"Ο ΔΑΦΝΙΑΝΟΣ" ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΛΑΛΟ

  ΜΑΝΑΔΕΣ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ Δασκαλοχαρίκλεια Σηκώθηκαν όρθιες οι νεαρές μαθήτριες καθώς η καινούργια δασκάλα μπήκε στην αίθουσα κουτσαίνοντας: « Καλημέρα σας αγαπητά μου κορίτσια, το όνομά μου είναι κυρία Δαμουλάκη Παρασκευή και θέλω μία-μία να μου πείτε τα ονόματά σας» . Ξεκίνησαν τα κορίτσια, άλλες ντροπαλά κι άλλες φωναχτά, να λένε τα ονόματά τους. Σαν έφτασε η ώρα της τελευταίας μαθήτριας, αφού είπε το όνομά της, ρώτησε: « Κυρία, γιατί κουτσαίνετε, χτυπήσατε το πόδι σας;». Χαμογέλασε η δασκάλα: « Νομίζω είστε αρκετά μεγάλες για ένα μάθημα αληθινής ιστορίας. Ακούστε λοιπόν γιατί κουτσαίνω. Γεννήθηκα το 1866, σ’ ένα χωριό του Ρεθύμνου. Μεγάλος ξεσηκωμός τότε στην Κρήτη. Δεν άντεχαν άλλο οι χριστιανοί την καταπίεση των Τούρκων και πήραν τα όπλα. Μάχες γίνονταν παντού και οι Τούρκοι είχαν λυσσάξει. Στην περιοχή μας πολλά γυναικόπαιδα για να προστατευτούν κατέφυγαν στο Μοναστήρι του Αρκαδίου που ήταν περιτοιχισμένο σαν κάστρο. Εκεί πήγε και η μητέρα μου, η Ελένη, με εμένα νε...

    ΑΓΙΑ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ Μισογκρεμισμένο το κονάκι μας, μα η παραστιά μας πάντα αναμμένη. Το προσφάι μας φτωχικό, μα ποτέ δεν λιγαίνει, πάντα περισσεύει. Χιλιόχρονο το τραπέζι μας, μα στέκει ακλόνητο γιατί το μαστορεύουν τα γέλια, τα γλέντια κι οι αναστεναγμοί. Το πιάτο μας κατάλευκο, αξόμπλιαστο, ποτέ δεν είναι γεμάτο, ποτέ δεν αδειάζει, σ’ όσα κομμάτια κι αν σπάσει. Σκληρό το ψωμί μας, ως βγαίνει απ’ τον ξυλόφουρνο της ανάγκης, μα κάθε ψίχουλό του θρέφει δυο γενιές. Δεν σφαλίζει τούτη η μαρμάρινη θύρα, όχι γιατί έπιασε βαριά σκουριά, μόνο γιατί έτσι την πελεκήσανε, να μένει πάντα ανοιχτή. Δεν πετρώνει τούτη η χωμάτινη καρδιά, μόνο είναι πάντα έτοιμη να δεχτεί τον σπόρο της καλοσύνης, γιατί ο πόνος, ο μέγας ξωμάχος με το ματωμένο σκαπέτι, ποτέ δεν την άφησε αδισκάφιστη. Δεν μικραίνει τούτη η ψυχή, θεόρατο σπήλαιο είναι, που μια φωνή ή χίλιες γροικούνται το ίδιο, μια σιωπή ή χίλιες φωνάζουν το ίδιο. Δεν λοξοκοιτάζουν τούτα τα μάτια γιατί ‘ναι μαθημένα να θωρούν απ’ τα έβγορα μον...

  Η ΚΑΜΠΑΝΑ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΗ ΗΛΙΑ Δυο μήνες είχαν περάσει από εκείνη την αποφράδα ημέρα, στις 26 Ιουνίου του 1926, που όλη η Κρήτη είχε ταρακουνηθεί από μεγάλο σεισμό. Ο τρόμος ήταν ακόμα ζωγραφισμένος στα πρόσωπα των ανθρώπων. Πολλά σπίτια και εκκλησίες είχαν γκρεμιστεί και οι άστεγοι στο νησί ήταν χιλιάδες. Ούτε το Κατεχάρι, το μεγάλο αυτό κεφαλοχώρι, γλίτωσε από τη μανία της φύσης. Πολλά σπίτια είχαν ζημιές και από την εκκλησία του Προφήτη Ηλία δεν έμεινε τίποτα, μονάχα ερείπια. Αναστατωμένο το χωριό θεώρησε σημάδι από το θεό την καταστροφή της εκκλησίας που ήταν το αποκούμπι τους.   Ο παπά Νεκτάριος ήξερε πως ήταν χρέος του να ξαναχτιστεί ο ναός και ξεκίνησε αμέσως τις διαδικασίες. Μάζεψε ότι δωρεές μπορούσε απ’ το χωριό, έκανε έρανο στα γύρω χωριά, μέχρι και επιστολές έστειλε στους ξενιτεμένους χωριανούς που ήξερε πόσο αγαπούσαν τον τόπο τους. Κατάφερε έτσι να συγκεντρώσει αρκετά χρήματα για να ξεκινήσει η ανέγερση του Προφήτη Ηλία. Ελπίδα γεννήθηκε στα πονεμένα στήθια...

  ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ Τ’ αγριεμένου καιρού Κλουθώντας τα χνάρια των λέξεων ξεμάκρυνα πολύ και με βρήκε τ’ απόβραδο στη στράτα τ’ αγριεμένου καιρού. Ξεχύθηκε τ’ απόι, γυρεύοντας να χωθεί στην αγκαλιά του πελάγου και μου μάργωσε τα μέλη. Σήκωσε ο βοριάς ανεμική δυνατή και κουκουλώθηκα να μην πονθιάσω. Απόι : Είναι η απόγειος αύρα, ο νυχτερινός δροσερός αέρας που πνέει από την ξηρά προς τη θάλασσα (απόγειος-απόγι-απόι). Μαργώνω : Λέξη μεσαιωνική που σημαίνει μουδιάζω, νεκρώνω από το κρύο. Πιθανολογείται ότι προήλθε από τη συγχώνευση των αρχαίων λέξεων μαργώ , που σημαίνει ορμώ, μαίνομαι, παραφέρομαι, και μαλκίω που σημαίνει μουδιάζω από το κρύο. Ανεμική : Άνεμος, λέξη πανάρχαια που χρησιμοποιείται αυτούσια για πάνω από τρεις χιλιετίες (γραμμική Β΄ a - ne - mo ). Πονθιάσω: Πουντιάσω= κρυολογήσω, δάνειο από το Ιταλικό punta που σημαίνει κρυολόγημα.               Ρόδισε η αυγή κι όλα γύρω μου ασπρισμένα από την ...