"Ο ΔΑΦΝΙΑΝΟΣ" ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΛΑΛΟ

  Ντροπιασμένα ζάλα Τέτοια μέρα θυμήθηκα εσένα. Εσένα με τα σκοτεινιασμένα μάτια και τα άχρωμα χείλη. Εσένα με το ξεπουλημένο χαμόγελο. Τότε που σκέπαζε τον ουρανό το σιδερένιο νέφαλο της σκλαβιάς κι εσένα σου φαινόταν ανάριο συννεφάκι του Φθινοπώρου. Τότε που η λευτεριά ολομάτωτη, μ’ ένα κοπέλι στο στήθος της, σου ζήτησε καταφύγιο κι εσύ την έδιωξες βλαστημώντας την. Όλοι γύρω σου μνόγανε στο όνομα της Πατρίδας μα εσύ ούτε Θεό κάτεχες ούτε προγόνους, μονάχα το εγώ σου προσκύναγες. Όλοι γύρω σου είχαν πάνω από το κεφάλι τους το χρέος, μα εσύ είχες μονάχα τον φόβο. Πώς βάσταξε το κρητικό χώμα τα ντροπιασμένα σου ζάλα.   Απόσπασμα από φιλογερμανική εφημερίδα της Κατοχής, (Κρητικός Κήρυξ 19/6/44), που αφορά την δολοφονία από αντάρτες του Πέτρου Βαρβόγλη, διευθυντή της συγκεκριμένης εφημερίδας. Ο Βαρβόγλης ήταν εργαλείο των Γερμανών στην παραπλάνηση του Κρητικού λαού και στην απόκρυψη των εγκλημάτων των κατακτητών. Μαύρη η ψυχή σου δεν άντεχε το φως της ημέρας, μα και τη νύχτα...

Παλιό Καβούσι Το παλιό καβούσι στις Δαφνές εγκαταλελειμμένο στο έλεος του χρόνου Παλιά μου βρύση πέτρινη, ‘μορφοπελεκημένη, η ανάγκη με τη χέρα της σ’ έχει θεμελιωμένη. Από τα σπλάχνα σου νερό αστέρευτο σταλάσσει, πόσους θεούς και δαίμονες δεν έχεις ξεδιψάσει. Νεράιδες σου σιμώνανε να λούσουνε το σώμα και σε ‘παν ανεβάλουσα ως πρόβαλες στο χώμα. Φουντάνα σε ‘παν οι Ενετοί και του χωριού οι βιλλάνοι, Καβούσι σε βαφτίσανε οι σκύλοι οι Μουσουλμάνοι.   Πόσα πουλιά για χάρη σου εγλυκοκελαηδίσαν, πόσα οζά τσι γούρνες σου σκύψαν και προσκυνήσαν. Πόσοι διαβάτες με πικρό ίδρο στο πρόσωπό τους, δεν σε ‘δανε από μακριά και ‘κάναν τον σταυρό τους. Σύναυγα ήφτανε ο σεβντάς να σε καλημερίσει, με το χρυσό λαΐνι του να πιει και να γεμίσει κι ο πόθος νυχτοπάρωρα ερχόταν μεθυσμένος να κάτσει στα πεζούλια σου μ’ ελπίδες φορτωμένος. Ρόδα και βιόλες σκαλιστές, βρύση μου σε στολίζαν μ’ απ’ όλα τα ξομπλιάσματα πιότερο σε φωτίζαν, των κοριτσιών ο αστράγαλος, ο ασημοφιλντισένιος και των μανάδων ο λαιμός,...

  Ο πρωτοχορευτής Ρούφηξε τον καφέ του με ευχαρίστηση ο Γιωργογιάννης και σκούπισε τα κάτασπρα μουστάκια του. Πάτησε φέτος τα 85. Κάθε μέρα που περνά κάθεται στη ράχη του και τονε βαραίνει, μα βαστά ακόμα. Το βλέμμα του είναι καθάριο και το περπάτημά του αργό μα λεβέντικο. Καθισμένος στην αυλή του καφενείου συλλογιέται τα περασμένα και κρυφοαναστενάζει. Εκείνη την ώρα φτάνει ένας ανιψιός του. Τον βλέπει ο Γιωργογιάννης και του φωνάζει: - Έ, Λάμπη, έλα έπαε. Καφετζή φέρε τον καφέ του Λάμπη. -Καλημέρα θείε. Ίντα γίνεται; -Ίντα μρε λάμπη να γίνεται, πράμα. Ε, όι δα και πράμα. Απόψε έχεις χαρές.                                         Χορεύοντας στην Κρήτη : Nelly ’ s Μεγάλο χαμόγελο φάνηκε κάτω απ’ τις παχιές μουστάκες του γέρου. Ο γιος του βάφτιζε το κοπέλι του κι ήτανε ολόχαρος: - Δίκιο έχεις Λάμπη, μεγάλη χαρά έχω παιδί μου. Εγανάχτησε βέβαια να κάμει κοπέλι ο γιος μου, ...

  Όταν φθίνουν οι οπώρες Τώρα που φθίνουν οι οπώρες, ήρθε το Φθινόπωρο δηλαδή, τελειώνει η εποχή της αφθονίας. Ως οπώρες βέβαια εννοούμε σήμερα τα φρούτα (οπωροπώλης- οπωροκηπευτικά), η αρχική όμως έννοια της λέξης ήταν ημερολογιακή. Έτσι στην αρχαία Ελλάδα η οπώρα ήταν η εποχή από τον Ιούλιο μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου και Φθινόπωρο η εποχή μετά την οπώρα (φθίνω+ οπώρα). Σήμερα βέβαια η αφθονία δεν έχει εποχή, αν και εγώ είμαι ζηλωτής του: « κάθε πράγμα στον καιρό του…», κάποτε όμως τα φρούτα και εποχιακά ήταν και περιορισμένα. Δεν φαντάζομαι, εννοείται, ότι οι αρχαίοι θα ζήλευαν τη διατροφή μας, έτσι κι αλλιώς εκείνοι έτρωγαν για να ερεθίσουν τις αισθήσεις τους ενώ εμείς για να γεμίσουμε την κοιλιά μας.                                                               Πηγή φωτογραφίας: διαδίκτυο   Το μενού των προγ...