"Ο ΔΑΦΝΙΑΝΟΣ" ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΛΑΛΟ

  ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ Χριστούγεννα. Μυρωδιά καβουρντισμένου αμύγδαλου και ψημένης ζύμης ξυπνούν τον ναρκωμένο μου νου. Γροικώ φωνή λησμονημένη μα γνώριμη. Μια χέρα μου χαϊδεύει την κεφαλή κι όλα μέσα μου μικραίνουν, όλα γύρω μου μεγαλώνουν. Διώχνω από τα μάθια μου το βαρύ νέφαλο του σήμερα κι ο λαμπερός ήλιος του χθες ξεπροβάλει. Κοπέλι ξαναγίνηκα. Η καρδιά δεν χωρά τη χαρά μου, φουσκώνει στο μπέτη μου και χοροπηδά μέχρι τον λαιμό μου. Δεν βαστώ, φωνάζω « χρόνια πολλά » και δυο μάθια πικραμένα μου χαμογελούν, δυο χείλη δακρύβρεχτα με φιλούν σταυρωτά. Θωρώ τα δάχτυλά μου γεμάτα άχνη ζάχαρη. Το στόμα μου κολλά από τη γλύκα του μελιού κι ο νους μου λιγώνεται από τη γλύκα της αγάπης. Κόσμος πολύς γύρω μου. Πρόσωπα αγαπημένα φωτίζουν τα πιο σκοτεινά υπόγεια της ψυχής μου. Χέρια και καρδιές μ’ αγκαλιάζουν σφιχτά. Γροικώ γέλια πολύχρωμα, φωνές ολόδροσες και τραγούδια ανθισμένα. Με τυλίγουν μυρωδιές. Κύμινο, κανέλα, ξύδι και ξεροψημένο χοιρινό. Στρώνεται το μεγάλο μας τραπέζι. Γεμ...

  Τα Χριστούγεννα του Πιτρόπου Παλιά η εκκλησία της Παναγίας, κιανείς δεν εκάτεχε πότε είχε χτιστεί. Παλιά και η καμπάνα που ‘παιξε μες στο πυκνό σκοτάδι. Ξημέρωνε Χριστούγεννα και μια-μια οι οικογένειες του χωριού ανέβαιναν το πλακόστρωτο που οδηγούσε στην πετρόχτιστη εκκλησία. Πρώτος μπήκε μέσα ο Κοντογιώργης, αγριόθωρος, με αγκάθινα γένια και βαστούσε στη χερούκλα του ένα μεγάλο λέρι. Δίπλα του, η Ανεζίνα, η γυναίκα του, μόλις 18 χρονώ που είχε τουλουπανιασμένο στην αγκαλιά της ένα μωρό κοπέλι. Πίσω ακολουθούσε η Πελαγιά, ντυμένη πάντα στα μαύρα, βαστώντας από τη χέρα την εγγόνα της, το Δεσποινιώ με τα ροδοκόκκινα μαγουλάκια. Μετά μπήκε η Μαρία με το γιο της το Γιαννιό, το «κελεπίρι» του χωριού, που δεν υπήρχε κατσουκανιά να μην την είχε καμωμένη. Πιο πίσω ο Μάνθος, ο Κύκλωπας, βαροπάτησε το κατώφλι της εκκλησίας και μπήκε μέσα σκύβοντας, μην κουτουλήσει στο ανώθυρο. Έπειτα μπήκε η Κατίνα, η ξεματιάστρα κι ήσερνε τα πάχη της αγκομαχώντας. Πίσω ακολούθησε ο Παυλής μαζί με τη Μα...

  ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ Του γέρο Δεκέμβρη το σκουτελικό Έφτασε ο Δεκέμβρης, γεροντής ασπρομάλλης, μ’ ένα φαρδύ χαμόγελο ν’ απλώνεται κάτω απ’ τα πυκνά του γένια. Βαστά σκουτελικό να μασε ‘ποχερίσει, χριστόψωμο στη μια του χέρα και μια αρμαθιά λουκάνικα στην άλλη. Όλος ο μήνας είναι γεμάτος μυρωδιές και γεύσεις που τις κουβαλούμε αιώνια. Τα έθιμα των Χριστουγέννων, όσα έχουν επιζήσει, βαστούν γερή θέση στην καλοστρωμένη τάβλα του νου μας, γιατί είναι γεμάτα ζεστασιά και οικογενειακές στιγμές. Τα έθιμα αυτά πάνε πίσω πολλούς αιώνες. Άλλα έρχονται από το Βυζάντιο, άλλα από τους πρώτους χριστιανούς κι άλλα αποκρατούν από τα αρχαία χρόνια, αφού οι θρησκείες αλλάζουν μα τα χούγια τ’ ανθρώπου, όχι. Ας κινήσουμε λοιπόν για τούτο το ταξίδι, κλουθώντας τα χνάρια των λέξεων. Στρωμένο το τραπέζι των Χριστουγέννων και το πρώτο που θωρώ είναι μια μεγάλη, ξομπλιαστή πιατέλα γεμάτη κουραμπιέδες, μελομακάρονα και ξεροτήγανα : Από την Ανατολή μας ήρθε ο κουραμπιές ( kurabiye στα Τούρκικ...