"Ο ΔΑΦΝΙΑΝΟΣ" ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΛΑΛΟ

  Η Οδύσσεια ενός λυράρη Τζαγκαράκης Μιχάλης Ο Μιχάλης Τζαγκαράκης, ο σπουδαίος αυτός λυράρης, μου έκανε την τιμή να μου παραχωρήσει κάποια κείμενα από το υπό έκδοση βιβλίο του με τίτλο «Η Οδύσσεια ενός λυράρη». Στο βιβλίο αυτό μέσω της αυτοβιογραφίας του, ο Μιχάλης Τζαγκαράκης, μας ανοίγει ένα παράθυρο στην εξέλιξη της Κρητικής μουσικής, από το 1960 έως σήμερα. Οι γλαφυρές εικόνες, τα ευτράπελα και τα πλούσια λαογραφικά στοιχεία, κάνουν το βιβλίο τόσο ευκολοδιάβαστο που δεν θέλεις να το αφήσεις από τα χέρια σου. Αυτό όμως που κάνει το βιβλίο πολύ σπουδαίο είναι ότι παρουσιάζει την αληθινή εικόνα των γλεντιών και της μουσικής μας, από τη μεριά όμως του καλλιτέχνη. Στο παρακάτω απόσπασμα, ο Μιχάλης Τζαγκαράκης, διηγείται μια ιστορία που του άφησε ανεξίτηλα σημάδια στην καλλιτεχνική του πορεία. …Κοπέλι δεν εχάρηκα, δεν γέλασα στ’ αλήθεια, γι’ αυτό και το ‘βαλα σκοπό σαν ήπιασα τη λύρα, να κάμω αθρώπους να γελούν, να ‘ποξεχνούνε τσ’ έγνοιες. Κώστας Μουντάκης- Νίκος Μανιάς ...

  Η αξία της λαογραφίας Λαογραφία. Μια λέξη που κρέμεται από τα χείλη πολλών ανθρώπων και που φωλιάζει χωσμένη σε πολλές αμάλαγες καρδιές. Ένα πάθος που κρύβει μέσα του, εκτός των άλλων, έννοιες σοβαρές και βαροφορτωμένες, όπως: λαϊκός πολιτισμός, πολιτιστική κληρονομιά και εθνική συνείδηση. Μια επιστήμη που στην Ελλάδα γεννήθηκε με την ίδρυση της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας, το 1909 από τον Νικόλαο Πολίτη και που σήμερα διδάσκεται σε πολλά πανεπιστήμια της χώρας. Νικόλαος Γ. Πολίτης. Ιδρυτής και θεμελιωτής του επιστημονικού κλάδου της λαογραφίας. Λαογραφικά στοιχεία συναντάμε από την αρχαιότητα, στον Όμηρο, στον Ησίοδο, στον Ηρόδοτο, στον Πλούταρχο, στους τραγικούς ποιητές, στους κωμωδιογράφους αλλά και σε φιλόσοφους που περιγράφουν τον «λαϊκό βίο». Αργότερα στα πρώιμα χριστιανικά χρόνια, πολλοί Πατέρες της εκκλησίας, ακόμα και Απόστολοι, καταγράφουν ήθη και έθιμα του λαού, σε επιστολές, συγγράμματα και βιβλία. Επίσης σημαντική πηγή λαογραφίας αποτελούν τα αριστουργήματα τ...

  Το γιατρικό του Μανώλη - Μαργή, ε Μαργή, που ‘σαι μωρή και θα λιγωθώ θέλει. -Σώσον ελέησον. Ιντά ‘παθες Αργυρή και φωνιάζεις; Ιδέ τηνε που ‘ναι σαν το πανί άσπρη. Κάτσε στο πεζούλι να σου φέρω μια ολιά νερό για δε σε θωρώ καλά. -Άσε δα τα νερά κι έλα έπαε να σου πω. Σίμωσε μωρή κοντά μην μασε γροικούνε. -Εδαιμονίστηκες μου φαίνεται. Ορίστε ήκατσα. Λέγε δα, ιντά ‘παθες. -Ο καλόχαρος που ‘χω, οψές εγύρισε αχάραγα απ’ το καφενείο ολομέθυστος κι ήπεσε φαρδύς-πλατύς χάμε στην κουζίνα. Εγανάχτησα να τονε σύρω στο κρεβάτι. -Είδες καημένη, κι ίντα δηλαδή, ο πρώτος είναι γή ο τελευταίος που μεθά. Για το Θιο κάμε. -Στάσου μωρή ν’ ακούσεις. Σαν τον ήβαλα λοιπόν με τα χίλια ζόρια να θέσει, ήρχιξε να μουγκρίζει, να κλαίει σαν το κοπέλι και να φωνιάζει τη συγχωρεμένη τη μάνα του. Μετά άρχισε να τρέμει σαν το ψάρι και να μου ζητά κουβέρτες γιατί εργούσε. Εδά πέντε ώρες ψήνεται στον πυρετό και φοβούμαι Μαργή πως θα ποθάνει. -Σιγά δα Αργυρή μην ποθάνει έτσα θεριό. Εχάλασε τονε τ...

  ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ Διώμα-Σουσούμι Άχι τούτη η λαλιά πως θρέφει την ξενηστικωμένη ψυχή μου. Πως ξεδιψά ο κορυζασμένος μου νους σαν τη γροικά να τρέχει γάργαρη από χείλη κοραλλένια. Κάθε λέξη της κι ένα άγριο βιολάκι τ’ αοριού, μα όχι από ‘κείνα που ζουν μονάχα μια στιγμή, μα από ‘κείνα που χώνονται στις σκισμές του χρόνου και δεν χάνουν την ομορφιά τους ποτέ, από ‘κείνα που όποια χέρα τ’ αγγίξει μοσχομυρίζει αιώνια. Πόσο λύνουν τα χέρια του ποιητή τούτες οι λέξεις. Πόσο εύκολα μπορούν να περιγράψουν τις σκέψεις του, τα πιο βαθιά του συναισθήματα. Κάποιες όμως απ’ αυτές έχουν περίσσα ομορφιά και μαγεύουν τους εραστές του λόγου. Λέει το παλιό ριζίτικο:   Μάνα λούγε με, μάνα μου χτένιζέ με μάνα στο σχολειό, μάνα μου μη με πέμπεις   κι άρχοντες περνούν πεζοί και καβαλάροι κι ένας νιός καλός, καλός και διωματάρης …   Η λέξη διωματάρης , εκτός από την μουσικότητα που κρύβει στα σπλάχνα της, αυτό που προκαλεί τους ποιητές είναι το συμπυκνωμένο της νό...