"Ο ΔΑΦΝΙΑΝΟΣ" ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΛΑΛΟ

    ΑΗΘΩΜΙΑΝΟΣ ΧΑΪΝΗΣ             Φωνές και γέλια ακούγονταν από το αρχοντικό κονάκι του Σελίμ Αγά Κονταξή , του μοναδικού Τούρκου στον Άγιο Θωμά, το μεγάλο αυτό χωριού του Μονοφατσίου. Μέσα στο δίπατο σπίτι με την τεράστια καμάρα, ο Σελίμ Αγάς τραπέζωνε πενήντα γενίτσαρους. Όλοι ήταν διαλεκτοί και αιμοβόροι, τους είχε στείλει ο Πασάς του Ηρακλείου για να πιάσουν ζωντανό ή νεκρό τον χαΐνη του χωριού, τον Δημήτρη Βαρούχα ή Λόγιο .           Σαν νύχτωσε, όλοι στο κονάκι του Σελίμ Αγά κοιμόντουσαν βαριά. Παντού ακούγονταν ροχαλητά από τους γενίτσαρους που ήταν θεσμένοι στην λοτζέτα κι όπου αλλού υπήρχε χώρος. Στη στέγη του σπιτιού μια σκιά αλαφροπάτησε και σίμωσε στο πορτί της λοτζέτας. Ήταν ο Λόγιος. Στάθηκε για λίγο και του ήρθαν στο νου εικόνες που του έσκισαν τα στήθια. Είδε ομπρός του τον κύρη του, τον παπά-Γιάννη, μαχαιρωμένο από τους Τούρκους γιατί τόλμησε να ορθώσει το...

  Η ΡΙΜΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΠΙΓΡΑΦΗΣ Στην όμορφη Θεσσαλονίκη ζει ένας ταλαντούχος και φωτισμένος νεαρός Α.Μ.Ε.Α. με κινητικά προβλήματα, ο Στέργιος-Νεκτάριος Θεοδωρίκας. Ο Στέργιος, χωρίς να έχει καμία σχέση με την Κρήτη, ζει και αναπνέει για τον τόπο μας. Μιλάει με την διάλεκτό μας, αγαπάει την Κρητική μουσική, γράφει στίχους που έχουν μπει σε αρκετές δισκογραφικές δουλειές και γνωρίζει σε βάθος την Κρητική κουλτούρα. Ο νεαρός αυτός είναι 4 ο ετής φοιτητής στο Α.Π.Θ. στο τμήμα Ιστορίας και αρχαιολογίας. Του ζητήθηκε λοιπόν να γράψει μια εργασία με θέμα: « Γάμος στην μεγάλη επιγραφή της Γόρτυνος » κι επειδή το μερακλίκι κατοικεί μόνο σε ψυχές που είναι φτιαγμένες για μεγάλα πράγματα, ο Στέργιος έγραψε την εργασία του σε 15σύλλαβο. Όταν την παρουσίασε, οι καθηγητές ενθουσιάστηκαν και του ζήτησαν να φτιάξει όλο τον κώδικα με μαντινάδες, πράγμα που ο νεαρός Θεσσαλονικιός το έκανε πράξη σε πολύ λίγο χρόνο.   Ο Στέργιος-Νεκτάριος Θεοδωρίκας   Η επιγραφή της Γόρτυνας είνα...

  ΤΟ ΧΟΥΙ ΤΟΥ ΚΟΝΤΟΚΩΣΤΑ Φτωχός μα πάντα χαμογελαστός και ορεξάτος ο Κοντόκωστας. Ποτέ του δεν ήταν πολύ δουλευτής μα μήτε και τεμπέλης. Ήταν μερακλής, γερός πότης και μεγάλο πειραχτήρι, μα το χούι του ήταν άλλο. Ότι ήθελε να πει το έλεγε με μαντινάδες. Ποτέ βέβαια δεν τις πολυσκεφτόταν, ότι του κατέβαινε στην κεφαλή το ξεφούρνιζε μα πάντα ήταν πετυχημένες. Παντρευτήκανε με το Κατινιώ, μια χωριανή του και κάμανε ένα θηλυκό κοπέλι που σαν ήρθε η ώρα το παντρέψανε με ένα ξενοχωριανό βοσκό. Μεγάλη χαρά είχε ο Κωστής να πειράζει τους χωριανούς μα κι αυτοί τον τσιγκλούσανε συνέχεια. Ένα πρωί συνάντησε στο δρόμο την Ελένη, μια νταρντάνα, μεσοκαιρίτισσα χήρα και της είπε:   « Λενιώ τα μαύρα που φορείς κάτεχε πως σου πάνε μα ‘χα καλλιά να στα ‘βγαζα να τα πετάξω χάμε».   Η Ελένη γέλασε και τον πείραξε για το ύψος του μιας και ήταν απόκοντος: « Ε, κακορίζικό Κωστάκι κι ίντα κοντό θα μου ‘κανες απου δεν με φτάνεις». Ο Κωστής στρίβοντας το μουστάκι του της απάντησε: ...

  ΚΡΑΤΗΣΤΕ ΤΗ ΦΛΟΓΑ ΖΩΝΤΑΝΗ Σε τούτους τους χαλεπούς καιρούς που ζούμε τίποτα πια δεν είναι δεδομένο. Όλα αυτά που γνωρίζουμε μπορεί αύριο να μην είναι τα ίδια. Δεν σηκώνει συζήτηση ότι το υπέρτατο αγαθό και η μέγιστη ευθύνη μας απέναντι στη κοινωνία είναι η υγεία, όμως όχι μόνο η σωματική, το ίδιο σημαντική είναι και η ψυχική υγεία, της οποίας οι μεγαλύτεροι εχθροί είναι αυτά ακριβώς που δεν πρέπει να αφήσουμε σήμερα να επικρατήσουν, ο φόβος και η απελπισία. Πάντα ο άνθρωπος κατηγοριοποιεί τις ανάγκες του, όμως όταν η επιβίωση γίνεται η μοναδική του έγνοια, τότε η ζωή μοιάζει με το αγριολούλουδο που δεν μυρίζει και που ο ανθός του μαραίνεται γρήγορα. Πολλές φορές ο λαός μας βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να παλεύει για την επιβίωσή του κι αυτό που τον κράτησε όρθιο ήταν το πείσμα και το θάρρος του, αυτά τα δύο βαστούν και μας όρθιους σήμερα. Πάντα όμως υπήρχε και συνεχίζει να υπάρχει το μεγάλο οικοδόμημα στο οποίο ο άνθρωπος στεγάζει τις ελπίδες του, τις ανάγκες του, την ίδια του ...