"Ο ΔΑΦΝΙΑΝΟΣ" ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΛΑΛΟ

  ΚΡΗΤΕΣ ΗΜΙΘΕΟΙ, ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ ΛΕΡΑΤΟΙ-ΟΙ ΒΟΡΡΙΖΑΝΟΙ ΤΟΥΡΚΟΜΑΧΟΙ            Ζεύκι μεγάλο έκανε ο Δερβίς Αγάς στο κονάκι του, στις Κούρτες. Είχε καλεσμένους πολλούς γενίτσαρους κι άλλους αιμοσταγείς Τούρκους της περιοχής. Απάνω στο γλέντι ο θηριώδης Αγάς άρχισε να διηγείται τα κατορθώματά του, τις σφαγές, τους βιασμούς και τα βασανιστήρια που έσερναν οι χριστιανοί από τα χέρια του. Γελούσε κι έστριβε το παχύ του μουστάκι ευχαριστημένος, μα ένας Τούρκος απέναντί του, κοροϊδευτικά του είπε: « Σώπα δα κι ένα γκιαούρη, τον Φραγκιά τον Λεράτο, ξάνοιξες να σκοτώσεις στα Βορρίζα και τον ήφηκες μισοσκοτωμένο. Εθάρριες πως του ‘κοψες την κεφαλή μα κείνος εκατάφερε να φτάξει στο κύρη του που είναι πρακτικός γιατρός και τονε γιατροπόρεψε. Εδά γυρίζει με τον αδερφό του τον Κωνσταντή και λένε πως όντε παντίξετε τα ξέτελά σου θα ‘ναι κακά». Προσβλήθηκε ο Αγάς, καβαλίκεψε το άλογό του και πήγε έξω από το σπίτι του γέρο-Λεράτου στα Βορρίζ...

  ΞΩΜΑΧΟΙ ΤΗΣ ΚΡΗΤΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ Χαίρομαι που θωρώ πολλούς νέους να ασχολούνται με την Κρητική μουσική. Ο δρόμος βέβαια που ο κάθε καλλιτέχνης βαδίζει, είναι προσωπική του επιλογή κι εμείς κρίνουμε κι αποφασίζουμε ποιος μας εκφράζει, ποιος μιλάει στην ψυχή μας. Η μουσική αυτού του τόπου, όπως και κάθε γνήσια λαϊκή μουσική, ξεκινάει από την ίδια πηγή, από την αιώνια μάνα του νερού , την παράδοση. Βρουχάται και τρέχει ασταμάτητη στο ποτάμι του χρόνου, βρίσκει γόνιμο έδαφος, διακλαδώνεται, αλλάζει δρόμους μα πάντα καταλήγει στο ίδιο μέρος, στη θάλασσα των ανθρώπινων συναισθημάτων. Η Κρητική μουσική, στα πρώτα της βήματα είχε τοπικό χαρακτήρα. Η φάτνη που γεννήθηκε το ιερό αυτό βρέφος είμαι σίγουρος ότι βρίσκεται σε κάποιο μικρό, φτωχικό χωριό. Ταπεινά ξεκίνησε, περπάτησε σε στενά σοκάκια, έπειτα στάθηκε σε μικρές πλατείες, σε αυλές παλαιών εκκλησιών και σιγά-σιγά άρχισε το ταξίδι δίχως τελειωμό. Αυτοί που γιγάντωσαν το βρέφος αυτό, αυτοί που το έβαλαν σε κάθε σπίτι Κρητικού, ήταν ο...

  Ο ΜΑΘΙΟΣ ΤΟΥ ΧΑΤΖΗ Πέρασε ο Χατζής απ’   την παμπάλαια εκκλησία του χωριού και πίσω του κλουθούσε ο Μαθιός, το μουλάρι του. « Καλημέρα παπά-Νικολή» φώναξε ο ηλικιωμένος άντρας στον παπά που έστεκε στην πόρτα της εκκλησίας. « Καλημέρα και σε σένα Χατζή» απάντησε ο παπάς. Το μουλάρι σταμάτησε και γκάνισε δυνατά κουνώντας πάνω-κάτω το κεφάλι του. « Ξάνοιξε έπαε ένα οζό που θέλει κι αυτό χαιρετούρα» είπε ο παπάς και σήκωσε το χέρι του γελώντας. Οι φωνές του ζώου αντηχούσαν σε όλο το χωριό. « Γεια σου και σένα Μαθιό» είπε ο παπάς και το μουλάρι συνέχισε τον δρόμο του κλουθώντας τον αφέντη του. Κοπέλια δεν είχε ο Χατζής μα είχε τον Μαθιό πιο καλά από κοπέλι του. Ποτέ δεν τον χτυπούσε ούτε τον παραφόρτωνε, κάθε μέρα τον καλοτάιζε και του μιλούσε πάντα με το συργούλιο. Το τετραπέρατο αυτό ζώο είχε μάθει όλες τις διαδρομές που έκανε, έτσι όταν τον φόρτωνε ο Χατζής του ψιθύριζε στο αυτί: « Άντε δα Μαθιό, σάλευε στη Χατζήδαινα» κι αυτό δίχως να σταματήσει πήγαινε στο σπίτι. Όταν ...

  ΑΝΟΙΞΗ ΞΕΣΟΥΒΙΑΣΟΥ Πολύ αργεί φέτος η Άνοιξη. Τέτοιο καιρό θα έπρεπε να ‘χαν φανεί τα χελιδόνια, να ξαναβρίσκανε τις φωλιές τους, να τις ξαναστελειώνανε. Αργούν όμως κι όσα έχουν έρθει, είναι ξεταιριασμένα , ορφανά. Τέτοιο καιρό θα έπρεπε η γη να κοιλοπονά και χαρούμενη να γεννά βλαστούς κι έρωτα, μα αργεί πολύ. Μονάχα δυο-τρεις πεισματάρες αμυγδαλιές βαστούν ακόμα ζωντανούς λίγους ανθούς της ελπίδας, κόντρα στον βοριά που άφησε τις πιο πολλές ολόγδυμνες από νωρίς. Ακόμα δεν έφυγε ο βαρύς γαμπάς του χειμώνα από τους ώμους μας. Τα μαύρα νέφαλα δεν αφήνουν τις αχτίνες του ήλιου να λειώσουν τα χιόνια του φόβου, που καιρό τώρα φράζουν τις θύρες της ψυχής μας. Μα όσο αργεί η Άνοιξη τόσο πιο ορεξάτη θα έρθει και θα βλαστοσύρουν τα κιτρινισμένα κλώνια της χαράς, θα ανθίσουν τα μαργωμένα χαμόγελα, θα ντυθούμε το ανάριο πουκάμισο της ανεμελιάς. Έχει περάσει η φάρα μας βαρύτερους και μεγαλύτερους χειμώνες. Γενιές ολόκληρες ζήσανε...