"Ο ΔΑΦΝΙΑΝΟΣ" ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΛΑΛΟ

  ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ Στη στράτα του «σαφί» Ζάλο-ζάλο κλουθώ τα χνάρια των λέξεων με μεγάλη λαχτάρα κι ας μην ξέρω πού θα με βγάλει το επόμενο μονοπάτι που θα διαλέξω. Σε τι τόπους θα βρεθώ, σε τι καιρούς. Τι θα γευτώ, τι θα μυρίσω. Τι θα δουν τα μάθια μου, τι θ’ ακούσουν τ’ αυτιά μου. Όλες οι αισθήσεις μού χτυπούν τη ράχη χαρούμενες, έτοιμες να δεχτούν ό,τι τις περιμένει, σαν κινώ να σαλέψω σε μια καινούργια στράτα των λέξεων. Το εξώφυλλο του βιβλίου « ΣΥΛΛΟΓΗ ΑΠΟ ΚΡΗΣΣΕΣ ΛΕΞΕΙΣ » του Ματθαίου Τσιριμονάκη Δεν είναι όμως λίγες οι φορές που τα μονοπάτια των λαών και των χρόνων περιπλέκονται, οι λέξεις γίνονται λαβύρινθος και μέχρι να μας λυπηθεί η Αριάδνη, γυρίζουμε στα ίδια σημεία, δίχως να βρίσκουμε την έξοδο. Πολλοί βέβαια, πάνω στην απελπισία τους, ανοίγουν δικές τους εξόδους και δίνουν δικές τους «λύσεις» στις λέξεις αυτές. Εμένα τα ζάλα μου είναι αλαφρά. Προτιμώ να γυρίζω αιώνια μέσα στον λαβύρινθο, μέχρι να βρω και να κλουθήσω το χρυσούφαντο μίτ...

  Παππού μου αγαπημένε «…Μια λέξη πάντα σε όλη μου τη ζωή, με τυραννούσε και με μαστίγωνε· η λέξη ανήφορος…» Νίκος Καζαντζάκης Αναφορά στον Γκρέκο Παππού μου αγαπημένε. Απ’ τα γεννοφάσκια μου με πήρες και με ταξίδεψες. Παντού με πήγες κι είδα πολλά. Αυτά όμως που χαράχτηκαν βαθιά στην παιδική μου μνήμη είναι, τα γαλαζοπράσινα μάτια του Ζορμπά που φωτίζονταν ως έπαιζε το σαντούρι, η παχιά χερούκλα του Καπετάν Μιχάλη να χαϊδεύει τα καπούλια του λιόμαυρου αλόγου του Νουρήμπεη, κι εκεί στη Λυκόβρυση, το Μανολιό, με τα χέρια ανοιχτά σαν Εσταυρωμένος, να λέει: «Σκοτώστε με» και τον γέρο-Λαδά να τσιρίζει: «Θάνατος, θάνατος!». Οι αρμηνιές σου Παππού μου αγαπημένε, αχ αυτές οι αρμηνιές σου… Οι αρμηνιές σου Παππού μου αγαπημένε. Αχ, αυτές οι αρμηνιές σου, φορτίο ασήκωτο είναι. Ήλεγές μου: « Μια αστραπή είναι η ζωή μας…μα προλαβαίνουμε ». Μιαν αστραπή είναι κιόλας. Ένα ανοιγοκλείσιμο των ματιών και πέταξε το κουζουλό πουλί της νιότης. Μιαν ανασεμιά κι ήφταξ...