"Ο ΔΑΦΝΙΑΝΟΣ" ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΛΑΛΟ

                           ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΘΡΥΛΟΙ ΤΩΝ ΤΟΠΩΝΥΜΙΩΝ Ο Νεραϊδόσπηλιος Ερειπωμένο είναι σήμερο το χωριό των Κάτω Αστρακών, μα κάποτε, πριν πατήσουν την Κρήτη οι Τουρκαλάδες, ήτονε μιαν ομορφιά, με τα καλιμεντεμένα κονάκια του και τσι παμπάλαιες εκκλησίες του. Στην κάτω μερά του χωριού, χάσκει το Αστρακιανό φαράγγι, με τσοι 10 μύλους, τα ψηλά δεντρά και τσι πολλές πηγές. Έκεια, στσι Κάτω Αστρακούς, εζούσε ένας νιος, λυράρης καλός, που του ‘ρεσε να χώνεται μες στο φαράγγι, να παίζει τσι κοντυλιές του.   Ο ερειπωμένος ναός του Αγίου Γεωργίου στο εγκαταλελειμμένο χωριό των Κάτω Αστρακών.   Έτσα λοιπόν ένα βράδυ μ’ ολόγιομο φεγγάρι, επήρε τη λύρα του, κατέβηκε στο φαράγγι κι έκατσε σ’ ένα βράχο, έκεια που ο ποταμός μαζώνει πολύ νερό και κάνει σαν τη λίμνη. Άρχιξε να παίζει τη λύρα κι είχε για ζυγιά το κελάρισμα του νερού. Για ώρες ήπαιζε ‘ποξεχασμένος από την ομορφιά του τόπου και περασμένα πια μεσάνυχτα, ...

  Δεύτε λάβετε Φως Έχει μια παράξενη ομορφιά ο Απρίλης και μια μυρωδιά που τρυπώνει στα ρουθούνια σου. Κάθε μέρα του που περνά έχει άλλο χρώμα, άλλη ευωδιά, άλλη λαλιά, μα αυτό που μένει πάντα ίδιο στους αιώνες, είναι ότι ο Απρίλης κουβαλά στη ράχη του ένα τέλος και μια αρχή, ένα θάνατο και μια αναγέννηση, ένα μαυροφορεμένο χειμώνα που φεύγει και μια λευκολουσμένη άνοιξη που έρχεται. Τούτο τον μήνα το σκοτάδι πέφτει τραυματισμένο, στο ακατάλυτο αλώνι του χρόνου, μα θα ‘ρθει κι η σειρά του στο γύρισμα του καιρού. Τούτο τον μήνα ανθίζει το χαμόγελο στα χείλη μας, ας είναι και πετρωμένα, πιο όμορφη είναι η βιόλα που φυτρώνει στον πικραμένο βράχο. Τούτο τον μήνα βγάνει η ψυχή μας τα πανωφόρια της ένα-ένα, μέχρι να μείνει ολόγδυμνη στην κάψα του έρωτα. Ανάσταση μυρίζει ο Απρίλης. Ανάσταση: Πίνακας του Ουμβέρτου Αργυρού, 1932   Πως την αποζητώ την Ανάσταση ως γεύομαι την πρώτη χαραυγή τ’ Απρίλη, ως θωρώ το πρώτο δροσουλιασμένο ρόδο να ματώνει, ως νοιώθω τον πρώτο στεναγμ...

    ` ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ Κρήτη- Καππαδοκία Πατώντας στα χνάρια των λέξεων, δεν έχω κάνει ένα ζάλο να μην ανοίξει η καρδιά μου σαν το ρόδο του Μαγιού. Δειλό κι αλαφρύ ήταν στην αρχή το βήμα μου, μα τώρα χώνεται βαθιά στη στράτα κι η λαλιά μας σηκώνεται ομπρός μου σαν ανάρια σκόνη, για να μπει στα πνευμόνια μου, να γίνει ανάσα. Απ’ όλες τις στράτες που έχω διαβεί, ρέγομαι πιο καλά τα δισταύρια, εκεί που η Κρητική λαλιά σμίγει με άλλες Ελληνικές διαλέκτους. Εκεί καταλαβαίνει κανείς τη δύναμη που έχει η γλώσσα μας και πόσο σημαντικό ρόλο παίζει στη διατήρηση της ταυτότητας του Ελληνισμού. Σήμερα λοιπόν βρέθηκα εκεί που η Κρήτη συναντά τη μακρινή Καππαδοκία. Η Καππαδοκία βρίσκεται εκεί που η Μικρά Ασία συναντά την Ανατολία και εκτείνεται σε ένα οροπέδιο 1000- 1500 μέτρων υψόμετρο. Η Ελληνική επιρροή στην περιοχή ξεκινά από τα Ελληνιστικά χρόνια, με αποκορύφωμα τον 2 ο αιώνα π. Χ όπου Έλληνες καλλιτέχνες και φιλόσοφοι διαδίδουν τη γλώσσα και τα Ελληνικά ήθη σε όλο το β...