"Ο ΔΑΦΝΙΑΝΟΣ" ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΛΑΛΟ

  ΤΟ ΑΘΑΝΑΤΟ ΔΕΝΤΡΙ ΤΗΣ ΚΡΗΤΙΚΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ Σαν το νερό που κυλά στις φλέγες των χιονοσκέπαστων βουνών, έτσι κυλούν στις φλέγες του Κρητικού η μαντινάδα κι η μουσική. Αχώριστα σαν τα δίδυμα κοπέλια αυτά τα δυο, γεννιούνται και ξαναγεννιούνται από την ίδια μάνα, τη μερακλίδικη ψυχή της Κρήτης. Η μαντινάδα όμως είναι η μεγάλη αγαπημένη του Κρητικού. Εκεί λέει τον πόνο του, εκεί κλαίει και γελά, λέει τα πάθη του, την ιστορία του τόπου του, εκεί φαίνεται η αντριγιά του, η ντομπροσύνη του κι όλα αυτά ομορφοσυναγμένα με λέξεις που γροίκησε από τον παππού του, σαν του διηγόταν για μάχες και πολέμους σκαλίζοντας την παραστιά κι απ’ τη γιαγιά του σαν τον βαστούσε στην ποδιά της και του ‘λεγε «της Σούσας το τραγούδι». Μα οι μαντινάδες δεν είναι μονάχα λέξεις, έχουν μέσα τους μυρωδιές, εικόνες, νοήματα μεστά και οι μαντιναδολόγοι έχουν θρόνο χρυσοστόλιστο στις καρδιές των Κρητικών, οι πολύ σπουδαίοι μάλιστα κάθονται δίπλα-δίπλα με τους γενάρχες τούτου του τόπου. «Πατριάρχης», ο Βιτσέντζο...

  ΠΑΝΑΓΙΑ ΑΕΙΠΑΡΘΕΝΟΣ...ΜΕΓΑΛΗ ΜΗΤΕΡΑ Πλησιάζουμε το λεγόμενο «Πάσχα του καλοκαιριού», ολόκληρος ο Αύγουστος έχει ορόσημο μία ημερομηνία, δεκαπενταύγουστος λέμε κι ο νους μας ταξιδεύει σε εκκλησιές στολισμένες, σε ψαλμούς, σε πανηγύρια μα και στη μορφή της Παναγίας μιας και είναι η γιορτή της, η Κοίμηση της Θεοτόκου. Μεγάλη λατρεία έχουν οι Έλληνες στην Παναγία, η πλειοψηφία των ναών είναι αφιερωμένοι στη χάρη της και οι πιστοί έχουν διαρκώς στα χείλη τους τα μυριάδες ονόματά της. Από τις απαρχές της ανθρωπότητας, μετά την θεοποίηση των ουράνιων σωμάτων (ήλιος, σελήνη κλπ.) ακολούθησε αυτή του θαύματος της μητρότητας και της γέννησης. Μεγάλη Μητέρα Θεά ονομάστηκε και συμβόλιζε τη φύση που διαρκώς κυοφορεί και γεννά. Ακολούθησαν κι άλλες θεότητες, σε όλες τις θρησκείες ανά τον πλανήτη που κάλυπταν την ανάγκη των ανθρώπων να τιμήσουν τη μάνα , τη σύζυγο και όλα τα σπουδαία που προέρχονται από την ευλογημένη φύση της γυναίκας. Στον Χριστιανισμό η ανάγκη αυτή των πιστών εκφρά...