"Ο ΔΑΦΝΙΑΝΟΣ" ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΛΑΛΟ

  ΚΡΗΤΗ ΓΗ ΤΩΝ ΜΑΚΑΡΩΝ Άχι πως ρέγομαι να σκαλώνω στα έβγορα και να θωρώ τούτη την Κόρη που αιώνια κείτεται στο αφροντυμένο πέλαγο. Μα πιο πολύ ρέγομαι όταν με παίρνει ο ύπνος στον κόρφο της και μέρες μετά μυρίζω ρίγανη, θυμάρι κι έρωντα. Η φωνή της, το πρωί θυμίζει κοτσίφι που καλοδέχεται την άνοιξη , το μεσημέρι μοιάζει με το ρυθμικό τραγούδι των τζιτζικιών και το βράδυ με το κελάηδισμα του αηδονιού στ’ ακρόδασος. Χρόνια με κουβαλούσε στην κοιλιά της και σαν με γέννησε, βύζαξα το γάλα της και χορτάσανε τα σπλάχνα μου, τα μάτια μου, ο νους και η ψυχή μου. Μετά με πήρε απ’ το χέρι και σ’ ένα μερόνυχτο γύρισα όλο τον κόσμο . Είδα πολιτείες με τείχη θεόρατα που τις φυλούσαν πέτρινοι λέοντες. Είδα χωριά που τα πηγάδια τους, αντί για νερό, ανάβλυζαν κρασί και λάδι. Είδα χαλάσματα κι ερημωμένες εκκλησιές που ανάμεσα στα πελέκια και στις πεσμένες καμάρες δεν φύτρωναν συκιές παρά χαμομήλι κι αβάρσαμος.   Πέρασα χιλιόγεννους κάμπους και λόφους μυριόκαρπους, ανέβηκα σε δασωμέν...

  Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ Το πόσο έχει εξασθενήσει η αγάπη των Ελλήνων για τη γλώσσα τους το διαπιστώνω με λύπη καθημερινά. Ακούω γύρω μου τους ανθρώπους να μιλούν την άχρωμη κι άχρονη γλώσσα του σήμερα, που στο βωμό της ευκολίας θυσιάζει γραμματικούς και συντακτικούς κανόνες, που ρίχνει στον λασπωμένο λάκκο της απλούστευσης όλη της την ομορφιά. Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις, άνθρωποι που αγαπούν και μάχονται για τούτη τη γλώσσα, άνθρωποι που προφανώς τη διδάχτηκαν σωστά και τη χρησιμοποιούν σωστά. Είναι δε, τόση η διαφορά των ανθρώπων αυτών με τους υπόλοιπους που μοιάζουν με φάρο στο απέραντο πέλαγο της πνευματικής ολοκλήρωσης και φέγγουν τις χαμένες ψυχές για να μην ναυαγήσουν στην αμάθεια , μα οι πιο πολλές δεν βλέπουν το φως και ρίχνονται με δύναμη στα απόκρημνα βράχια της. Τις αιτίες για την απαξίωση της σωστής χρήσης της γλώσσας δεν πρέπει να τις αναζητούμε σε ένα και μόνο μέρος. Εκεί όμως που μπορεί να υπάρξει επέμβαση είναι το σχολείο. Εκεί πλάθεται ο...

  Ο ΜΠΕΒΑΡΔΟΣ Μέρος Β΄   Ο παρακάτω δεκαπεντασύλλαβος, είναι εμπνευσμένος από μία μικρή ιστορία της Τουρκοκρατίας. Θα δημοσιευτεί σε δύο μέρη.   (Συνέχεια από το Α΄ μέρος)   *** Σαν τον αϊτό που βρίσκεται τη νύχτα καθισμένος σε βράχο κι ειν` ακοίμιστος, ογρός ‘πομαργωμένος, μα σαν φανεί το φως τσ` αυγής, φτεροκοπά και φεύγει κι από τα νέφαλα ψηλά να βρει φαΐ γυρεύγει, έτσα κι ο νιός ως ήκουσε ιντά `πε η κυρά του σαν τον αϊτό φτερούγισε στα νέφαλα η καρδιά του. Από την άκρη των μαθιών δάκρυ χαράς εφάνη, οσάν το λίβα, στεναγμό απ` την ψυχή του βγάνει, και λέει: από τα χείλη σου τα κόκκινα κρεμιέμαι σα ποθαμένος ήμουνε μα δα ξαναγεννιέμαι. Σα να `μουνα σε θάλασσα βαθειά ναυαγισμένος κι από τη χέρα μ` έσυρες που `μουν γοργό πνιγμένος. Θωρώ πως είσαι αγέλαστη, σαφή ντουχιουντισμένη,   λογιάζω το πως θα περνάς ζωή βασανισμένη, μια ολιά καιρό νταγιάντισε κι όντε μου παντιδώσει θα τονε πέψω τον αγά τον χάρο ν` ανταμώσει κι...

  Ο ΜΠΕΒΑΡΔΟΣ Μέρος Α΄ Ο παρακάτω δεκαπεντασύλλαβος, είναι εμπνευσμένος από μία μικρή ιστορία της Τουρκοκρατίας. Θα δημοσιευτεί σε δύο μέρη.     Στην Κρήτη όντε διαφέντευγε το τούρκικο ασκέρι ένας αγάς εκόνευγε στου Κόφινα τα μέρη. Όλοι τονε φοβότανε Μπεβάρδος το όνομά του, σαν το θεριό η όψη του, σαν μουγρητό η λαλιά του. Με ασωτίες, με κλεψές επέρνα τη ζωή του, μόνο με αίμα χριστιανών εμέρευγε η ψυχή του. Είχε ο Αγάς ολάκερη, τη Μεσαρά ρημάξει, πλούτη απού ‘ταν ζηλευτά είχενε αποτάξει. Μουρέλα είχε που σαφή ήτονε φορτωμένα και εις τα όρη είχ` οζά χρυσοσκλαβερομένα. Κάθε χρονιά, ένα βοσκό ήθελε για τα οζά του μα όποιος επήγαινε, κακά ήταν τα ξέτελα του. Χίλια οζά αμοναχός, ολοχρονίς παντούσε, και στα κελάρια του αγά τυριά εκουβαλούσε.   Όταν ελόγιαζε ο Αγάς πως είχε μπλιό σιμώσει, η ώρα που τη βοσκική έπρεπε να πλερώσει, ήλεγε τότε του βοσκού: « οθε τη κορφή θα δώσω έκεια να ρθείς την ταχυνή ανε θες να σε πλερώσω». Ό...