"Ο ΔΑΦΝΙΑΝΟΣ" ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΛΑΛΟ

  Τσ’ αγάπης Πάντα στέκω στο κατώφλι του σήμερα μα δεν κάνω ζάλο ομπρός γιατί μ’ αρέσει να ξανοίγω το χθες από δω ακριβώς που βρίσκομαι. Δεν μπορώ να γυρίσω την πλάτη μου στο χθες. Αυτό με ανάθρεψε, αυτό μου ξεσφάλιξε τα μάτια, αυτό φώτισε το μονοπάτι που σαλεύει εδά ο νους μου. Ξανοίγω όμως κι ομπρός γιατί ανημένω τον αυριανό ουρανό, μπας και ξεπροβάλει πιο φωτεινός. Έτσα ‘ναι η ψυχή μας, αγκιστρωμένη στην ελπίδα. Από τούτο λοιπόν το κατώφλι ξανοίγω και τα θωρώ όλα αλλαγμένα. Ανέγνωρα τα σημάδια του καιρού, κιανείς μπλιο δεν μπορεί να τα διαβάσει. Άφαντα τα έχνη, κιανείς μπλιο δεν τα παντήχνει στη στράτα του. Αμίλητα τα πουλιά στα δέντρα, αμίλητος ο βοριάς, μαχωμένος στις απάτητες κορφές. Μα κι ο άνθρωπος ανέγνωρος είναι, ούτε γελά, ούτε κλαίει, ούτε φωνιάζει, μόνο σωπαίνει και χώνει το πρόσωπό του μες στις ιδρωμένες παλάμες του για να μην αντικρύσει την άγρια μορφή της μοίρας.           Το πάθος που μεταξυπνά λιμασμένο στ’ αθώα μάτια των αμούστακων...

  Εφτά κοπέλια και βάλε Εφτά κοπέλια είχε η Χρυσούλα. Κάθε δυο χρόνια επόμενε βαρεμένη. Πρώτο κοπέλι η Μαρία που είναι εδά 18 χρονώ. Μετά ο Γιώργης, ο Αντώνης, ύστερα το Κατινιό, το Λενιό, ο Μιχάλης και το στεροβύζι, το Δεσποινιό, που είναι σήμερο έξε χρονώ.   Ίσα-ίσα που εξεπρόβαλε ο ήλιος. Η Χρυσούλα σηκώνεται απ’ το κρεβάτι και κάνει τον σταυρό της, ως θωρεί πάνω απ’ το προσκέφαλο της, την Παναγιά τη Βρεφοκρατούσσα να την καλημερίζει με το γλυκό της βλέμμα. Ξανοίγει τον άντρα της, τον Κωστή, που κοιμάται σκεπασμένος με τις βαριές φαντές κουβέρτες και τονε ‘ποκαμαρώνει:   « άστονε μια ολιά ακόμα να κοιμηθεί πριν αρχίξει η τραβάγια των κοπελιώ» , σκέφτεται την ώρα που βάνει το πανωφόρι και τσι παντόφλες τση. Αφού εποπλύθηκε κι έπιασε τα ολόμαυρα, μεταξωτά μαλλιά της, άναψε τη παραστιά για να βράσει νερό. Δυο τσικαλάκια έστεσε, στο ένα έβαλε μπόλικη φασκομηλιά και στο άλλο μια δεκαπενταρά αυγά να φάνε όλοι. Πολύτεκνη οικογένεια, μια εικόνα σπάνια σήμερα. Πηγή φωτογραφ...

ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ Πουργός-Φαμέγιος Απ’ το πρώτο κιόλας ζάλο που έκανα σε τούτη την ατέλειωτη στράτα, κατάλαβα ότι θα ανοίγανε τα μισοσφάλιχτά μου μάτια και θα δροσερεύανε τα μισοξεραμένα μου χείλη. Δεν ποχορταίνω να με παίρνουν οι λέξεις στη ράχη τους και να σκαλώνουμε στα ανήλιαγα φρούδια του χρόνου. Δεν σταματά να χτυπά δυνατά η καρδιά μου σαν σκύψω και μυρίσω μιας ποξεχασμένης λέξης τον πολύχρωμο ανθό. Έχω παντίξει πολλές λέξεις που η έννοια τους έχει μείνει αναλλοίωτη στον χρόνο, που ο άνθρωπος τις έχει στα χείλη του αμάλαγες για αιώνες. Άλλες λέξεις πάλι έχουν χάσει την αρχική τους έννοια, έχει αλλάξει η χρήση τους, μα στην Κρήτη δεν απαρνιούνται τη ρίζα τους, κρατούν τη σημασία τους με πείσμα, κόντρα στον καιρό. Μία από αυτές είναι η λέξη υπουργός. Υπουργός λοιπόν στην αρχαιότητα ήταν ο υπηρέτης, ο βοηθός ( υπουργός= υπό+ έργον ) και το ρήμα υπουργεύω σήμαινε παρέχω υπηρεσία, βοηθώ. Ας ανοίξω εδώ μια παρένθεση για να πω για την αρχαιότατη λέξη βοηθώ ( Βοή+ θέω ) που...