ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΝΟΥΛΑ ΜΑΣ...ΕΜΕΙΣ ΜΑΝΟΥΛΑ ΤΗΝ ΛΕΜΕ

21/2/20

ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΝΟΥΛΑ ΜΑΣ...ΕΜΕΙΣ ΜΑΝΟΥΛΑ ΤΗΝ ΛΕΜΕ

Πριν από λίγο καιρό πήρα μία πρόσκληση για μια γιορτή που θα έκανε το Κ.Α.Π.Η Πύργου και μια που ποτέ δεν είχα βρεθεί στις ζεστές αυτές φωλιές των μοναχικών πουλιών, είπα να πάω για να δω επιτέλους για ποιο λόγο οι άνθρωποι μιλούν με τόσο θερμά λόγια για τις κοινωνικές αυτές δομές.

Έφτασα λοιπόν στο όμορφο αυτό χωριό της Μεσαράς και αντίκρισα το μεγάλο, πετρόκτιστο και καλαίσθητο κτήριο του ΚΑΠΗ. Είχα καθυστερήσει λίγο και μόλις μπήκα στην αίθουσα είδα στρωμένα τραπέζια και πλήθος κόσμου με το γλυκό χαμόγελο στο πρόσωπό τους να φωτίζει τον χώρο. Ομορφοστολισμένη η αίθουσα και στα τραπέζια υπήρχαν ξομπλιασμένα ανθογυάλια με αγριολούλουδα που δροσέρευαν την ψυχή σου, μα εμένα η δική μου αναγάλλιαζε με την δροσερή αύρα της θάλασσας των φωνών και των γέλιων. Αυτή η αύρα όμως, έγινε άγριο, ζεστό κύμα αγάπης όταν η συντονίστρια και κοινωνική λειτουργός του ΚΑΠΗ, κυρία Εύα Λιναρδάκη, πήρε τον λόγο. Τα μάτια όλων μέσα στην αίθουσα άστραψαν και ξαφνικά, ενώ ήμουν από τους πιο μικρούς σε ηλικία εκεί, ένοιωσα ότι είμαι ο πιο γερασμένος, σαν να παρακολουθούσα γυμνασιόπαιδα να κάνουν κάποια γιορτή. Η ζωντάνια και η ενεργητικότητα ξεχύθηκαν στο χώρο κι αυτά τα «άσπρα μαλλιά και τα κουρασμένα χέρια» μου έδωσαν μαθήματα ζωής μέσα σε δυο ώρες που θα χρειαζόμουν βιβλίο ολόκληρο για να τα καταγράψω. Μια κυρία δίπλα μου με δάκρυα χαράς στα μάτια με είδε που ήμουν αποσβολωμένος, με ακούμπησε στον ώμο και με σίγουρη φωνή, αναφερόμενη στην κυρία Εύα, μου είπε: «Είναι η μανούλα μας, εμείς όλοι εδώ μανούλα τη λέμε. Το ΚΑΠΗ είναι το σπίτι μας».

Θα μπορούσα το άρθρο αυτό να το αφιερώσω στις δράσεις του συγκεκριμένου ΚΑΠΗ που δεν περιορίζεται μόνο στις εκδρομές και στις κοινωνικές εκδηλώσεις αλλά προσφέρει μια ολοκληρωμένη ψυχαγωγία στους ανθρώπους της περιοχής, μια ψυχαγωγία με την κυριολεκτική έννοια της λέξης. Διδάσκουν και διδάσκονται τέχνες και γνώσεις, ενημερώνονται, συμμετέχουν σε κοινωνικές δράσεις προσφοράς και αγάπης και άλλα πολλά που πραγματικά αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση. Αυτό όμως που με γέμισε συναισθήματα και με ώθησε να γράψω αυτό το άρθρο ήταν οι πράξεις και η ανιδιοτελή αγάπη της κυρίας Εύας Λιναρδάκη προς το κοινωνικό σύνολο και ειδικότερα στους ηλικιωμένους ανθρώπους.  Δεν μιλώ για το ενδιαφέρον και την φροντίδα που δείχνει αυτή η γυναίκα, που θα μπορούσε να πει κανείς πως είναι στα πλαίσια της δουλειάς της ως κοινωνική λειτουργός, μιλώ για την πραγματική αγάπη που ξεχειλίζει από τα μάτια της όταν κοιτά τους ανθρώπους γύρω της, για την αγάπη που βγαίνει από τα χείλη της όταν λέει: «όλοι εδώ είναι η οικογένειά μου» και καταλαβαίνεις ότι το εννοεί.

Η μυρωδιά από ένα και μόνο άνθος μπορεί να φτάσει σε πλήθος ανθρώπων και να τους κάνει να κλείσουν τα μάτια και να αφήσουν την ευωδιά του να μπει στα στήθια τους, έτσι και η αγάπη μεταδίδεται, πληθαίνει, γεμίζει της καρδιές μας μα μόνο όταν είναι αληθινή και άδολη. Αυτό ακριβώς ένοιωσα όση ώρα παρακολουθούσα την όμορφη αυτή εκδήλωση. Ένοιωσα την αγάπη να γεμίζει την αίθουσα σαν το σύννεφο που σε τυλίγει και το νοιώθεις, το βλέπεις μα δεν μπορείς να το ακουμπήσεις.

Γκρίζος ο ουρανός της εποχής μας, άχρωμος μα άνθρωποι σαν την κυρία Εύα Λιναρδάκη είναι που σηκώνουν τον ήλιο της ελπίδας για να φωτίζει τις ψυχές μας και να αποκτήσουν χρώμα έστω και για λίγες στιγμές.

Ποτέ δεν έχασα την πίστη μου στο θεριό αυτό που λέγεται άνθρωπος. Πάντα πιστεύω στην ακατάλυτη ορμή της δύναμης που έχει μέσα του, της δύναμης αυτής που μπορεί να μετακινήσει βουνά και να ξανακτίσει τον κόσμο από την αρχή, της δύναμης αυτής που λέγεται αγάπη.

(Ευχαριστώ τον Νίκο Νικολάου για την υπέροχη φωτογραφία του)