"Ο ΔΑΦΝΙΑΝΟΣ" ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΛΑΛΟ

  ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ Καθαρό θέλω τον ουρανό μου κι εδώ δεν φεύγουν ποτέ τα νέφαλα. Καθαρές θέλω τις κουβέντες κι εδώ δεν ξεπλένονται ποτέ απ’ τη λάσπη της ματαιοδοξίας. Βγάζω από πάνω μου το πουκάμισο της ανάγκης και ξεμπέτωτος παίρνω τη στράτα της νοσταλγίας. Το ζάλο μου, βαρύ ακόμα, πατά την ψιλοκοσκινισμένη σκόνη του χρόνου κι ένα σύννεφο σηκώνεται μπρος μου. Τώρα αρχίζει να ξεδιαλύνει ο κόσμος. Τώρα βλέπω τα ψεύτικα χρώματα του σήμερα να ξεθωριάζουν και τα ξεθωριασμένα χρώματα του χθες να ζωντανεύουν, να λάμπουν. Πολύ το φως και τα μάτια μου δεν το αντέχουν. Τα κλείνω και σιγά-σιγά τα ξανανοίγω. Τα χαλάσματα των παιδικών μου ονείρων πέτρα-πέτρα ξαναχτίζονται. Το χαμένο κλειδί στην κορυφή της μεγάλης καμάρας μπαίνει στη θέση του για να ακουμπήσει πάνω η στέγη με τον αθάνατο κυπάρισσο και το πατημένο λεπίδι. Η δίφυλλη πόρτα με τα βαριά κερκέλια ξανακουμπώνει στα μάνταλα και τα κάγκελα του παραθυριού τινάζουν από πάνω τους τη σκουριά της λήθης.   Το ατέλειωτο βουητό στ’ αυτιά ...

  Δυο άγγελοι απ' τη Σπιναλόγκα Κάτω από το λιγοστό φως του μισοφέγγαρου, δυο σκιές βαδίζουν αθόρυβα στα σοκάκια του χωριού. Κανείς δεν είναι ξύπνιος τέτοια ώρα. Οι δυο σκιές ακολουθούν τη στράτα που οδηγεί στην εκκλησία κι ύστερα παίρνουν την ανηφόρα που βγάζει στο ερημωμένο αρχοντόσπιτο του Χαλεπογιώργη. Φτάνουν έξω από την πόρτα του σπιτιού και κοιτάζονται. Είναι μια πανέμορφη κοπέλα με κατάμαυρα μαλλιά, με μεγάλα καστανά μάτια κι ένας λεβέντης με αγγελικό πρόσωπο. Αγκαλιάζονται σφιχτά και ξεσπούν σε κλάματα. Ο νεαρός σηκώνει μια μεγάλη πέτρα δίπλα από την πόρτα και βρίσκει ένα σκουριασμένο κλειδί. Με δυσκολία ανοίγει την πόρτα και μπαίνουν στο αραχνιασμένο σπίτι. Εγκαταλελειμμένο για 30 χρόνια, μα όλα είναι στη θέση τους. Τα έπιπλα, τα κατσαρολικά, οι λύχνοι, όλα είναι εκεί καλυμμένα με τη σκόνη του χρόνου και της λήθης. Τίποτα δεν είναι γνώριμο για τους δύο νέους, μονάχα ένας ξεθωριασμένος πίνακας με ένα χαμογελαστό ζευγάρι κάτι τους θυμίζει. Είναι οι γονείς τους. Η Σπι...