"Ο ΔΑΦΝΙΑΝΟΣ" ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΛΑΛΟ

  ΚΡΗΤΕΣ ΗΜΙΘΕΟΙ, ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ Ο   γιαγερμός του γέρο Ψηλορείτη Η κάτασπρη βάρκα με τους Τούρκους κωπηλάτες απομακρύνθηκε από το Αυστριακό ατμόπλοιο “ Tibisto ”, της γραμμής Πειραιάς-Ηράκλειο. Μοναδικοί επιβάτες ήταν ο Μιχάλης Κόρακας, ο γέρο Ψηλορείτης όπως τον χαρακτήριζαν τα Αθηναϊκά έντυπα, και ο γιος του, Αριστοτέλης. Ο Κόρακας ασπρομάλλης πια στα 85 του χρόνια, ντυμένος με σαλβάρια και στιβάνια, ο δε Αριστοτέλης με την επίσημη στρατιωτική στολή του Ανθυπολοχαγού του Μηχανικού. Ο γέρο Καπετάνιος ζούσε για λίγα χρόνια κοντά στον γιο του, στην Αθήνα, μα τώρα που ένοιωθε πως έσβηνε το καντήλι του, αποφάσισε να γυρίσει πίσω στον τόπο του.   Ο Κόρακας με τον γιο του Αριστοτέλη Στο λιμάνι, ο Μητροπολίτης Μελέτιος Καβάσιλας που καταγόταν από την Κάλυμνο, του είχε ετοιμάσει μεγαλειώδη υποδοχή. Μαθητές σχολείων, πλήθος κόσμου και πολλοί σύντροφοί του, κουνούσαν λευκά μαντήλια, μόλις είδαν τη βάρκα να σιμώνει στην αποβάθρα. Ο γέρο Κόρακας είδε τον κόσμο κι ανα...

  ΦΕΓΓΑΡΙ ΦΙΛΕ ΜΠΙΣΤΙΚΕ Ποιητές από τα γεννοφάσκια μας είμαστε οι Κρητικοί. Όλα τα θωρούμε με τα μάθια της ψυχής. Όλα παίρνουν ζωή μες στην ποίησή μας, όλα έχουν αισθήματα. Τα χαράκια, τα δέντρα, τα φυτά, η θάλασσα, τα ποτάμια, οι λίμνες. Μιλούν τα πουλιά και κλαίνε, μαραζώνουν τα ζώα από έρωτα. Όλη η φύση συμμετέχει στο πάθος μας για ποίηση. Όλα γύρω έχουν θέση στις μαντινάδες, στα τραγούδια, στα μοιρολόγια μας. Ο μεγάλος όμως πρωταγωνιστής στην ομορφοξόμπλιαστη σκηνή του νου μας, είναι το φεγγάρι... και λεν τα χείλη μας: « Είν’ η ζωή μου δίχως σου δεντρί χωρίς κλωνάρι, θάλασσα δίχως κύματα, νύχτα χωρίς φεγγάρι». Δεν λογίζεσαι Κρητικός αν δεν έχεις σηκώσει το βλέμμα σου να κοιτάξεις το φεγγάρι και ν’ αναστενάξεις. Τη νύχτα ξεδιπλώνονται τα φυλλοκάρδια μας, τη νύχτα γεμίζει το ξεραμένο πηγάδι των συναισθημάτων μας. Δίχως όμως το φως του φεγγαριού, η ψυχή μας σαλεύει στο σκοτάδι με ζάλα μετέωρα. Μα δεν είναι μόνο το φως του, δεν είναι απλά ένα ψυχρό ουράνιο σώμα. Σύντροφός...

  Ο ΛΕΒΕΝΤΟΓΕΡΟΣ Λεβεντόγερος, ο μπάρμπα Βασίλης, ψηλός με πρόσωπο σκαμμένο από τα χρόνια και τα βάσανα. Δούλεψε σκληρά στη ζωή του, ίδρωσε πολύ. Δεν εγνώριζε σκόλες, όλες οι μέρες του καματερές ήτονε. Έκαμε κοπέλια, τα σπούδασε, τα προίκισε, τα πάντρεψε κι έφυγαν όλα. Εδά, πόμεινε αμοναχός αφού η κερά Μαρία, η γυναίκα του, πόθανε. Να φύγει από το χωριό, να παραβαρέσει τα κοπέλια του, ούτε που περνούσε από το μυαλό του. Έτσι έμενε στο μικρό κονάκι του, που το ΄χε πάντα καθαρό και τακτοποιημένο, όπως πάντα καθαρός ήταν κι ο ίδιος. Τα στιβάνια του καλογυαλισμένα, τα ρούχα του πλυμένα, το κεφαλομάντηλό του καλοτυλιγμένο και καθαρό.   Το χωριό τον αγαπούσε κι όλα τα σπίτια ήταν ανοιχτά για τον μπάρμπα Βασίλη, αφού ποτέ δεν πείραξε άνθρωπο. Ήταν βέβαια και καλή παρέα, πάντα με το χωρατό, με το χαμόγελο και σαν ήλεγε ιστορίες δεν χόρταινες να τονε γροικάς. Το μόνο του πάθος ήταν το κρασί και πότε-πότε μεθούσε. Ήταν μεγάλος μερακλής στα νιάτα του, πρωτοχορευτής και πότης δυνατό...

  ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ Στων βοσκών τα λημέρια Στα όρη με βγάλαν τα χνάρια των λέξεων, εκεί που η αιωνιότητα μοιάζει να κρατά μονάχα μια στιγμή, εκεί που όλα φθείρονται κι όλα είναι αθάνατα. Στα λημέρια των βοσκών βρέθηκα. Αυτοί πρωτοπερπάτησαν εδώ, αυτοί έμαθαν πρώτοι να μιλούν τη γλώσσα της πέτρας και τ’ ανέμου. Ακόμα την ίδια γλώσσα μιλούν, ακόμα οι ίδιες φωνές ακούγονται, τα ίδια σφυρίγματα. Θωρώ πρόβατα κι αρνιά σαμωμένα να ζυγώνουν μες στο γκρίζο, πέτρινο τοπίο να βρουν το χρώμα της ζωής, το πράσινο. Πρόβατο: Αρχαία λέξη ( πρόβατον ) προερχόμενη από το ρήμα προ-βαίνω , που σημαίνει προχωρώ μπροστά, κινούμαι. Η λέξη πρόβατον δήλωνε την «κινητή» περιουσία σε κοπάδια. Αρχικά αφορούσε όλα τα ζώα, αργότερα περιορίστηκε στη σημερινή της σημασία. Αρνί : Παλαιότατη λέξη, υποκοριστικό του αρήν (πρόβατο) -αρνός-αρνίον . Έχει βρεθεί σε πολλές πινακίδες Γραμμικής Β΄, στην Κρήτη και στις Μυκήνες. Σαμωμένα τα οζά : Σαμιά είναι το σημάδι που κάνουν οι βοσκοί στο αυτί των αιγοπροβάτων...