"Ο ΔΑΦΝΙΑΝΟΣ" ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΛΑΛΟ

ΤΟ ΜΕΝΟΥ ΤΟΥ 1950 Από το υπό έκδοση βιβλίο της Μαρίας Καλεντάκη με τίτλο:   « ΤΟ ΕΝΝΙΑΔΕΝΤΡΙ », επέλεξα τέσσερις συνταγές, που μου έκαναν εντύπωση, από τις δεκάδες που περιέχει το βιβλίο,   και το εβδομαδιαίο πρόγραμμα φαγητού μιας οικογένειας τις δεκαετίες 1950-1970: « Φαγητά μιας εβδομάδας της δεκαετίες 1950-1970   Χειμώνας ΔΕΥΤΕΡΑ Ταχινή(Πρωί) : Φασκομηλιά Μεσημέρι : Ροβίθια Αργά(Βράδυ) : Βραστές φυλλάδες ΤΡΙΤΗ               Ταχινή : Φασκομηλιά                Μεσημέρι : Κιοντανές με πατάτες και καπνιστό(κρέας)                 Αργά : Μαγγήρι                 ΤΕΤΑΡΤΗ               Τ...

ΤΟ ΚΕΛΕΠΙΡΙ Μοναχοπαίδι το Γιαννιό κι αναθρεμμένο στα όρη και στα στενά σοκάκια του χωριού. Μια σταλιά μπόι είχε, ήτανε λιανός σαν το σουβλί , με πεταχτά αυτιά και κοκκινοτρίχης . Δεν είχε ξαναδεί το χωριό τέτοιο πειραχτήρι, δεν άφηνε σε ησυχία, ούτε ανθρώπους ούτε έχνη. Ένα πρωί, αλαφιασμένη η μάνα του, μπήκε στη κάμερά του και με φωνές τον ξύπνησε: « - Σήκω μωρέ καταργίτη, σήκω απου να μη σέ ΄κανα. - Ιντά ‘παθες μωρέ μάνα αξημέρωτα; -Ιντά ‘ παθά; Σήκω και θα σου κάμω εγώ ένα πανεγύρι απου θα το θυμάσαι ώστε να ζεις. -Γιάντα, ιντά ‘καμα πάλι; - Μωρέ φούτερε, γιάντα επήγες κι ήλυσες το κτήμα του Αλεκομανώλη και το ζύγωνε ο άνθρωπος όλη τη νύχτα; -Ναι, ναι, εγώ θα πλερώσω τη νύφη πάλι. Δεν εσίμωσα καθόλου στου Αλεκομανώλη. - Άμα γυρίσω τη χέρα μου θα σου πω εγώ ίντα θα πλερώσεις, δυο νομάτοι σε ΄δανε. Ήθελα και να κάτεχα ιντά ‘καμες του οζού και δε μερώνε ι. Ρεντίκολο μας έκαμες σ’ όλο το χωριό. Ίντα μωρέ σου ‘χει κάμει ο άνθρωπος και σαφί τονε πατάσεις, απ...

« ...ΠΟΥ ΕΔΥ ΣΟΥ ΤΟ ΚΑΛΛΟΣ;» Νέφαλο μπαμπακερό σκεπάζει το νου μου σαν ανεστορηθώ τα παιδικά μου χρόνια κι όταν ξεδιαλύνει το νέφαλο, βλέπω ομπρός μου εικόνες που άλλοτε ταράζουν το ήρεμο πέλαγο των ματιών μου κι άλλοτε γαληνεύουν την ταραγμένη θάλασσα της ψυχής μου. Είμαι από αυτούς τους τυχερούς που ανεθράφηκαν στις αλάνες και στα σοκάκια , που ξεμάτωσαν τα γόνατά τους παίζοντας, που σκάλωσαν σε δέντρα και γεύτηκαν τους καρπούς της νιότης . Γέμισε ο νους μου με θύμησες που κείτουνται σαν τα έχνη , η μια δίπλα στην άλλη για να κρατιούνται ζεστές, ζωντανές. Η θύμηση όμως που κάνει το κρυφό άνθος της νοσταλγίας να μοσχομυρίσει είναι αυτή των ημερών της Μεγάλης Εβδομάδας . Όλες οι μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης είχαν αξία για μας τα παιδιά, κυρίως βέβαια γιατί είχαμε διακοπή των μαθημάτων, μα οι μέρες του Πάσχα είχαν μια ιδιαίτερη θέση στις αμέστωτες ακόμα κι άδολες ψυχές μας. Χωρίς να το πολυσκεφτούμε, τις μέρες αυτές, είχαμε στο νου μας μην τυχόν και ξεστομίσουμε καν...

