"Ο ΔΑΦΝΙΑΝΟΣ" ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΛΑΛΟ

ΤΟ ΑΕΝΑΟ ΧΟΡΟΣΤΑΣΙ     Από μικρός θυμούμαι όταν βρισκόμουν σε γλέντια, στεκόμουν και με τα μάτια γουρλωμένα θωρούσα τους χορευτές και τους θαύμαζα. Ένοιωθα την καρδιά μου να φτερουγίζει όταν ο μπροστάρης του χορού βροντούσε τα πόδια του στη γη και έπαιρνε στροφές στο ρυθμό του σκοπού. Ζήλευα κι έλεγα: « Κάμε θεέ μου να γενώ κι εγώ έτσα καλός χορευτής» , μα δεν μου την έκανε ο θεός την χάρη. Όσο κι αν προσπαθώ, τα πόδια μου δεν κλουθούνε , το καθένα έχει την δική του γνώμη κι έχουν αμάχη μεταξύ τους σαν τους κακούς γειτόνους , έτσι συνεχίζω ακόμα, με γουρλωμένα μάτια, να στέκω και να θαυμάζω τους μερακλήδες και τις μερακλίνες που βαστούν τα χέρια τους και βαροπατούν τα ίδια ζάλα που αιώνες τώρα αντηχούν στα σπλάχνα της Κρητικής γης.    Γιατί όμως χτυπάει τόσο δυνατά η καρδιά μου σαν θωρώ καλούς χορευτές; Ο χορός είναι η δροσερή πηγή που η αιώνια διψασμένη ψυχή του ανθρώπου σκύβει κι αχόρταγα πίνει να ξεδιψάσει. Γι’ αυτό χτυπά η καρδιά μου, δι...

ΟΙ ΜΠΟΥΓΚΕΣ Καταμεσήμερο και η πλατεία του χωριού έχει πυρώσει κάτω από τον καυτό ήλιο του Αυγούστου. Στον δροσερό ίσκιο του γέρο-πλάτανου που βρίσκεται στην μέση της πλατείας, κάθονται δυο 12χρονα αγόρια. Το χωριό, ναρκωμένο από την ζέστη κι υπνωτισμένο από το μονότονο τραγούδι των τζιτζικιών , κοιμόταν ήσυχο. Μόνο τα γέλια των δύο φίλων τάραζαν την μεσημεριανή γαλήνη. Κουβεντιάζανε αρκετή ώρα και απολάμβαναν τον αέρα που περνούσε από τα πυκνά κλαδιά του πλατάνου κι ύστερα δροσερός τα χτυπούσε στο πρόσωπο. Η κάψα   δυνάμωνε κι άρχισαν να βαριούνται. Μείνανε λίγη ώρα σιωπηλοί μα ο ανήσυχος παιδικός τους νους τα ξεσήκωσε για να τα βάλει πάλι σε μπελάδες. Ο Βαγγέλης ο πιο ζωηρός έσπασε την σιωπή και λέει του φίλου του: «- Κατέχεις Μανώλη ότι το χωριό από κάτω είναι όλο τρυπημένο; - Ιντά ‘ναι λέει; Μπας και λες για τσι μπούγκες; - Ναι. Κατέχεις ότι πάνε από την μια πάντα του χωριού ως την άλλη; Άκουσα τον κύρη μου να λέει ότι τα παλιά χρόνια εσκάψανε οι άνθρωποι το...

ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΣΚΑΡΙ, ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΤΣΟΥΡΜΟ Ο τόπος αυτός μοιάζει με καλοφτιαγμένο σκαρί που το χτυπούνε καταιγίδες, ανεμοκύκλια και το περιτριγυρίζουν αιμοδιψή θαλάσσια θεριά . Αντέχει όμως γιατί γίγαντες πρωτομάστορες το πελεκήσανε από αρχέγονα δέντρα κι είναι αρμοδεμένο με αίμα και λιβάνι. Έτσι ρίχνεται άφοβο στα πελώρια κύματα των αιώνων και το ζηλεύουν θεοί και δαίμονες . Το τσούρμο του , ένα μάτσο σαλεμένοι, ξεμπέτωτοι, ηλιοκαμένοι αγίοι, θωρούνε τα άγρια θεριά να τους ζυγώνουν και σκάνε στα γέλια, γροικούνε τον άνεμο να λυσσομανά και στένουνε πυρρίχιο χορό . Καθένας από το τσούρμο τούτο, σαν γεννηθεί και ‘ποβυζάξει της μάνας του το γάλα, οι πρώτες λέξεις που μαθαίνει είναι περηφάνια κι ευθύνη . Οι πρώτες μυρωδιές που μπαίνουν στα ρουθούνια του είναι αυτές του έρωτα και του μπαρουτιού . Τα πρώτα του νανουρίσματα είναι βυζαντινοί ύμνοι και μοιρολόγια . Τα πρώτα όνειρα που θωρεί είναι γεμάτα μάχες, ήρωες και θρήνους. Έτσι μεγαλώνει, ‘πομεστώνει, τα γένια του γίνονται άγρια τζουγκρι...

ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΟΝ ΣΤΡΟΥΜΠΟΥΛΑ           Από μικρό κοπέλι ξάνοιγα το περίεργο, μυτερό βουνό στα δυτικά του Ηρακλείου, τον Στρούμπουλα , που μοιάζει σαν πυραμίδα, σαν ηφαίστειο, μα θαρρώ πως έτσι πήρε το όνομά του, αφού Στρόμπολι στην Ιταλία είναι, λέει, ένα νησάκι με ηφαίστειο και μάλλον όταν ήτονε έπαε οι Λατίνοι το ονομάσανε έτσι. Το ξάνοιγα λοιπόν και μου 'ρεσε κι έλεγα πότε θα πάω, να ανέβω, να δω τη Χώρα από εκεί απάνω. Σήμερα λοιπόν, μετά από πολλά χρόνια, ήρθε επιτέλους η ώρα να το κάμω πράξη. Κανονίσαμε τρεις Νικολήδες, φίλοι και συνάδελφοι να κινήσουμε το πρωί, να ανέβουμε στην κορφή αυτού του γίγαντα που φρουρεί το μεγάλο Κάστρο, εγώ, ο Μεταξάκης και ο Κουκής με τον οποίο ήμασταν και συμμαθητές.             Σμίξαμε στις 8:30 το πρωί στο Γάζι και μπήκαμε στο αμάξι του Κουκή, μα είχαμε κι άλλο συνοδοιπόρο μαζί μας, το κουλούκι του Μεταξάκη, που από το ζόρε του για βόλτα, τον...