"Ο ΔΑΦΝΙΑΝΟΣ" ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΛΑΛΟ

  ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ Ένας διάλογος με αρχαιοελληνική ρίζα . ..μη σ ε γροικώ, πως πέντε ανέφαλα που θωρώ, τα λογιάζεις για κατσηφάρα… (Φωτογραφία Νίκος Νικολάου) Καλλιρόη : Ίντα δα λογάται Μιλτιάδη πως θα γείρεις μ’ έτσα κατσηφάρα στα έχνη . Μιλτιάδης : Σώπαινε Καλλιρόη μη σε γροικώ , πως πέντε ανέφαλα που θωρώ , τα λογιάζεις για κατσηφάρα. Καλλιρόη : Ξα σου . Μη γούζεσαι ταχυτέρου που θα κοίτεσαι και θα μύσσεις σαν το βούι. Μιλτιάδης : Να ‘θελα μη βατταλαλείς μωρή Καλλιρόη κι ακόμη δεν επόρισε ο ήλιος. Καλλιρόη : Ναι, θαρρείς του λόγου σου πως ρέγομαι να βατταλαλώ. Οψές μωρέ δεν ήλεγες πως δεν πας ποθές σήμερο. Μιλτιάδης : Ε, οψές ήργουνα , μα σήμερο είναι καλωσυνάδα. Γιάε όξω. Μήδε απόι , μήδε ομπρά, μήδε πράμα. Καλλιρόη : Άμε. Σάλευγε . Γιάε κακομοίρη μου, όντε θα γιαγείρεις και θα-ν- είσαι ολόγρος, μην τυχόν και ‘κούσω την εμιλιά σου. Μιλτιάδης : Κι ίντα θες, να κάτσω παέ να σε ξανοίγω ; Καλλιρόη : Να πας να σάσεις ...

  Τα τέσσερα ξόμπλια στο ‘φαντό της Κρήτης Πηγή φωτογραφίας: διαδίκτυο Στεία: Άνυδρο χώμα, ποτισμένο με αγόγγυστο ιδρώτα και άγνωστο, ηρωικό αίμ α. Λίγα δέντρα εδώ. Ελιές που καψωμένες κάθονται η μια στη σκιά της άλλης. Χαρουπιές, με τις πληγές της βεντέμας στο γέρικο κορμί τους ακόμα ανοιχτές και δυο-τρία πλατάνια, δροσισμένα, άλλοτε από τρεις στάλες μύθου κι άλλοτε από τρία δάκρυα προσευχής. Απ’ αυτήν εδώ τη γωνιά της θάλασσας κάποτε πορφύρωσε η ιστορία. Φοίνικες πειρατές σε τούτες τις αμμουδιές πρωτόφτυσαν χάμω τους σπόρους της Ανατολής κι αυτοί ριζόσυραν ως τα φρούδια του χρόνου. Λέξεις πιασμένες χέρι-χέρι σε δεκαπεντασύλλαβο, πηδηχτό χορό, ακούραστες στριφογυρίζουν ομπρός μου. Στεία, ξόμπλι ακριβό στο ‘φαντό της Κρήτης Ηράκλειο: Γη της οινοφόρου αμπέλου, με τους πολύγεννους λόφους, πενήντα αιώνες δισκαφισμένους. Με τα δίμετρα πιθάρια στα υπόγεια του Μίνωα, γεμάτα ακόμα με το πρώτο μαζωχτό του αγρούλιδα. Με τον κρητικό κυπάρισσο, τη μια να βαστά γερά τη στέγη ...