ΤΟ ΜΟΣΧΟΜΥΡΙΣΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

3/1/20

ΤΟ ΜΟΣΧΟΜΥΡΙΣΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα έπεσε στα χέρια μου ένα μικρό, χαριτωμένο παιδικό βιβλίο. Ο τίτλος του: «Ο Αμήχανος μηχανικός..και το πιστόνι». Ως γνήσιος βιβλιοφάγος το πρώτο που μου έκανε εντύπωση ήταν το εξώφυλλο. Είχε ένα ωραίο κίτρινο χρώμα και ήταν εικονογραφημένο με μεγάλη λεπτομέρεια. Με περίμενε όμως μεγάλη έκπληξη όταν άνοιξα την πρώτη σελίδα. Στο περιθώριο του εξώφυλλου υπήρχε ένα μικρό βιογραφικό του συγγραφέα και μια φωτογραφία. Το διάβασα και διαπίστωσα ότι συγγραφέας ήταν ο 11χρονος Γιώργος Φραγκιαδάκης. Με μεγάλη περιέργεια διάβασα το βιβλίο και μου έκανε εντύπωση πόσο ώριμο ήταν το χιούμορ του κειμένου. Το περιεχόμενο και το μήνυμα του βιβλίο είναι η χρησιμότητα της ανακύκλωσης. Ένα κομμάτι αλουμινίου με την μορφή εξαρτήματος μηχανής (πιστόνι), ξεκινάει το ταξίδι του όταν ανακυκλώνεται σε νέα μορφή και γίνεται κουτάκι αναψυκτικού όπου καταλήγει στο συνεργείο του «Αμήχανου μηχανικού», εκεί με χιουμοριστικούς διαλόγους δίδεται στους αναγνώστες με εύπεπτο τρόπο η αξία και η σημαντικότητα της ανακύκλωσης.

Τόση μεγάλη εντύπωση μου έκανε το βιβλίο αυτό, που ο μικρός άκακος δαίμονας που κρύβω μέσα μου, η περιέργεια, με έβαλε να αναζητήσω τον μικρό αυτό συγγραφέα. Δεν δυσκολεύτηκα να τον βρω και συναντηθήκαμε, εγώ, ο μικρός Γιώργος και ο πατέρας του παιδιού Πυθαγόρας. Δεν χρειάστηκε να τους ρωτήσω πολλά πράγματα, ο λόγος και των δύο ήταν σαν χείμαρρος που ορμά μετά από μπόρα. Μου περιέγραψε ο μικρός Γιώργος με μεγάλο ενθουσιασμό την ιδέα του για την ιστορία που έγραψε και πως το οικογενειακό αλλά κυρίως το σχολικό του περιβάλλον τον βοήθησε να τιθασεύσει την αχαλίνωτη φαντασία του. Έπειτα, ο πατέρας του μου είπε για το φυσικό ταλέντο του παιδιού στην δημιουργία φανταστικών ιστοριών, ένα ταλέντο που το αντιλήφθηκε από πολύ νωρίς καθώς και την μεγάλη βοήθεια και ενθάρρυνση που είχε από την εκπαιδευτικό και γνωστή συγγραφέα κ. Μαρία Καριωτάκη (Η κυρία Σιντορέ, Η περιπέτεια της Πλαστικούρας), η οποία είχε και την επιμέλεια του βιβλίου.  Τους ευχαρίστησα για την συνάντηση, τους έδωσα συγχαρητήρια και τους υποσχέθηκα να βοηθήσω με όποιο τρόπο μπορώ στην διάδοση του βιβλίου αυτού.

Πήγα στο σπίτι μου κι έκατσα να ξαναδιαβάσω το μικρό αυτό βιβλίο έχοντας στο νου μου την συμπαθητική μορφή και το γλυκό χαμόγελο του μικρού Γιώργου. Όταν το τελείωσα, αναρωτήθηκα τι να έσπρωξε αυτό το παιδί στο να θέλει να ξεχωρίσει από τα άλλα 11χρονα παιδιά, όχι σε κάποιο διαδικτυακό παιχνίδι, όχι με κάποιο αστείο δημοσιευμένο βίντεο, αλλά με την συγγραφή και κυρίως με την έκδοση ενός βιβλίου. Ποιός ανοιξιάτικος άνεμος φύσηξε μες στον άχαρο κι άχρωμο χειμώνα του σήμερα και ξεσήκωσε αυτό το παιδί να γυρέψει το μοσχομύριστο λουλούδι της φαντασίας, μέσα στο απέραντο λιβάδι του νου του. Πρώτα από όλα είναι το ταλέντο του παιδιού, όλα τα παιδιά διαθέτουν απεριόριστη φαντασία όμως το να μπορείς να χρησιμοποιείς τον λόγο για να μετουσιώσεις την φαντασία σου αυτό είναι ένα ταλέντο που συνήθως το διαπιστώνει κανείς σε μεγαλύτερη ηλικία. Μετά είναι η αντίληψη και η παιδεία των γονιών, που καλλιέργησαν την φαντασία και τον λόγο του παιδιού και δεν το «ξεφορτώθηκαν» με τις ώρες σε κάποιο υπολογιστή. Τέλος τον πιο σημαντικό ρόλο τον έπαιξε, κατά την γνώμη μου, το σχολικό περιβάλλον. Ο Γιώργος είχε την τύχη να «πέσει στα χέρια» μίας εκπαιδευτικού, με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, που είδε το ταλέντο του παιδιού, το ενθάρρυνε, δεν λογάριασε διδακτικές ώρες, ασχολήθηκε με το βιβλίο και είμαι σίγουρος ότι, τώρα που το βλέπει να έχει εκδοθεί, το χαίρεται εξίσου με τους γονείς του Γιώργου.

 Ο λόγος που έγραψα αυτό το άρθρο δεν είναι μόνο για να παρουσιάσω στους αναγνώστες τον μικρό συγγραφέα, ο κύριος λόγος είναι γιατί θεωρώ πολύ σημαντικό παράδειγμα προς μίμηση το ότι οι γονείς αλλά και οι δασκάλοι του μικρού Γιώργου τον παρακίνησαν προς την συγγραφή βιβλίων. Δεν μπορώ καν να φανταστώ πόση χαρά αισθάνθηκε το παιδί αυτό όταν πρωτοπήρε στα χέρια του το πρώτο αντίτυπο του βιβλίου του. Τι άραγε μπορεί να ξεπεράσει αυτή την χαρά; Είμαι σίγουρος ότι η εμπειρία αυτή θα επηρεάσει τις μελλοντικές του αποφάσεις όσον αφορά το επάγγελμά του ή ακόμα καλύτερα την ασχολία που θα γεμίζει την ψυχή του.

Τελειώνοντας την ανάγνωση του βιβλίου, το οποίο μπορείτε να το βρείτε σε όλα τα βιβλιοπωλεία, έπεσε τυχαία το μάτι μου στην αφιέρωση που είχε γράψει αυτός ο απίθανος μπόμπιρας σε μία από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου, με αυτό θα ήθελα να τελειώσω: «Αυτό το βιβλίο το αφιερώνω στον παππού μου Γιώργο, που ήταν και η έμπνευση για την δημιουργία του Αμήχανου μηχανικού, στην μαμά μου και στον μπαμπά μου, τον συνταξιδιώτη μου, όταν επισκέπτομαι τους χαμογελαστούς πλανήτες».