το δει.

Έτσι λοιπόν τελείωσε  το οδοιπορικό μας και είπαμε να το ξανακάνουμε, να δούμε και άλλα θαυμαστά της Κρήτης.

(Ευχαριστώ τους συνοδοιπόρους μου για τις φωτογραφίες)