"Ο ΔΑΦΝΙΑΝΟΣ" ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΛΑΛΟ

  Ο ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟΣ «ΚΑΒΡΟΣ» Μες στο σκοτάδι και την πυκνή αφούρα ακούστηκε η καμπάνα της εκκλησίας. Ξημέρωνε Χριστούγεννα κι απ’ τα φτωχικά, πετρόχτιστα σπίτια άρχισαν να βγαίνουν οι χωριανοί για να πάνε στη λειτουργία. - Άντεστε δα και χτύπησε η πρώτη καμπάνα, μην είμαστε πάλι οι τελευταίοι που θα μπούμε στην εκκλησία. Φώναξε ο Γιώργης από την εξώπορτα του σπιτιού και η κόρη του έτρεξε κρατώντας από το χέρι τα δυο της μικρά αδερφάκια. Πίσω, η μάνα τους η Ελένη, με μια εικόνα της Παναγίας στην αγκαλιά κι ο παππούς ο Μανώλης με ένα μεγάλο σκλαβέρι στα χέρια. Το σκλαβέρι και την εικόνα θα τα άφηναν στην εκκλησία μέχρι την πρωτοχρονιά για να λειτουργηθούν. Έστριψε ο Γιώργης το παχύ του μουστάκι και καμάρωσε   τη φαμελιά του. - Άντε μπαμπά και κάνει κρυγιότη. Είπε τρέμοντας το πιο μικρό αγοράκι και κίνησαν όλοι για την εκκλησία.            Αφού τελείωσε η λειτουργία γύρισαν πίσω και μπήκαν στο σπίτι κάνοντας τον σ...

  ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΟΥ ΛΥΡΑΡΗ ΜΕΡΟΣ Β΄          Ο παλαιότατος θρύλος του λυράρη στο σταυροδρόμι αποτέλεσε την έμπνευση για τον παρακάτω δεκαπεντασύλλαβο. Θα ολοκληρωθεί σε δύο μέρη.       (Συνέχεια από το Α΄ μέρος)   Ετσιμογέλασε ο βοσκός τη βέργα χάμε αφήνει τα μάθια του σπιθίσανε κι απόκριση του δίνει: « Η πεθυμιά σου θα γενεί μα η πλερωμή μεγάλη και πως θα κάμεις κάτεχε τα νιάτα σου χαλάλι. Τρανός λυράρης θα γενείς, του Ρέθυμνου καμάρι δαιμόνου θα ‘χεις δάχτυλα κι αγγέλου το δοξάρι. Το νάμι σου θα μαθευτεί στη Κρήτη απ’ άκρη σ’ άκρη κι όσοι γροικούν τη λύρα σου χαράς θα βγάζουν δάκρυ. Το όνειρο απού ποθείς απαρθινά θα ζήσεις μα δέκα χρόνους θα χαρείς κι ύστερα θα αρρωστήσεις, πόνος βαρύς θα σε βαστά, θα λειώσει το κορμί σου κι απόκειας θα ‘ρθω σύναυγα να πάρω τη ψυχή σου».   Ήρθε το γύρισμα τσ’ αυγής, οι πετεινοί ξυπνήσαν κι απ’ τη μεριά τσ’ ανατολής δειλά πρωτολαλήσαν. Τα μά...

  ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΟΥ ΛΥΡΑΡΗ ΜΕΡΟΣ Α΄          Ο παλαιότατος θρύλος του λυράρη στο σταυροδρόμι αποτέλεσε την έμπνευση για τον παρακάτω δεκαπεντασύλλαβο. Θα ολοκληρωθεί σε δύο μέρη.     Σε μονοπάτι απόμερο, από το θιό χωσμένο ένα κοπέλι αμούστακο προπάθιε φοβισμένο. Κράθιε γερά στη χέρα του μια λύρα με δοξάρι κι εφώτιζε τα ζάλα του τ’ ολόγιομο φεγγάρι. Σ’ ένα δισταύρι έφταξε κι απ’ την φαμένη ζώνη, μαχαίρι μαυρομάνικο αλόγιαστα χουφτώνει, στο χώμα κύκλο εχάραξε, εστάθηκε στην μέση και πολεμούσε την καρδιά στο μπέτη του να στέσει, που ‘παιζε χτύπους και γοργό θα-ν- ήτονε σπασμένη σαν το λαΐνι που ‘πεσε ‘πο χέρα μαργωμένη. Ο φόβος τον εκύκλωσε, του κόρμιασε τα μέλη μα δε τον ελογάριασε γιατί ‘τονε κοπέλι , μόνο εβροντοφώναξε στο πείσμα του απάνω: « αυτό απού ‘βαλα στο νου απόψε θα το κάνω ».   ***   Στο Ρέθυμνο ανεθράφηκε , στην πόλη των γραμμάτων που μερακλήδες ήβγαλε και άντρες των α...