ΛΕΞΕΙΣ ΧΩΣΜΕΝΕΣ ΣΤ' ΑΠΑΝΕΜΙΔΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
29/12/24 ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ Λέξεις χωσμένες στ’ απανεμίδια του χρόνου Στις συχνές βόλτες μου στ’ ανταρτοπάτητα όρη της Κρήτης, έκεια που μάχουνται αιώνια ο βοράς με τον νότο, ρέγομαι όταν παντίχνω μικιά χωριά, σκαλωμένα σε φρούδια ή χωσμένα στ’ απανεμίδια του βουνού, και ξωμένει έκεια ο νους μου για καιρό. Ζυγώνω στα χαλάσματα των σπιθιών και στα βαριά πελέκια που στέκουν ορθά ακόμα, σημάδια που έχουν αφήσει τα δάκρυα, οι στεναγμοί και οι χαρές των περασμένων γενεών. Ζυγώνω γερόντους στις στράτες και στα παλαιινά ντουκιάνια, να μιλήσω μαζί τους, ν’ ακούσω ιστορίες, πάθη κι αμαρτίες των ανθρώπων, ν’ ακούσω τη λαλιά μου αμάλαγη, δίχως ξόμπλια και φθιασίδια. Οι γερόντοι αυτοί, με τις νυχιές του χρόνου και της μοίρας χαραγμένες βαθιά στο πρόσωπό τους, δεν καθίσανε στα σχολικά θρανία, παρά μονάχα λίγες μέρες. Πότε η λυσσασμένη ανάγκη που σκλήριζε στ’ αυτιά τους, πότε η μαυροφορεμένη μάνα που τους έσερνε απ’ το χέρι να βγουν μαζί στα πλάγια και στις κορφές του κάμα...