"Ο ΔΑΦΝΙΑΝΟΣ" ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΛΑΛΟ

    ΚΡΗΤΕΣ ΗΜΙΘΕΟΙ, ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ ΒΕΡΓΗΔΕΣ - ΤΣΗ ΣΟΦΟΥΛΑΣ ΤΟ ΒΟΛΙ Κονάκι μεγάλο σαν τον πύργο είχε σασμένο ο Μόχογλου, ο αγάς του Μοχού. Είχε κι ένα γιο, τον Καραμπίνη που δεν άφηνε σε ησυχία το χωριό, ειδικά οι χριστιανοπούλες τον τρέμανε. Μια μέρα, έτσα στα λιομαζώματα, οργάνωσε ο Καραμπίνης νυχτερινό χορό στο κονάκι του και κάλεσε όλες τις κοπελιές του χωριού. Από φόβο πήγαν όλες, μα μια ξεχώριζε, η Σοφούλα . Η Σοφούλα ήταν όμορφη, θαρραλέα και δυνατή. Κανείς δεν τολμούσε να την πειράξει, λόγω του χαρακτήρα της μα κυρίως λόγω των αδερφών της, των Βέργηδων . Τα θερία αυτά του Μοχού ήταν ο φόβος κι ο τρόμος των γενίτσαρων, τώρα όμως λείπανε, τους καταδιώκανε οι Τούρκοι και αναγκάστηκαν να φύγουν. Ο Γιώργης και ο Νικολής πήγαν στη Σμύρνη που ήταν ο αδερφός τους ο Ζαχάρης. Μετά από περιπέτειες και φυλακίσεις ο μεν Νικολής έφτασε στην Ύδρα, ο δε Γιώργης στην Πόλη, προστατευόμενος του Χουσεΐν Κουτσούκ Πασά που τον συμπαθούσε για την ανδρεία του.   ...

  Η ΠΑΛΑΪΙΝΗ ΖΩΗ Διαβάζω λαογραφικά βιβλία, γροικώ διηγήσεις γερόντων για την παλαϊινή ζωή και με πιάνει μια ακατανίκητη νοσταλγία δίχως να τα έχω ζήσει όλα αυτά. Προσπαθώ να φανταστώ πως θα ήταν η ζωή των ανθρώπων τότε και μια ζεστασιά με πλημμυρίζει. Θωρώ μπροστά μου γυναίκες με φαρδιές πλεξούδες στα μαλλιά να κάθονται σε ασβεστωμένα σοκάκια και να κουβεντιάζουν με το χαμόγελο να ξεχειλίζει από τα ροδοκόκκινα μάγουλά τους. Θωρώ ένα 100χρονίτη γέρο να κάθεται σε ένα πεζούλι και γύρω του ντελικανήδες να τον γροικούν με προσοχή, στρίβοντας τα μουστάκια τους. Μυρίζω το ζεστό ψωμί σαν βγαίνει από τον ξυλόφουρνο και τον μόσχο από την φρεσκολουσμένη κόρη που χτενίζεται στο παραθύρι.             Μοιάζουν τόσο μακρινά όλα αυτά σαν να συνέβησαν πολλούς αιώνες πίσω, μα δεν έχουν περάσει ούτε πενήντα χρόνια. Η δική μας γενιά έκανε τέτοια άλματα σαν να ταξίδεψε μπροστά στον χρόνο, όμως η προηγούμενη γενιά αποτελούσε τον τελευταίο κρίκο...

  ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΗ Ο ΣΚΟΠΟΣ Από κοπέλια ήταν αχώριστοι οι πέντε φίλοι. Μερακλήδες όλοι, ξεσήκωναν συχνά το χωριό πότε με τις καντάδες τους, πότε με τα πειράγματά τους. Ο ένας από αυτούς, ο Μανούσος, έπαιζε λύρα, έτσι η παρέα δεν χρειαζόταν και πολύ για να στελειώσει γλέντι. Άρχιζε ο Μανούσος τη λύρα και οι υπόλοιποι χόρευαν και τραγουδούσαν. Μόλις άναβε το κέφι, άρχιζαν τα πειράγματα. Πείραζαν ο ένας τον άλλο, πότε για τα κουσούρια τους, πότε για την αντριγιά τους, δεν ήταν λίγες οι φορές που άρχιζαν τα καθαρογλωσσίδια μα στο τέλος πάντα πήγαιναν στα σπίτια τους αγαπημένοι. Από τα πειράγματά τους δεν γλύτωνε κανείς. Πολλές φορές καταχτυπούσαν τις πόρτες των χωριανών μέσα στην νύχτα και έφευγαν χασκογελώντας, άλλες πάλι φορές κρύβονταν στα στενά σοκάκια του χωριού και τρόμαζαν τους διαβάτες. Τους είχαν βγάλει και παρατσούκλι, δαιμονοπαρέα τους έλεγαν μα οι χωριανοί τους αγαπούσαν, διηγόταν στα καφενεία τα κατορθώματά τους και γελούσαν. ...

  ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΝ ΕΠΙΛΟΓΟ     Αν και λάτρης της κλασικής λογοτεχνίας, δεν είναι λίγες οι φορές που καταφεύγω σε σύγχρονους συγγραφείς γιατί πιστεύω πως μέσα από τα βιβλία μπορείς να πιάσεις τον παλμό μιας κοινωνίας, να ακούσεις τους πιο κρυφούς της στεναγμούς, να την κατανοήσεις βαθιά. Γνωρίζοντας λοιπόν τον Πυθαγόρα Φραγκιαδάκη από την πετυχημένη του πορεία ως στιχουργό, μου κινήθηκε η περιέργεια να διαβάσω την πρώτη συγγραφική του δουλειά με τίτλο: « Η αγάπη είναι στον επίλογο» .     Ο ήρωας του βιβλίου είναι ένας άντρας παγιδευμένος στη θλίψη και στην απόρριψη. Βιώνει τον χωρισμό και τη μοναξιά, θεωρώντας πως η ζωή του έχει κάνει τον κύκλο της. Όμως μέσα από τη φιλία, μέσα από την αγκαλιά ενός παιδιού και μέσα από τα μάτια μιας δασκάλας, θα ξεκινήσει ένας καινούργιος κύκλος στη ζωή του και θα βρει όλα αυτά που νόμιζε πως ήταν πια αργά να αποκτήσει. Ο συγγραφέας του βιβλίου Πυθαγόρας Φραγκιαδάκης.      Το βι...

  ΤΟ ΜΕΡΑΚΛΙΚΙ Πολλά τα μυστήρια της ψυχής του ανθρώπου και μοιάζουν με το μπερδεμένο κουβάρι που θαρρείς πως έχεις βρει την άκρη του μα όσο τραβάς τις κλωστές τόσο περισσότερο μπερδεύουν. Ένα από αυτά τα μυστήρια που χρόνια προσπαθώ να ξεδιαλύνω είναι το μερακλίκι. Το χαρακτηριστικό αυτό γνώρισμα ορισμένων ανθρώπων το θωρείς και ξεχύνεται συνήθως στα γλέντια. Από νωρίς ξεχωρίζουν οι μερακλήδες στο γλέντι, έρχονται στο κέφι σχεδόν αμέσως και αναστενάζουν σε κάθε γύρισμα της λύρας. Όσο περνάει η ώρα φουντώνει το μερακλίκι μέσα τους σαν τη φωτιά που στην αρχή καίει τα χαμηλά ξερόχορτα και σιγά-σιγά, δίχως να το καταλάβεις, γίνεται πυρκαγιά. Εκεί κάπου παίρνει το τιμόνι η ψυχή και το σώμα υπακούει μόνο σε αυτή. Εκεί κάπου αρχίζει ο νους να αρνείται τη λογική και υπακούει μόνο στα συναισθήματα. Σε αυτό ακριβώς το σημείο ο μερακλής βρίσκεται στον δικό του κόσμο, δεν ακούει κανένα μόνο τη μουσική και την καρδιά του που χτυπά σαν να θέλει να βγει από το μπέτη. Είναι σίγουρος πως ο λυ...