"Ο ΔΑΦΝΙΑΝΟΣ" ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΛΑΛΟ

  Ψηλορείτης-Πετρωμένο αγρίμι Άγριο θεριό, πετρωμένο αγρίμι, χίλια μύρια σεφέρια κοιλοπονούσε η μάνα σου η θάλασσα όντε σ’ εγέννα. Μα δεν σε ‘βαλε σε λίκνο, μήτε σε βύζαξε απ’ τ’ αφρισμένο στήθος της. Ορθό σε ‘στεσε να ριζοπατήσεις. Μια πατουχιά στη δύση και σείστηκε η άβυσσος, μια πατουχιά στην ανατολή και σείστηκε ο ουρανός. Αντίμαχος του ήλιου απ’ την πρώτη φορά που τον αντίκρισες, ορτάκης του φεγγαριού απ’ την πρώτη νυχθιά που έριξε το φως του πάνω σου. Σήκωσες την κεφαλή σου κι ο ίσκιος σου απλώθηκε σε αρχαίες πολιτείες και σε χωριά ασβεστωμένα. Μαύρο νέφαλο τυλίχτηκε στην κορφή σου, μαντήλι κρουσσωτό. Χιόνι κρουσταλλιασμένο έπεσε στη ράχη σου, βαρύς αιώνιος γαμπάς. Κοκκινίζει και λυσσά ο ορίζοντας που δεν φτάνει να σε γυρομαντρίσει. Σύζηλο κι όχθρητα σου βαστά ο γέρο χρόνος γιατί δεν γονάτισες ποτέ να τονε προσκυνήσεις. Μονάχα τη μάνα σου, που σ’ όρκισε να στέκεις φάρος καταμεσής του κόρφου της, μονάχα αυτή σκύφτεις και φιλείς σαν κείτεται μαΐναρισμένη, μα κι όταν μο...

  ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ Κρήτη-Κάτω Ιταλία Δεν μας έχουν μείνει πια πολλά που να μας ενώνουν σαν λαό. Δυο κιτρινισμένες, ‘ποξεχασμένες σελίδες ιστορία, τρεις πατουχιές χώμα στο σταυροδρόμι των ηπείρων, τέσσερις σταγόνες προγονικό αίμα στη σχισμάδα του βράχου και πεντέξι λέξεις σκαλισμένες στην ψυχή του μυριόχρονου μαρμάρου, που τις καταλαβαίνουμε ακόμα. Μ’ αυτές τις λέξεις στη βούργια μου έχω ταξιδέψει σε μονοπάτια, άλλοτε κοντινά και γνώριμα, άλλοτε μακρινά και άγνωστα. Τα μονοπάτια όμως που ρέγομαι να βαδίζω είναι αυτά των ελληνικών διαλέκτων γιατί όλες σμίγουνε μεταξύ τους, όλες συνδέονται ιστορικά και γλωσσικά. Μετά λοιπόν την Κυπριακή, την Ποντιακή, την Καππαδοκική, τη Σαρακατσάνικη, τη Μανιάτικη, ώρα να πάρω το μονοπάτι της Κατωιταλικής διαλέκτου. Ο ναός της Ήρας στην αρχαία Ελληνική πόλη της Ποσειδωνίας στην Καμπανία της Ιταλίας (5ος αιώνας π.Χ. Δωρικού ρυθμού). Πηγή φωτογραφίας: διαδίκτυο. Η Ελληνική παρουσία στη Νότια Ιταλία χάνεται στα βάθ...

  Κουβέντα ψυχής με τον Κουκλινό Λουκαδάκης Φίλε μου δεν την νταγιαντώ τούτη την καταδιά μας καλλιά στραβός να μη θωρώ μπλιο τα ποδώματά μας, που δεν επόμεινε αθρωπιά και σεβασμός ψιχάλι και που τ’ αμάτι πολεμά ο γεις τ’ αλλού να βγάλει. Χάθηκε η εξά του Έλληνα και το φιλότιμό ντου και μπλιο ξανοίγει ο κάθα εις μόνο τον απατό ντου. Κουκλινός Φίλε μου τούτανά θωρώ, σε ίντα κόσμο ζούμε, όπως τα καταφέραμε, εδά να τα λουστούμε. Δε (ν)είναι κόσμος τούτοσές, φίλε μου ακριβέ μου, ίντα γυρεύγομε έπαε κι εσύ κι εγώ , μα πε μου. Δε βρίχνεις άθρωπο σωστό, σπάνια θα σου λάχει, να ‘ναι θεοσεβούμενος, εμπιστοσύνη να ‘χει. Πού φτάξαμε το λογικό παράλογο να μνοιάζει, το αφύσικο να κυβερνά, να μας εξουσιάζει. Λουκαδάκης Ετσά ‘ναι κιόλας που τα λες, μα ίντα κοντό να πούμε, μαγάρι να μη δώσει ο θιός χειρότερα να δούμε, μ’ αφού το χρήμα κυβερνά και η πρεπιά εχάθη του βγαίνουν τούτου του ντουνιά ότι κακά κι αν πάθει. Ζηλεύγω, ...