"Ο ΔΑΦΝΙΑΝΟΣ" ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΛΑΛΟ

  Τ΄ ΑΓΡΙΜΙ Με πιάνει ανατριχίλα όταν σαλεύω ανάμεσα σε χαράκια, όταν πατώ σε κορφές, όταν θωρώ πέτρες φαωμένες απ’ το χρόνο και το χιόνι. Ξεσηκώνεται ο νους μου και πεταρίζει ολόχαρη η καρδιά μου όταν στέκομαι σε έβγορα και φρούδια. Κάτι με δένει με το πέτρινο τοπίο, κάτι με τραβά κοντά του και το αποζητώ με πάθος. Μόνο με το τρεχούμενο νερό του βράχου ξεδιψώ, μόνο με τον αέρα τ’ αοριού δροσερεύω, μόνο στη σκοτεινή αγκαλιά του σπήλιου μερώνω. Αγρίμι είναι η ψυχή μου.   Ανάγλυφη παράσταση Κρητικού αγριμιού. Λεπτομέρεια ρυτού που βρέθηκε στο ανάκτορο της Ζάκρου. Αγρίμι εγεννήθηκε στου χαρακιού τη ρίζα, στοιχειά το νανουρίσανε, ανέμοι το ‘νεθρέψαν κι όλοι οι καιροί ‘πο πάνω του το γλυκοκανακίσαν. Εσφύριζέ του ο βοριάς των ανταρτώ τραγούδια, ο νότος του διηγούτανε τσ’ αγάπης τα παιχνίδια και τ’ ομορφοσυργούλευαν η ανατολή κι η δύση. Η κατσιφάρα το ‘φελά, η καλλονή το θρέφει, με τη βροχή αντριώνεται, με τσ’ αστραπές θεριεύει κι έχει το χιόνι τ’ αοριού σ...

  ΤΟ ΤΑΜΑ Περασμένα είχε τα σαράντα η Γιωργία κι ήπεψε ο θιος να πομείνει έγκυος απου δεν είχε κοπέλια. Εννιά μήνες, τους έβγαλε στο κρεβάτι, είχε πολλά βλαψίδια και πόνους μα εδά ήρθε η ευλογημένη ώρα να γεννήσει. Ο άντρας της, το Κωστάκι, φώναξε τη μαμή κι αυτή κλείστηκε στη κάμερα με τη Γιωργία για να κάμει ότι χρειαζόταν. Το Κωστάκι, ένας κακοτερένιος 50χρονος, χλωμός κι αδύνατος σαν το σουβλί, έκοβε βόλτες έξω από τη κάμερα με αγωνία. Πότε-πότε άκουγε τη γυναίκα του να μουγκρίζει και κολλούσε τ’ αυτί του στη πόρτα να φρουκαστεί τι γινόταν μέσα. Δυο ώρες πέρασαν κι η μαμή βγήκε ολοΐδρωτη, με κατακόκκινο πρόσωπο, λέγοντας: « Κακορίζικο Κωστάκι, κάμε τη προσευχή σου γιατί ζορίζονται τα πράγματα. Σάλευγε να φωνιάξεις το γιατρό, σάικας θα τονε χρειαστεί η Γιωργία». Έφυγε τρέχοντας ο μεσόκοπος άντρας και στο δρόμο μονολόγησε: « Παναγία μου, κάμε το θαύμα σου κι εγώ σου τάσσω μια ντενέκα λάδι να τηνε κουβαλήσω στους ώμους ίσαμε την Παλιανή ». Βρήκε τον γιατρό μα μέχρι να πάν...