ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΡΑΔΙΟ

1/11/19

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΡΑΔΙΟ

Από μικρό παιδί η αγάπη μου για το ραδιόφωνο ήταν μεγάλη. Θυμάμαι πως έτρεμε η φωνή μου και πως χτυπούσε η καρδιά μου όταν έπαιρνα τηλέφωνο σε ραδιοφωνικές εκπομπές για να αφιερώσω τραγούδια σε κάποιο εφηβικό μου έρωτα. Θυμάμαι τη χαρά μου όταν άκουγα στο ραδιόφωνο κάποιο τραγούδι που μου άρεσε, αφού οι δίσκοι, τα πικάπ και οι κασέτες ήταν πολυτέλεια στην εποχή μου.

 Έχει μια μαγεία το ραδιόφωνο, μια ανεξήγητη δύναμη. Αφήνει την φαντασία σου ελεύθερη, αδέσμευτη από εικόνες, μονάχα ακούς  και το μυαλό σου ανοίγει τα φτερά του, έτοιμο να πετάξει δίχως προορισμό. Μα το σημαντικότερο είναι ότι φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά. Πόσες παρέες δεν έχουν ξενυχτίσει διασκεδάζοντας με ένα μικρό ραδιοφωνάκι, πόσες αγάπες δεν έχουν βρει παρηγοριά, πόσα μάτια δεν έχουν κλάψει ακούγοντας κάποιο τραγούδι αγαπημένο.

            Ποια άραγε όμως ήταν η σχέση των ανθρώπων με το ραδιόφωνο σε παλιότερες εποχές; Στο εξαιρετικό βιβλίο της Μαρίας Καλεντάκη, Εθιά… πώς να σε ξεχάσω, υπάρχει ένα μικρό απόσπασμα που θα μας βοηθήσει να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα:

«Το πρώτο ράδιο»

«Η επικοινωνία και η ψυχαγωγία την δεκαετία του ’50 γινότανε μόνο από στόμα σε στόμα. Δεν είχε κανείς ραδιόφωνο, ούτε αυτοκίνητο.

Θυμούμαι που οι Αμερικάνοι έδωκαν ένα μεγάλο ράδιο στα απομονωμένα χωριά. Έτσι και η Εθιά απόκτησε ένα ράδιο, να γροικά τα νέα. Είχε ένα μοντέρι, το έβαζαν μπροστά και έπαιζε το ράδιο. Είχε δυο μεγάλα μεγάφωνα και είχανε βάλει, το ένα στην Παναγία και το άλλο στον Προφήτη Ηλία και ακουγόταν από όλο το χωριό. Έλεγε τις ειδήσεις και μαθαίναμε τα νέα, αλλά η χαρά μας ήταν που ακουγότανε και η Θεία Λειτουργία. Κάθε Κυριακή λοιπόν μαζωνότανε όλοι στην πηγάιδα να ακούσουν την Θεία Λειτουργία και τελειώνοντας έπαιζε και κρητικά και εγινότανε μεγάλη μάζωξη: Αγλακάτε να ακούσετε κρητικά, έλεγε ο ένας στον άλλο και πολλές φορές εστηνότανε και μεγάλο γλέντι.

Αυτές οι εικόνες είναι χαραγμένες βαθιά στην μνήμη μου. Όλες οι γριές με τα βεργαλάκια να ακουμπίζουν και να κάθονται σειρά-σειρά στην πεζούλα στην πηγάιδα. Οι πιο νέοι με τα παιδιά στην αγκαλιά τους, να κάθονται και να φρουκούνται τα νέα του κόσμου. Θα ήθελα να μπορούσα να αποτύπωνα αυτές τις φιγούρες να παρακολουθούν την Θεία Λειτουργία με δέος και σεβασμό και πολλές φορές να βλέπεις τις γυναίκες να κάνουν μετάνοιες» (σελ.79).

Ο τρόπος γραφής της Μαρίας Καλεντάκη είναι κρυστάλλινος, καθαρός, σαν το νερό της βροχής. Είναι δροσερός και φρέσκος σαν το αεράκι που μπαίνει από βορινό παράθυρο. Τα κείμενά της τα διαβάζεις και πάντα, όταν τελειώνεις, μένεις με ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη.

Τέτοια βιβλία αναζητώ, κι όταν βρίσκω κάποιο, το στύβω μέχρι να πάρω και την τελευταία του σταγόνα.