ΑΓΓΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ Τ' ΑΚΡΟΔΑΧΤΥΛΑ ΤΟ ΓΡΟΙΚΩ
ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ Αγγίζοντας με τ’ ακροδάχτυλα το «Γροικώ» Κάποιες λέξεις στέκουν ορθές, ακλόνητες μέσα στους κήπους των αιώνων σαν μαρμάρινα αγάλματα. Σαν αγριελιές, βαθιά ριζωμένες, κρέμονται στο ακρόφρυδο του χρόνου. Κι είναι πάλι κάποιες λέξεις που δεν ησυχάζουν αν δεν μπουν σε κάθε Ελληνικό σπίτι, αν δεν σαλέψουν και στην τελευταία πατουχιά Ελληνικής γης, αν δεν κυλήσουν σε όλα τα χείλη που μιλούν την Ελληνική γλώσσα. Αυτές τις λέξεις ρέγομαι να ζυγώνω κι ας χώνουνται στα σκοτεινά σοκάκια της άγνοιάς μου κι ας πετούν ψηλά ως εκειά που δεν φτάνει η χέρα μου. Μια απ’ αυτές θα πολεμήσω ν’ αγγίξω με τ’ ακροδάχτυλα μου, τη λέξη γροικώ. Έχω κάνει το λάθος πολλές φορές να θεωρήσω μια λέξη «Κρητική». Θες γιατί μου γαργαλούσε τ’ αυτιά από μικιό κοπέλι, θες γιατί την άκουγα μόνο απ’ τσοι «χωριάτες» γονέους μου ή από άλλους «χωριάτες». Τώρα όμως που έχω κάμει πέντε ζάλα στην ατελείωτη στράτα της λαλιάς μας, κατάλαβα ότι η γλώσσα μας είναι μία, η Ελληνική και ότι οι δ...