"Ο ΔΑΦΝΙΑΝΟΣ" ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΛΑΛΟ

  ΔΑΦΝΕΣ ΤΟΠΟΣ, ΙΣΤΟΡΙΑ, ΑΝΘΡΩΠΟΙ Οι μάχες στη Γριά Βίγλα Δαφνών Φλεβάρη με Απρίλη του 1897 Καβαλάρης ο χρόνος δεν κοιτά ποτέ πίσω του, μόνο σκορπά στο διάβα του την πηχτή σκόνη της λήθης. Κάθε γενιά που περνά, αν δεν κάμει τη μνήμη λόγο, είτε γραπτό, είτε προφορικό, να γαλουχήσει την επόμενη, αν δεν σκαλίσει στο καθάριο μάρμαρο της ψυχής των κοπελιών, τα ονόματα των ηρώων του τόπου, πώς θα νοιώσουν την ευθύνη για το χώμα που πατούνε, πώς θα φυλάξουν Θερμοπύλες, πώς θα ξοδιάσουν το αίμα τους ποτίζοντας το δεντρί της λευτεριάς. Στο χωριό μου, στις Δαφνές, όποτε χτύπησε το βαρύ σήμαντρο της η λευτεριά, οι χωριανοί ήταν εκεί δίχως να το σκεφτούν. Αν κανείς δει το μνημείο πεσόντων που υπάρχει στην πλατεία του χωριού, θα καταλάβει από τι υλικό είναι φτιαγμένη η Δαφνιανή ψυχή. Υπάρχει όμως ένα τοπόσημο ‘ποξεχασμένο, ελάχιστοι Δαφνιανοί γνωρίζουν τη θέση του, την ιστορική του αξία, τον ρόλο που έπαιξε σε μια καθοριστική στιγμή της Κρητικής Επανάστασης του 1895-1898. Εί...

  Κωνσταντίνος Καργάκης Τ’ αδέρφια της λευτεριάς «... Το χρέος τους το πλέρωσαν που ‘γραφε το δευτέρι με καθαρούς λογαριασμούς, και μέρα μεσημέρι. » Τούτους τους χαλεπούς καιρούς ο νους μου λαχταρά να πετάξει αλάργο, σε τόπους και σε χρόνους που η ψυχή τ’ ανθρώπου μεγάλωσε, εθέριεψε κι ήκοψε με τα δόντια τσ’ αλυσίδες που βαστούσαν δεμένα τα φτερά της. Ανοίγω λοιπόν πάλι το υπό έκδοση βιβλίο του K ωνσταντίνου Καργάκη: « Το πρόσωπο της Κατοχής. Ο δεκαπεντασύλλαβος των αρμάτων » κι αφήνω τον νου μου λεύτερο ν’ αντικρίσει απ’ τ’ αψήλου την αληθινή μορφή την λευτεριάς, όπως την έχει πελεκημένη με την πένα του στο παρακάτω ποίημα: Το εξώφυλλο του εξαιρετικού βιβλίου Ιούνιος 1941. Τ’ αδέρφια της λευτεριάς Στου Μάη το καμπαναριό η σβάστικα εστήθη, κι η λευτεριά φυγόδικη με τρεις πληγές στα στήθη πήρε τους δρόμους, τα στενά, τις ορφανές πλατείες κι εμπήκε σ’ ακυβέρνητες κι έρημες πολιτείες. Χτυπά τις πόρτες τις βαριές, μα κ...

  ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ Πιθάρι-Κουρούπι-Λαήνι-Σταμνί Ζουν ακόμη γερόντοι και γράδες που ‘χουν πιάσει στα χέρια τους τα ίδια εργαλεία με τους αρχαίους πρόγονούς μας, είχαν τις ίδιες δυσκολίες για να δαμάσουν τη φύση, τα ίδια σκεύη για να χορτάσουν την πείνα και τη δίψα τους. Λογικό είναι βέβαια και οι λέξεις όλων αυτών των εργαλείων και των σκευών να παραμείνουν αναλλοίωτες στο πέρασμα των αιώνων, φτάνοντας ως τις μέρες μας, έστω κι αν τα βλέπουμε πια ως διακοσμητικά ή σαν εκθέματα σε λαογραφικά μουσεία. Πριν μας πνίξει το πλαστικό, όλα σχεδόν τα χρειαζούμενα του σπιτιού ήταν πήλινα, όπως ακριβώς και στα σπίτια της Μινωικής εποχής. Όπως ήταν βέβαια φυσικό, υπήρχε πίσω από αυτά τα πήλινα αντικείμενα ολόκληρη βιοτεχνία που απασχολούσε εκατοντάδες ανθρώπους, ακόμα και ολόκληρα χωριά (Θραψανός, Μαργαρίτες Ρεθύμνου, Νοχιά Χανίων, Κεντρί Λασιθίου). Τα σπίτια στην Κρήτη μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1960, ειδικά στην ύπαιθρο, ήταν γεμάτα πήλινα σκεύη ( πηλός -αρχαιότατη λέ...

  ΜΕ ΜΑΤΙΑ ΣΑΤΙΡΙΚΗ Η Πνύκα, η θέση όπου συγκαλούνταν στην αρχαιότητα η Εκκλησία του Δήμου στην Αθήνα. Ο τόπος που γεννήθηκε και ανατράφηκε η Δημοκρατία. Πηγή φωτογραφίας : wikipedia.org Η Μαντάμ Δημοκρατία Η Μαντάμ Δημοκρατία κάνει πιάτσα στην πλατεία και φοράει τα καλά της, τα κουρέλια τα παλιά της. Στο λαιμό της μπιχλιμπίδια, τα αρχαία της στολίδια, σαν καρνάβαλος βαμμένη, κόμη ανεμαλλιασμένη. Στραβοκάνα, ξεδοντιάρα, γερασμένη η φουκαριάρα, χαιρετάει τους διαβάτες, ψάχνει άδικα πελάτες. Στον καθρέφτη σαν κοιτιέται πως συνέβη αναρωτιέται κι από άξια θυγατέρα πια κατάντησε εταίρα * Αχ, Μαντάμ Δημοκρατία σε κοιτώ με απορία, που ‘σουν του λαού καμάρι, του δικαίου το φανάρι, η ελπίς της ανθρωπότης και το φρέαρ της ισότης, με γαρίφαλα σε ραίναν, για χατήρι σου πεθαίναν. Τώρα όλοι σε θωπεύουν, σε χτυπούν, σε κοροϊδεύουν, σε τραβάνε και σε γδύνουν, μια δεκάρα δεν σου δίνουν. Μπήκανε στο σπιτικό σου κ...

  ΔΑΦΝΕΣ ΤΟΠΟΣ, ΙΣΤΟΡΙΑ, ΑΝΘΡΩΠΟΙ Πηγές και βρύσες των Δαφνών Ούτε μπορούμε να βάλομε με τον νου μας, εμείς οι πια νέικοι που δεν το φτάξαμε, ίντα εσέρνανε οι ανθρώποι για να πλύνουνε τα ρούχα ντως, να ποτίσουνε τα χωράφια και τα οζά ντως, ακόμη και για να ‘χουνε ένα ποτήρι νερό στο τραπέζι ντως. Εμείς ανοίγομε τη βρύση και το ‘χομε πληθώρα μα κάποτε ο αγώνας για το νερό ήτονε σκληρός και βέβαια οι άνθρωποι εσέβουνταν μέχρι και τη σταγόνα του νερού, όχι σαν εδά που το σπαταλούμε και το βρομίζουμε. Το πρώτο λοιπόν που ξανοίγανε οι ανθρώποι για να στελιώσουνε ένα χωριό ήταν αν είχε νερό. Να ‘ναι δίπλα σε ποταμό ή να ‘χει πηγές κι αν δεν είχε σκάβανε πηγάδια με μεγάλο κόπο, γιατί δίχως νερό ζωή δεν στεριώνεται. Απείς εβρίσκανε νερό σάζανε βρύσες και γούρνες για να ξεδιψούνε ανθρώποι κι οζά, πλύστρες για να σιμώνουν οι μαρμαροτράχηλες κόρες να πλένουν τα ιδρωμένα απ’ τον κάματο ρούχα ντως. Έτσα λοής λοιπόν και στις Δαφνές, το ομορφοξόμπλιαστο χωριό μου, δεν εξελείπανε...