"Ο ΔΑΦΝΙΑΝΟΣ" ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΛΑΛΟ

  ΘΡΥΛΟΙ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΤΟΠΩΝΥΜΙΩΝ Παναγία Πηγαδιώτισσα - Σύντεκνε, έλα από ‘παέ. -Μα που πάμε εδά; -Στη Παναγιά τη Μεσοχωρίτισσα, στην πλατεία. -Σύντεκνε, μεγάλο χωριό ο Θραψανός, δεν ήμουνε ξαναερχομένος έπαε, μα αρέσει μου κι είναι κι αζωντανό, ξάνοιξε έκειε κοπέλια. -Μα γιάε μια γρα εκατοχρονίτισσα που πλέκει χωρίς γυαλιά κι εμείς δεν φέγγομε στο μέτρο. -Έλα να σιμώσομε να τηνε ρωτήξομε για το πηγάδι που επαντήξαμε. Η Παναγία η Μεσοχωρίτισσα στη πλατεία του πανέμορφου Θραψανού. -Ώρα καλή θειά, ίντα γίνεται; -Καλώς τσοι λεβέντες, ξενοχωριανοί είσαστε; -Ναι, κάτι θέλομε να σε ρωτήξομε. -Κάτσετε έπαε στο πεζούλι, να φέρω ένα κεραστικό. -Δε χρειάζεται δα θειά, ένα λεπτό μόνο θα κάτσομε. -Ίντα λογάται δα, ατρατάριστοι θα φύγετε; Να, μια ρακή και μια ολιά γλυκό κυδώνι ίσα-ίσα να γλυκαθείτε. -Ω, χαρώ το, ότι πρέπει είναι εδά, να ‘σαι καλά. -Ε, μιλείτε εδά, ίντα θέλετε; -Από τη λίμνη στη Λιβάδα εκατεβαίναμε κι επεράσαμε από τ...

  Είναι κάποιοι φίλοι μου… Είναι κάποιοι φίλοι μου που σκαλώνουν συχνά στην κακοτράχαλη κι ανεμόδαρτη κορφή του νου μου. Δυο-τρεις πεισματάρηδες κουζουλοί που κατέχουνε τη στράτα κι ατζοπηδούνε από χαράκι σε χαράκι κι από ανάμνηση σε ανάμνηση, σάμε να φτάξουν έκεια που άλλοι δεν έχουνε πατήσει ποτέ. Μήδε τριζάτη καλίκωση φορούνε, μήδε χιλιογάγλωτες βέργες βαστούνε. Κιανείς δεν τως αρμήνεψε τα μονοπάθια, ούτε κατέχουνε να βρούνε τα χωσμένα σημάδια που χάραξε ο χρόνος στις σκόρπιες πέτρες τση θύμησης, μα φτάνουνε στην κορφή γιατί φορούνε κατάσαρκα τ’ αληθινό, τ’ άδολο χαμόγελο. Πηγή φωτογραφίας: διαδίκτυο Είναι κάποιοι φίλοι μου που σηκώνουνε κάθ’ αυγή τον ήλιο μου στη ράχη τους. Δεν κατέχω πως νταγιαντούνε δυο-τρεις νομάτοι και βαστούνε έτσα λογιώς φόρτωμα, μα ποτέ δεν τσ’ ήκουσα να βαρυγκομούνε. Τρυπώνουνε αργά-ταχιά απ’ τα κλειστά παραθυρόφυλλα τση μοναξάς μου και με ξυπνούν απ’ τον βαθύ ύπνο της θλίψης. Σιμώνουν αγκαλιασμένοι παρέα με τ’ ολόγιομο φεγγάρι κ...

  ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ «Δαφνές Ηρακλείου Κρήτης ο τόπος μας» «..είναι ο τόπος σου, είναι ακόμη κάτι πιο βιολογικό, πιο πρωτόγονο· η έλξη της γης σου-κάτι σαν το μαγνήτη της φωτιάς στην παγωνιά, σαν την πείνα και σαν τον ίμερο». Το απόσπασμα αυτό από τον 5ο τόμο του έργου « ΜΕΡΕΣ » του Γ. Σεφέρη που διαβάζει κανείς στο οπισθόφυλλο του εξαιρετικού βιβλίου με τίτλο: « Δαφνές Ηρακλείου Κρήτης, ο τόπος μας» , της Γωγώς Κουγιουμουτζάκη, μα και ο ίδιος ο τίτλος, σε προδιαθέτει για το περιεχόμενο του. Ο τόπος, οι άνθρωποι, τα μνημεία και οι μνήμες των Δαφνών, είναι οι πρωταγωνιστές τούτου του εξαιρετικού πονήματος. Η συγγραφέας Γωγώ Κουγιουμουτζάκη γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης το 1957 και έζησε ως τα 12 χρόνια της στις Δαφνές. Σπούδασε στο Τμήμα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Α.Π.Θ και δίδαξε στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση επί 33 χρόνια. Έργο της επίσης είναι το βιβλίο: « Από το Γυμνάσιο Θηλέων στο 3ο Λύκειο Ηρακλείου-Από το Βαλιδέ Τζαμί σ...

  ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ Μούντζα-τύφλα Η γλώσσα μας, σε όλο της το εύρος, είναι η κιβωτός που διαφύλαξε και διαφυλάσσει από τον άγριο κατακλυσμό του χρόνου, την ιστορία του τόπου, τα ήθη, τα έθιμα και τόσους άλλους ανεκτίμητους θησαυρούς του πολιτισμού μας. Δεν χρειάζεται κανείς να είναι γλωσσολόγος για να αντιληφθεί την ιστορική και πολιτιστική μνήμη που κουβαλάει η λαλιά μας, αρκεί να ακολουθήσεις τα χνάρια μιας-μιας λέξης και να ‘χεις τα μάτια σου ανοιχτά, απολαμβάνοντας το ταξίδι. Το ταξίδι τούτο με γύρισε πίσω στο Βυζάντιο, τότε που δεν υπήρχαν μέσα μαζικής ενημέρωσης για να διαπομπεύουν όποιον άτυχο έβαζαν στο μάτι, ούτε τηλεδικαστές για να μοιράζουν δίχως σκέψη καταδίκες. Οι ποινές που προβλέπονταν την εποχή του Βυζαντίου, εκτός από τις καθιερωμένες για τα βαριά αδικήματα (θανατική ποινή, εξανδραποδισμό, ακρωτηριασμό και άλλα τέτοια ωραία!), υπήρχε και η διαπόμπευση, ο δημόσιος δηλαδή εξευτελισμός, ο διασυρμός του καταδικασμένου και είχε διάφορες μορφές. ...