"Ο ΔΑΦΝΙΑΝΟΣ" ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΛΑΛΟ

  ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ Σύνθετες λέξεις, τα ξόμπλια της λαλιάς μας Αχτινοχαϊδεύει την ψυχή μου τούτη η μυριοχρονούσα λαλιά. Γλυκοσταλάσει στα φυλλοκάρδια μου γράμμα-γράμμα κάθε ‘μορφομπεγεντισμένη λέξη της. Πώς τη ρέγομαι σαν στέκει ομπρός μου, σεμνοντυμένη κόρη, και θωρώ έναν-έναν τους αιώνες να τση καλοπλέκουν τσ’ απλοκαμούς των μαλλιών της. Πώς κρυφοκαμαρώνω σαν περνούνε μια-μια οι γενιές των ανθρώπων και φορτώνουνε τσ’ αμπροκαμούς, στο λαιμό και στα χέρια της, μ’ ασημόχρυσες λέξεις. Μα έκεια που αναδακρυώνω απ’ τη χαρά μου, είναι όταν θωρώ την ακατάλλιωτη μπροσποδιά της με τ’ ακριβοδιάλεχτα ξόμπλια, τις σύνθετες λέξεις, που χέρια μαλαματένια τις ψιλοκέντησαν. Ομπρός του είχε απλωμένες τις χιλιόχρωμες κλωστές της λαλιάς μας ο πρωτομάστορας, ο μεγάλος παππούς μας, ο Όμηρος κι ύφανε τ’ αθάνατα έργα του, που τα ξόμπλιασε σε σύνθετες λέξεις απαράμιλλης ομορφιάς. Άνδρα μοι έννεπε, μούσα, πολύτροπον … Πολύτροπος ο Οδυσσέας, εύστροφος δηλαδή, αυτός που δημιουργεί πολλ...

  Το αυτόνομο νοικοκυριό του 1950 στους οικισμούς της Κρήτης Ζούμε στην εποχή των μεγάλων επιτευγμάτων. Η τεχνολογία, η επιστήμη, η επικοινωνίες, οι μεταφορές, όλα στο απόγειο της εξέλιξής τους. Επιτέλους, μετά από αγώνα χιλιάδων χρόνων, ο άνθρωπος μπορεί πλέον με άνεση, χωρίς κόπο και με ασφάλεια (προπάντων με ασφάλεια), να ζήσει μέσα στην γεμάτη από αγάπη και αλληλεγγύη κοινωνία μας (προπάντων αλληλεγγύη). Όπως σε όλο τον κόσμο, έτσι και στην Κρήτη, επιτέλους μπορούμε να απολαύσουμε το δώρο της ζωής. Ή μήπως όχι; Μήπως υπάρχουν μεγάλες ομάδες πληθυσμού που δυσκολεύονται να επιβιώσουν, που δουλεύουν από νύχτα ως νύχτα και πάλι δεν τα βγάζουν πέρα; Μήπως ζούσαν καλύτερα οι παππούδες μας; Ας δούμε τι κόστος είχε η διαβίωση μιας οικογένειας στους οικισμούς της Κρήτης την δεκαετία του 1950: Στέγαση: Η στέγαση ήταν πρώτη προτεραιότητα για ένα νέο ζευγάρι και τα υλικά για το χτίσιμό του ήταν όλα διαθέσιμα στη φύση. Πέτρες από τη γύρω περιοχή ή μεταφορά τους από απόσταση. Κ...