10/4/2020 ΤΟ ΤΟΠΙΟ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ Η ποίηση είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της δύναμης και της εξέλιξης της ανθρώπινης νόησης . Είναι η συμπυκνωμένη σοφία του πολιτισμού μας. Λατρεύεται από τους ανθρώπους και στην λόγια και στη λαϊκή της μορφή. Ο κύριος λόγος, κατά την γνώμη μου, που η ποίηση αγγίζει τόσο πολύ τις ψυχές των ανθρώπων είναι γιατί ο κάθε αναγνώστης βλέπει μέσα στα ποιήματα κάποια προσωπική του στιγμή , κάποια εμπειρία του ή κάποια γνώριμη εικόνα και στην υψηλή της μορφή η ποίηση μπορεί να εκφράσει όλα τα παραπάνω μονάχα με μια φράση , αυτή είναι και η μεγαλύτερή της δύναμη. Ο ποιητής λοιπόν γίνεται ηθελημένα ή κάποιες φορές άθελά του εκφραστής των συναισθημάτων μιας μερίδας ανθρώπων και όπως είναι λογικό πολλά ποιήματα έχουν κατά καιρούς αποτελέσει τον συνδετικό κρίκο της συνοχής μιας κοινωνίας (π.χ. Ερωτόκριτος Β. Κορνάρου). Στη δική μου περίπτωση, ως λάτρης της ποίησης, το βιβλίο που αποτελεί για μένα σημείο αναφοράς είναι το έργο του Κωστή Καργάκη με τίτλο: «...

3/4/2020 Η ΑΓΓΕΛΟΚΑΜΩΤΗ Μια κόρη αγγελοκάμωτη κι αρχοντονεθρεμμένη βαστά ένα λύχνο ταπεινό στη κάμερά τζη βγαίνει να στολιστεί γιατί γοργό θα φέρουν το σημάδι , ο νιος απου την αγαπά με τσοι δικούς του ομάδι. Πρώτα φορεί το κόκκινο το ξομπλιαστό φουστάνι που ‘ναι μακρύ κι η άκρα του ως τσ’ αστραγάλους φτάνει, είχε με τη χρυσή κλωστή ομορφοκεντημένο ένα πουλί μυριόπλουμο σε βάτο μπερδεμένο και δίπλα του, άλλο πουλί, μεγάλο είχε σιμώσει που από το βάτο μάχονταν το ταίρι του να σώσει. Ύστερα την ολόλευκη την πουκαμίσα βάνει που με κλωστή μεταξωτή την είχανε υφάνει,   τα φιλντισένια τζη κομπιά ήτονε σκαλισμένα σαν ρόδα μοσχομύριστα κι αποδροσουλιασμένα, μα κι οι μανίκες είχανε δαντέλα πλουμισμένη, πιτήδειο χέρι ως φαίνεται την είχενε πλεμμένη. Κι αφού ‘βαλε στη μέση της τη μεταξένια ζώνη φόρεσε και το ξομπλιαστό βελούδινο ζιπόνι , που ‘χε με σύρμα ολόχρυσο στη πλάτη κεντημένα δυο αγγελούδια όμορφα με τα φτερά ανοιγμένα, μα κι...