"Ο ΔΑΦΝΙΑΝΟΣ" ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΛΑΛΟ

  ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ Στων οζώ τα ζάλα Από το πρώτο ζάλο που έκανα κλουθώντας τα χνάρια των λέξεων, ήξερα πως το ταξίδι μου θα ήταν μακρύ και δύσκολο. Δεν περίμενα όμως πως θα κρατήσει τόσο καιρό και πως θα με απασχολήσει τόσο πολύ (πάνω από σαράντα άρθρα για τη λαλιά μας τα τρία τελευταία χρόνια). Καρδιοχτυπώ απ’ την πρώτη στιγμή που μπήκα σε τούτη τη στράτα. Σαν το κουζουλοκόπελο χοροπηδώ απ’ τη χαρά μου σαν μπω σ’ ένα καινούργιο μονοπάτι, δίχως να ξέρω που θα με βγάλει. Ακόμα και τώρα, μετά από τόσο καιρό, το ίδιο νιώθω, την ίδια δίψα έχω, το ίδιο αχόρταγος είμαι. Το μόνο που άλλαξε είναι το πως βλέπω πια τη γλώσσα μου, το που ψάχνω την ομορφιά της, γιατί το ταξίδι τούτο με δίδαξε πως ο πλούτος της βρίσκεται στην απλότητα. Εκεί που δεν το περιμένεις ξεπετάγεται μπροστά σου μια λέξη σαν πυροτέχνημα. Έτσι πετάχτηκαν μπροστά μου κάποιες λέξεις ως βάδιζα στων οζώ τα ζάλα. Φωτογραφία: Νίκος Νικολάου Τα οικόσιτα ζώα έχουν εξημερωθεί από το 9000 π.Χ. και αποτ...

  Ο Ρούκουνας του σπιθιού Ο «Ρούκουνας» του σπιθιού. Φωτογραφία Nelly’s, Μεσαρά 1939 Στο πρώτο γύρισμα τσ’ αυγής που τα πουλιά ξυπνούνε κι όλα τση νύχτας τα μιαρά σέρνουνται να χωστούνε, την ώρα που η χαραυγή σμίγει με το σκοτίδι κι ο ήλιος καληνώρισμα εις το φεγγάρι δίδει, σηκώνετ’ απ’ την κλίνη τζη ονειροζαλισμένη, με μισερά τα μέλη τζη και την καρδιά καημένη. Σιμώνει μ’ αναφιλητά μπρος στο εικονοστάσι, μες στο καντήλι τ’ άσβηστο λάδι και δάκρυα στάσει, σταυροκοπιέται ταπεινά, την κεφαλή τζη γέρνει, τση Παναγιάς παράκληση γονατιστή ντακέρνει: «Παρθένα Παναγία μου, γλυκύτατη Μητέρα που κρέμουντ’ οι ελπίδες μου ‘πό τη δική σου χέρα, ζάλο δεν κάνω δίχως σου κι ανασεμιά δεν παίρνω με το κουράγιο σου βαστώ τα βάσανα που σέρνω. Υπεραγία Δέσποινα, την προσευχή μου γροίκα που ‘μαι εικοσιδυό χρονώ κι έχω τον πόνο προίκα. Πάρε υπό τη σκέπη σου τα δυο μου κοπελάκια, τον άντρα μου στη ξενιθιά που γεύγεται φαρμάκια κι εμένα δως μου μπόρε...